Οι Ολλανδοί μονομάχοι και ο… Τσίπρας του Αμστερνταμ

Η Ολλανδία αποτελεί ιδιαίτερη περίπτωση. Στενή σύμμαχος του Βερολίνου και μεγάλη οπαδός της γερμανικής δημοσιονομικής πειθαρχίας, η «χώρα της τουλίπας» είχε την ατυχία να γίνει το πρώτο κράτος-μέλος της Ευρωζώνης με πιστοληπτική αξιολόγηση ΑΑΑ που είδε την κυβέρνησή του να καταρρέει πρόωρα (στα τέλη του περασμένου Απριλίου, έπειτα από μόλις ενάμιση χρόνο στην εξουσία) λόγω… λιτότητας και απειθαρχίας.

 

Κάπως έτσι, η Ολλανδία έγινε η δεύτερη χώρα της ομάδας των εναπομεινάντων πέντε αριστούχων που οδηγείται στις κάλπες εν μέσω κρίσης (είχε προηγηθεί η Φινλανδία τον Απρίλιο του 2011), αλλά η πρώτη που οδηγείται πρόωρα. Οσο για το διαφαινόμενο αποτέλεσμα των κοινοβουλευτικών εκλογών που πλέον έφτασαν (διεξάγονται την ερχόμενη Τετάρτη, 12 Σεπτεμβρίου), αυτό παραμένει αβέβαιο, σε αντίθεση με τα βασικά θέματα της προεκλογικής εκστρατείας τα οποία ήταν σαφή και ξεκάθαρα: η λιτότητα, η κρίση στην Ευρωζώνη και η… διάσωση της Ελλάδας, μια διάσωση η οποία δεν χαίρει ιδιαίτερης εκτίμησης μεταξύ των Ολλανδών ψηφοφόρων.

 

Πίσω στο πόρισμα της κάλπης ωστόσο, πώς θα μπορούσε αυτό να μην είναι αβέβαιο όταν μόλις πέντε ημέρες πριν από τις εκλογές, το ποσοστό των αναποφάσιστων ανέρχεται σε 43% (δημοσκόπηση της Ipsos Synovate); Πάντως, βάσει της δημοσκοπικής εξέλιξης της κούρσας, μέχρι στιγμής αυτό που προηγείται είναι το κεντροδεξιό φιλελεύθερο κόμμα VVD του υπηρεσιακού πρωθυπουργού Μαρκ Ρούτε με 34 έδρες (από τις συνολικά 150), ενώ για τη δεύτερη θέση δίνουν μάχη το Εργατικό Κόμμα PvdA (επί της ουσίας πρόκειται για ευρωπαϊστές Σοσιαλδημοκράτες) του άλλοτε οικολόγου ακτιβιστή Ντίντερικ Σάμσομ και το Σοσιαλιστικό Κόμμα SP (επί της ουσίας πρόκειται για αριστερούς τύπου ΣΥΡΙΖΑ) του πρώην δασκάλου Εμίλ Ρούμερ, και τα δύο με περίπου 27 έδρες.

 

Μάλιστα, οι κατά κοινή ομολογία δύο μεγάλοι νικητές των τηλεοπτικών αναμετρήσεων, ο κεντροδεξιός Μαρκ Ρούτε και ο κεντροαριστερός Ντίντερικ Σάμσομ, δεν δίστασαν να διασταυρώσουν τα ξίφη τους μπροστά στις κάμερες μεταξύ άλλων και για το ελληνικό ζήτημα, με τον πρώτο να πνέει μένεα κατά της χώρας μας και τον δεύτερο να του απαντάει… φιλελληνικά.

 

«Δώσαμε στην Ελλάδα υποστήριξη δύο φορές κι αυτό είναι αρκετό… εγώ λέω ?έως εδώ?», δήλωσε χαρακτηριστικά ο Ρούτε, ο οποίος μάλιστα δεν απέκλεισε ακόμη και το ενδεχόμενο ελληνικής εξόδου από το ευρώ.

Από τη μεριά του, αντιθέτως, ο σοσιαλδημοκράτης Σάμσομ ξεχώρισε ως ο μοναδικός μεταξύ των ηγετών των μεγάλων κομμάτων που πήρε σαφή θέση υπέρ της χώρας μας, καθώς παρουσιάστηκε ανοιχτός στο ενδεχόμενο μιας «νέας ευκαιρίας» για την Ελλάδα, καθώς και μιας επιμήκυνσης του ελληνικού προγράμματος. «Εάν όλα αυτά οδηγούν σε μια ισχυρότερη Ευρώπη, τότε θα πω ναι», σημείωσε ο σοσιαλδημοκράτης.

 

Προεκλογικά, αυτός που ξεκίνησε πολύ καλά ήταν ο 50χρονος Εμίλ Ρούμερ, ηγέτης του «ακροαριστερού» Σοσιαλιστικού Κόμματος SP. Μάλιστα, κάποιες δημοσκοπήσεις μέσα στο καλοκαίρι τον έφερναν ακόμη και στην πρώτη θέση της κούρσας (με 37-39 έδρες). Γνωστός και ως «ο Τσίπρας της Ολλανδίας», ο 50χρονος άλλοτε δάσκαλος εντυπωσίασε με τον ανθρώπινο τόνο του, καθώς και με τη σκληρή κριτική που άσκησε ενάντια στις «αδιέξοδες» πολιτικές λιτότητας.
 

Ωστόσο, οι εμφανίσεις του στα τηλεοπτικά ντιμπέιτ που πραγματοποιήθηκαν τις τελευταίες εβδομάδες ήταν μάλλον κατώτερες των περιστάσεων με αποτέλεσμα το άστρο του να… ξεφουσκώσει.

 

Ακόμη και έτσι βέβαια, είτε βγει δεύτερο είτε τρίτο, το Σοσιαλιστικό Κόμμα SP μπορεί να πανηγυρίζει καθώς σε κάθε περίπτωση θα έχει αυξήσει τις 15 έδρες που διαθέτει σήμερα (συγκριτικά, στις προηγούμενες εκλογές του 2010 είχε έρθει πέμπτο), ενώ πολλοί αναλυτές κρίνουν πως η άνοδός του συνέβαλε ώστε να γείρει προς τα αριστερά (μακριά από τη λιτότητα) συνολικά ολόκληρη η πολιτική/προεκλογική πλάστιγγα της Ολλανδίας.

Πάντως, μετεκλογικά το μόνο σίγουρο είναι πως στην Ολλανδία θα σχηματιστεί μια κυβέρνηση συνεργασίας με τη συμμετοχή τουλάχιστον τριών κομμάτων. Μάλιστα, οι αναλυτές βλέπουν ως πιθανότερη κυβερνητική σύνθεση αυτή μεταξύ της κεντροδεξιάς του Μαρκ Ρούτε και της κεντροαριστεράς του Ντίντερικ Σάμσομ, μια σύνθεση στην οποία θα προστεθεί ως τρίτο κάποιο κεντρώο κόμμα και όχι η «ακροαριστερά» του Ρούμερ.