Την Τετάρτη μαζί με πολλούς άλλους συντρόφους του από διάφορες οργανώσεις αλληλεγγύης και αρκετό κόσμο, πληγέντες και αρωγούς, διατρανώνουν μπροστά από τον “ναό” της Δημοκρατίας, που στην αναμέτρηση της Κυριακής μέλει να ανανεωθεί για την επόμενη 4ετία, τα πέντε αιτήματα για τον τερματισμό της μεγάλης τούτης μάστιγας που διαβρώνει τον ιστό της ισπανικής κοινωνίας.
Η συγκυρία, κατά τον Χόρχε Αράνδα, είναι κατάλληλη. Συνήθως πριν τις εκλογές οι πολιτικοί δεσμεύονται και ήδη ο Πάβλο Ιγκλέσιας των Podemos, η Ενωμένη Αριστερά, το μικρότερο κόμμα UPyD κι άλλες τοπικές παρατάξεις έχουν σπεύσει να δηλώσουν ότι πρόκειται να καταθέσουν σχετικές προτάσεις νόμου στη Βουλή, αναγνωρίζοντας πως η κατάσταση έχει αρχίσει να εξαπλώνεται κι όσο διαρκεί η κρίση να βαθαίνει όλο και περισσότερο.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
«Στοιχεία πλήρη δεν υπάρχουν, όμως βάσει των επίσημων αριθμών που δίνει η στατιστική υπηρεσία πάνω από 400.000 άνθρωποι έχουν πληγεί από τις εξώσεις αφότου ξεκίνησαν το 2009», μας τονίζει η Αλεχάνδρα Χαθίντο, μία από τις εκπροσώπους του PAH και του κινήματος κατά των εξώσεων.
«Προστασία από τις τράπεζες και τους ληστρικούς τους όρους δεν υπάρχει. Καμία νομοθεσία δεν έχει ψηφισθεί για να προστατεύσει τον απλό πολίτη από τις απαιτήσεις των τραπεζών και να μη χάσει το σπίτι του. Εμείς έχουμε προτείνει πέντε μέτρα για την προστασία, κι έχω να σας πω ένα πράγμα. Το (κυβερνών) Λαϊκό Κόμμα, οι Σοσιαλιστές (PSOE) οι Θιουδαδάνος (Πολίτες), τρεις από τους διεκδικητές της εξουσίας, είπαν νέτα-σκέτα “όχι” στις πέντε προτάσεις. Εμείς όμως θα συνεχίσουμε να δίνουμε τη μάχη στους δρόμους», δηλώνει αποφασιστικά η ίδια.
Τα πέντε αιτήματα είναι απλά και στόχο έχουν την προστασία των ανθρώπων που δανείστηκαν από τις τράπεζες, είτε για να πληρώσουν απλώς το υψηλό ενοίκιο, ή για να κάνουν το όνειρο ζωής, μία κατοικία, πραγματικότητα: παράταση αποπληρωμής σε μεταγενέστερο χρονικό διάστημα, πάγωμα ενοικίων, στοπ στις εξώσεις, κατασκευή εργατικών κατοικιών, εγγυημένες επιδοτήσεις.
Στην Ισπανία, όπως και σε άλλες χώρες (ας θυμηθούμε και την Ελλάδα) η κατασκευαστική φρενίτιδα, οδήγησε τις τιμές των ακινήτων και των ενοικίων στα ύψη. Οι τράπεζες έσπευσαν τότε να υποσχεθούν στα μεσαία και λαϊκά στρώματα έναν πακτωλό χρημάτων, με τη μορφή στεγαστικών δανείων, ή επιδοτήσεων ενοικίου, εκμεταλλευόμενες την αυξημένη ζήτηση. Η οικονομική κρίση όμως το 2008, που σχετίζεται στενά με την κατάρρευση του κατασκευαστικού τομέα, στοίχισε ακριβά στις τράπεζες, που χωρίς να υπάρχει ένας νομοθετικός φραγμός, άρχισαν να τηρούν μία αυστηρή και στυγνή πολιτική ως προς την αποπληρωμή των δανείων.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Η απουσία κανόνων προστασίας των δανειοληπτών, σε συνδυασμό με την χρηματοοικονομική κρίση που αύξησε την ανεργία και συμπίεσε προς τα κάτω τους μισθούς, γρήγορα διόγκωσε την απελπιστική κατάσταση των δανειοληπτών.
