Γεννημένη στη Μασαχουσέτη αλλά με ελληνικές ρίζες η Ολυμπία Δουκάκη εκπλήρωσε και με το παραπάνω τα όνειρα των Ελλήνων γονέων της. Με σεβασμό και συγκίνηση το Χόλιγουντ αποχαιρετά την πολυβραβευμένη ηθοποιό, που έφυγε χθες, Μεγάλο Σάββατο (01.05.2021) από τη ζωή σε ηλικία 89 ετών.
Κόρη της Αλεξάνδρας και του Κωνσταντίνου Δουκάκη, Ελλήνων μεταναστών στις ΗΠΑ, η Ολυμπία Δουκάκη εργάστηκε για δεκαετίες στο θεατρικό σανίδι, στην τηλεόραση και στον κινηματογράφο προτού, η φήμη της να εκτοξευτεί στα 56 της χρόνια, για τον ρόλο της «μητέρας της Σερ» στον χαρακτήρα που εκείνη ενσάρκωσε στο «Moonstruck» («Κάτω από τη Λάμψη του Φεγγαριού»), και της χάρισε το Όσκαρ.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Τον θάνατο της διάσημης ηθοποιού, επιβεβαίωσε ο αδερφός της Απόλλων Δουκάκης (Α. Dukakis), γράφοντας στο Facebook ότι η αγαπημένη του αδερφή έφυγε από τη ζωή, στη Νέα Υόρκη:
Η σπουδαία ομογενής ηθοποιός ήταν και πρώτη εξαδέλφη του υποψηφίου των Δημοκρατικών για την προεδρία των ΗΠΑ το 1988, Μάικλ Δουκάκη.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Click4more: Πέθανε η ηθοποιός Olympia Dukakis σε ηλικία 90 ετών
Η καριέρα της στη μεγάλη οθόνη συνεχίστηκε με ρόλους στο φιλμ «Look Who’s Talking» («Κοίτα Ποιος Μιλάει» – 1989) και τις συνέχειές του με τον Τζον Τραβόλτα και την Κέρστι Άλι, την ταινία «Steel Magnolias» («Ανθισμένες Μανόλιες» 1989) με τη Σίρλεϊ Μακλέιν, τη Σάλι Φιλντ και την Τζούλια Ρόμπερτς, την ταινία «Mighty Aphrodite» του Γούντι Άλεν (1995), ή το φιλμ «Mr. Holland’s Opus» (1995), με τον Ρίτσαρντ Ντρέιφους.
Η Δουκάκη, που χειριζόταν μαεστρικά ρόλους που απαιτούσαν δηκτικό, ανέκφραστο χιούμορ, ήταν επίσης υποψήφια για βραβεία Emmy χάρη σε ρόλους που ενσάρκωσε σε τηλεοπτικές σειρές το 1991, το 1998 και το 1999.
Τη δεκαετία του 1970 είχε ιδρύσει το Whole Theater στο Μοντκλέρ, στο Νιού Τζέρζι, προάστιο της Νέας Υόρκης, αφού μετακόμισαν εκεί με τον σύζυγό της, τον ηθοποιό Λούι Ζόριτς.
Το Χόλιγουντ αποχαιρετά την Ολυμπία Δουκάκη
Η ηθοποιός και τραγουδίστρια Σερ αναφέρθηκε στον θάνατο της Ολυμπίας Δουκάκη μέσω Twitter, χαρακτηρίζοντάς την «καταπληκτική ηθοποιό» και προσθέτοντας: «Μίλησα μαζί της πριν από τρεις εβδομάδες. Αναπαύσου εν ειρήνη αγαπημένη».
Άλλη μια οσκαρική ηθοποιός, η Βαϊόλα Ντέιβις, χαρακτήρισε την Ολυμπία Δουκάκη «την τέλεια ηθοποιό», η οποία «έκανε τους πάντες γύρω της καλύτερους» και «ήταν χαρά να συνεργάζεσαι μαζί της».
