Παρίσι: Προσποιήθηκα τη νεκρή για μία ώρα ξαπλωμένη πάνω στο αίμα ξένων…

Η ίδια την επόμενη μέρα περιέγραψε στον προσωπικό της λογαριασμό στο Facebook πώς βίωσε τον εφιάλτη. Η μαρτυρία της είναι πραγματικά ανατριχιαστική. Το μπλουζάκι που φορούσε εκείνη τη βραδιά, βαμμένο με το αίμα αθώων ανθρώπων, έγινε viral στα social media. Μίλησε για τον άντρα που την καθησύχασε και έθεσε τη ζωή του σε κίνδυνο “για να προστατέψει τον εγκέφαλό μου ενώ εγώ κλαψούριζα”, αλλά και για το ζευγάρι “των οποίων οι τελευταίες λέξεις αγάπης που αντάλλαξαν μεταξύ τους με κάνουν να συνεχίζω να πιστεύω στο καλό σε αυτό τον κόσμο”.

“Δεν σκέφτεσαι ποτέ πως κάτι τέτοιο θα συμβεί σε σένα. Ήταν απλά ένα βράδυ Παρασκευής σε μια ροκ συναυλία. Η ατμόσφαιρα ήταν τόσο χαρούμενη και όλοι χόρευαν και χαμογελούσαν. Και τότε, όταν μπήκαν εκείνοι οι άντρες από την μπροστινή είσοδο και ξεκίνησαν τους πυροβολισμούς, πιστέψαμε, μέσα στην αφέλειά μας, πως ήταν κομμάτι του σόου. Δεν ήταν απλά μια τρομοκρατική επίθεση, ήταν μια σφαγή. Δεκάδες άνθρωποι δολοφονήθηκαν μπροστά στα μάτια μου. Λίμνες από αίμα γέμισαν το πάτωμα. Κραυγές ενήλικων αντρών που κρατούσαν τα νεκρά σώματα των κοριτσιών τους αντηχούσαν στο μικρό συναυλιακό χώρο. Το μέλλον τόσων ανθρώπων καταστράφηκε, οικογένειες διαλύθηκαν μέσα σε μια στιγμή. Σοκαρισμένη και μόνη, προσποιήθηκα την νεκρή για περισσότερο από μία ώρα, ξαπλωμένη ανάμεσα σε ανθρώπους που έβλεπαν τους αγαπημένους τους να κείτονται άψυχοι. Κρατώντας την ανάσα μου, προσπαθώντας να μην κουνηθώ, να μην κλάψω -να μη δώσω σε αυτούς τους άντρες το φόβο που ήθελαν να δουν. Ήμουν απίστευτα τυχερή που επέζησα. Αλλά τόσοι άλλοι δεν τα κατάφεραν.

Οι άνθρωποι που είχαν βρεθεί εκεί για τους ακριβώς ίδιους λόγους με εμένα -για να διασκεδάσουν ένα βράδυ Παρασκευής- ήταν αθώοι. Αυτός ο κόσμος είναι σκληρός. Και πράξεις σαν αυτή υποτίθεται πως τονίζουν τη διαφθορά των ανθρώπων και οι εικόνες αυτών των αντρών να μας περικυκλώνουν σαν όρνια θα με στοιχειώνουν για το υπόλοιπο της ζωής μου. Ο σχολαστικός τρόπος με τον οποίο στόχευαν και πυροβολούσαν τους ανθρώπους στην κεντρική περιοχή του ακροατηρίου όπου βρισκόμουν, χωρίς καμία έννοια για την ανθρώπινη ζωή, δεν έμοιαζε πραγματικός. Περίμενα ανά πάσα στιγμή κάποιον να έρθει και να μου πει πως ήταν απλά ένας εφιάλτης. Αλλά το γεγονός πως επέζησα αυτής της φρίκης μου επιτρέπει να είμαι σε θέση να ρίξω φως στους ήρωες.