Τελειωτικό κτύπημα υπήρξε και η κατάρρευση (και λόγω της κρίσης αλλά κι εξαιτίας των διαφόρων σκανδάλων στη διαχείρισή τους) του τραπεζικού τομέα το 2012-13, που οδήγησε στην πτώχευση ή συγχώνευση πολλών πιστωτικών ιδρυμάτων, με αποτέλεσμα τα δάνεια να περάσουν σε όσες τράπεζες στάθηκαν στα πόδια τους (χάρη στη γιγαντιαία ανακεφαλαιοποίησή τους, μέσω του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Στήριξης και των χρημάτων των ίδιων των δανειοληπτών και των πολιτών της χώρας). Συνέπεια της κατάστασης αυτής, οι απαιτήσεις των τραπεζών να γίνονται πιεστικότερες κι ο αριθμός των αποφάσεων για εξώσεις να εξακοντίζεται στα ύψη.
«Από τις 15 Μαΐου του 2011, ημερομηνία εμβληματική για το κίνημα των καταλήψεων των πλατειών από τους “Αγανακτισμένους”, και εμείς στη Μαδρίτη, ακολουθώντας το προϋπάρχον παράδειγμα της Βαρκελώνης (στο οποίο πρωτοστατούσε η νυν δήμαρχος της καταλανικής μητρόπολης Άντα Κολάου), συστήσαμε το PAH Μαδρίτης και ξεκινήσαμε μία δράση οργανωτική και παρεμβατική, στις γειτονιές και στα προάστια», μας τονίζει ο Χόρχε Αράνδα.
«Μέχρι σήμερα, προβάλλοντας τα ίδια μας τα σώματα, αλλά και με συλλογή χρημάτων και χορηγιών, έχουμε καταφέρει να γλιτώσουμε από την έξωση χιλιάδες οικογένειες. Παράλληλα, επεκτείνουμε τις προσπάθειες για πληροφόρηση κι ευαισθητοποίηση των πολιτών, ώστε να προσφέρουν την αλληλεγγύη και την έμπρακτη βοήθειά τους, αλλά και τις πολιτικές πιέσεις με κάθε μορφή σε όλα τα κόμματα, ώστε να νομοθετήσουν όρους προστασίας όχι μόνο των ήδη πληγέντων, αλλά και όσων μελλοντικά ενδέχεται λόγω της απουσίας κανόνων και φραγμών στις τράπεζες, να υποφέρουν τα ίδια».
Δίπλα του, ο Μπολίβαρ από το Εκουαδόρ, που έπειτα από την προσωπική του δεινή κι επώδυνη εμπειρία – μετά 20 χρόνια στην Ισπανία έχασε το σπίτι του, καθώς η τράπεζα που διαχειριζόταν το κτίριο απαιτούσε την καταβολή των υψηλών ενοικίων και του δανείου επιδότησης που του είχε χορηγήσει- τώρα κι αυτός έχει συνταχθεί στις γραμμές του PAH κι αγωνίζεται στο κίνημα κατά των εξώσεων.
«Τα τελευταία χρόνια είδα πολύ κόσμο να υποφέρει», μας λέει. «Πλέον κανείς δεν μπορεί να βοηθήσει κάποιον όταν έχει χάσει τη δουλειά του και τον πιέζουν να πληρώσει το δάνειο», τονίζει. «Η μόνη λύση είναι ο αγώνας κι εμείς δεσμευόμαστε πως δεν θα τον αφήσουμε να νοιώθει ότι δίνει τον αγώνα αυτόν μονάχος».
ΠΗΓΗ: ΑΠΕ-ΜΠΕ