Olympia Dukakis brought warmth, humor and wit to the stage and screen for almost 60 years, including a stellar run of unforgettable roles in “Steel Magnolias” “Tales of the City” and “Moonstruck,” for which she won a Best Supporting Actress Oscar. She will be missed. pic.twitter.com/TLuNTx32PI
— The Academy (@TheAcademy) May 1, 2021
Η ταινία «Moonstruck» («Κάτω από τη Λάμψη του Φεγγαριού» – 1988), που θεωρείται από τις πιο επιτυχημένες χολιγουντιανές ρομαντικές κομεντί που γυρίστηκαν ποτέ, απέσπασε τρία Όσκαρ από τα έξι για τα οποία ήταν υποψήφια. Σημείωσε εξάλλου μεγάλη εισπρακτική επιτυχία.
Παραλαμβάνοντας το βραβείο Β΄ γυναικείου ρόλου, τον Απρίλιο του 1988, ενώ ο εξάδελφός της, Μάικλ Δουκάκης, μαχόταν για το χρίσμα των Δημοκρατικών ώστε να είναι υποψήφιος για την προεδρία των ΗΠΑ, η Ολυμπία Δουκάκη, στο τέλος της σύντομης ομιλίας της, ύψωσε το χρυσό αγαλματίδιο και φώναξε «πάμε Μάικλ».
Ο Μάικλ Δουκάκης κέρδισε όντως το χρίσμα των Δημοκρατικών, όμως κατόπιν υπέστη βαριά ήττα από τον ρεπουμπλικανό Τζορτζ Χέρμπερτ Ουόκερ Μπους στις αμερικανικές προεδρικές εκλογές.
Η Δουκάκη είχε συμμετάσχει σε αγώνες για τα δικαιώματα των γυναικών, τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων, την προστασία του περιβάλλοντος.
Παντρεύτηκαν με τον Λούι Ζόριτς το 1962. Απέκτησαν δύο γιους και μια κόρη. Ο Ζόριτς απεβίωσε το 2018.
Ολυμπία Δουκάκη: «Στα 13 μου, κυκλοφορούσα με μαχαίρι»
Σε συνέντευξή της στην εφημερίδα «Καθημερινή», το 2015, και ερωτηθείσα για την ελληνικότητά της η Ολυμπία Δουκάκη είχε πει:
«Αυτό είναι μια πολύ μεγάλη κουβέντα. Ξέρεις, εκεί όπου μεγάλωνα, στο Λόουελ (σ.σ. Μασαχουσέτη, ήταν καμίνι εθνοτήτων. Οι γονείς μας πάλευαν για το μεροκάματο και εμείς, τα μικρά, παλεύαμε στο δρόμο. Γιατί παλεύαμε; Γιατί ήμουν Ελληνίδα, κι ο άλλος Ιταλός, κι ο άλλος Γερμανός ή Αμερικανός. Στα 13 μου κυκλοφορούσα με μαχαίρι. Το χρησιμοποίησα; Όχι. Αλλά ο άλλος έπρεπε να ξέρει ότι κρατάω μαχαίρι. Αλλιώς θα με κορόιδευε για το όνομά μου, για τη μύτη μου, για το φαγητό που τρώω σπίτι μου, για τους γονείς μου. Πάλευα επειδή ήμουν Ελληνίδα. Κι όταν στα 8 είχα ρίξει μια μπουνιά σε ένα αγοράκι, η μάνα μου είχε πει στη μάνα του “δεν ανακατεύομαι με το τι κάνουν τα παιδιά μου στο δρόμο”, γιατί ήξερε, όπως και ο πατέρας μου, ότι έπρεπε να παλέψω σ’ αυτό το περιβάλλον, για να μην αφήσω τους άλλους να λερώσουν, να κοροϊδέψουν, να ξεφτιλίσουν την ταυτότητά μου. Στο μεταξύ, μου έλεγε η μάνα μου, μην ανησυχείς, όταν μεγαλώσεις θα χαίρεσαι που κράτησες το όνομα Ολυμπία. Οι άνθρωποι θα καταλάβουν τι σημαίνει. Και μεγάλωσα, πήγα στη Νέα Υόρκη κι εκεί άκουγα ότι θα παίρνω μόνο “έθνικ” ρόλους, ότι είμαι πολύ “έθνικ”. Αλλά και πάλι δεν άλλαξα το όνομά μου. Θα ράγιζε την καρδιά του πατέρα μου και δεν μπορούσα να το κάνω«
