Έχει περάσει σχεδόν ένα εικοσιτετράωρο από τη στιγμή που ο Όσκαρ Πιστόριους μεταφέρθηκε στο κελί του, όπου θα παραμένει τους επόμενους δέκα μήνες.
Κι αυτό γιατί από τα πέντε χρόνια που έφαγε, θα εκτίσει το 1/6 της ποινής του στη φυλακή, σύμφωνα με το νομικό σύστημα της Νότιας Αφρικής που επίσης προβλέπει ότι όποιος έχει… λεφτά, μπορεί εύκολα να τη γλιτώσει, ακόμα κι αν έχει πάρει μια ζωή. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, αυτή της Ρίβα Στέενκαμπ.
Μπορεί οι θαυμαστές του Πιστόριους να… βάζουν το χέρι τους στη φωτιά, για την αθωότητά του (ότι ήταν ανθρωποκτονία εξ’ αμελείας), σίγουρα όμως δεν έμειναν ανεπηρέαστοι από τις αποκαλύψεις που ήρθαν στο φως, μόλις λίγες ημέρες μετά τη δολοφονία της συντρόφου του, στις 14 Φεβρουαρίου 2013.
Η παθιασμένη σχέση του με τα όπλα, ο βίαιος χαρακτήρας του, οι απιστίες του και οι παράλογες σκηνές ζηλοτυπίας στις γυναίκες τις ζωής του, τις οποίες κακοποιούσε, αποκάλυψαν τη σκοτεινή πλευρά του Νοτιοαφρικανού.
Ενός νικητή της ζωής -όπως τον έβλεπαν οι περισσότεροι- που όσο ήταν ελεύθερος με περιοριστικούς όρους, συνέχιζε απτόητος να γλεντάει με φίλους του και να πίνει άφθονο αλκοόλ, όπως έγραφαν οι τοπικές εφημερίδες του Γιοχάνεσμπουργκ. Άραγε, τα ποτά και τα ξενύχτια ήταν για να ξεπεράσει το σοκ του φόνου ή απλώς ήταν 100% σίγουρος ότι θα πέσει στα μαλακά, κάτι που τελικά έγινε;
Όπως και να ‘χει, εκείνο το μοιραίο βράδυ ο Όσκαρ Πιστόριους δεν σκότωσε μόνο την 29χρονη Ρίβα Στέενκαμπ. Σκότωσε και το πρότυπο θέλησης. Αυτό που ο ίδιος ήταν στα μάτια εκατομμυρίων φιλάθλων ανά τον κόσμο που το 2004, στους Παραολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, τον είδαν να κατακτά το χρυσό και το χάλκινο μετάλλιο στα 200μ. και 100μ. αντίστοιχα.
Και που οχτώ χρόνια μετά, κατόρθωσε να γίνει ο πρώτος μη αρτιμελής αθλητής που έλαβε μέρος στην Ολυμπιάδα του Λονδίνου, «νικώντας» τη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή και την IAAF που υποστήριζαν ότι τα τεχνητά μέλη που χρησιμοποιεί του έδιναν πλεονέκτημα, έναντι των συναθλητών του.
Ακόμα κι αν διαφωνούσα με τη συμμετοχή του (αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα), δεν θα ξεχάσω την ανατριχίλα που αισθάνθηκα τη στιγμή που τον έβλεπα να αγωνίζεται, στους Αγώνες του 2012. Ναι, ήταν ένας αγωνιστής της ζωής, που κατάφερε το μειονέκτημά του να το κάνει πλεονέκτημα.
Μέχρι που ο… διπλός φόνος τον γκρέμισε από το βάθρο του…