Στον άντρα που με καθησύχασε και έθεσε τη ζωή του σε κίνδυνο για να προστατέψει τον εγκέφαλό μου ενώ εγώ κλαψούριζα, στο ζευγάρι των οποίων οι τελευταίες λέξεις αγάπης που αντάλλαξαν μεταξύ τους με κάνουν να συνεχίζω να πιστεύω στο καλό σε αυτό τον κόσμο, στην αστυνομία που κατάφερε να διασώσει εκατοντάδες ανθρώπους, στους άγνωστους που με μάζεψαν από το δρόμο και με παρηγόρησαν καθόλα εκείνα τα 45 λεπτά που πίστευα πραγματικά πως το αγόρι που αγαπούσα ήταν νεκρό, στον πληγωμένο άντρα που είχα περάσει για εκείνον και, όταν κατάλαβα πως δεν ήταν ο Amaury, με πήρε αγκαλιά και μου είπε πως όλα θα πήγαιναν καλά κι ας ήταν και ο ίδιος μόνος και φοβισμένος, στη γυναίκα που άνοιξε την πόρτα του σπιτιού της στους επιζώντες, στον φίλο που μου προσέφερε καταφύγιο και βγήκε για να μου αγοράσει καινούργια ρούχα ώστε να μην είμαι αναγκασμένη να φοράω αυτή την αιματοβαμμένη μπλούζα, σε όλους εσάς που μου έχετε στείλει τρυφερά μηνύματα συμπαράστασης -με κάνετε να πιστεύω πως αυτός ο κόσμος έχει τη δυνατότητα να γίνει καλύτερος και να μην αφήσει κάτι τέτοιο να ξανασυμβεί.

Κυρίως όμως τα γράφω όλα αυτά για τους 80 ανθρώπους που δολοφονήθηκαν μέσα σε εκείνο το χώρο, που δεν στάθηκαν το ίδιο τυχεροί, που δεν ξύπνησαν σήμερα και για τον πόνο που βιώνουν οι φίλοι και οι οικογένειές τους. Λυπάμαι τόσο πολύ. Τίποτα δεν θα διώξει αυτόν τον πόνο. Νιώθω προνομιούχα που ήμουν εκεί στις τελευταίας τους ανάσες. Και καθώς πίστευα πως θα είχα την ίδια τύχη με αυτούς, σας υπόσχομαι πως οι τελευταίες τους σκέψεις δεν ήταν τα κτήνη που το προκάλεσαν αυτό. Ήταν οι άνθρωποι που αγαπούσαν. Ενώ βρισκόμουν ξαπλωμένη μέσα στο αίμα ξένων και περίμενα τη σφαίρα που θα έβαζε τέλος στα 22 μου χρόνια, έφερα στο μυαλό μου κάθε πρόσωπο που έχω αγαπήσει ποτέ και ψιθύριζα «σε αγαπώ», ξανά και ξανά. Ξαναζούσα τις καλύτερες στιγμές της ζωής μου. Ευχόμουν οι αγαπημένοι μου άνθρωποι να ξέρουν πόσο πολύ τους αγαπάω, ευχόμουν πως, παρά το τι θα είχε συμβεί σε εμένα, να μη σταματούσαν να πιστεύουν στο καλό που έχουν μέσα τους οι άνθρωποι, να μην άφηναν αυτούς τους άντρες να νικήσουν. Χθες το βράδυ, οι ζωές πολλών άλλαξαν για πάντα και είναι στο χέρι μας να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Να ζήσουμε όπως ονειρεύονταν να ζήσουν τα αθώα θύματα αυτής της τραγωδίας, αλλά τώρα δυστυχώς δε θα μπορέσουν ποτέ να εκπληρώσουν αυτά τα όνειρα.

Αναπαυθείτε εν ειρήνη, άγγελοι. Δεν θα σας ξεχάσουμε ποτέ”.

Πηγή: Daily Mail