Στο άρθρο – Κόλαφο του «Politico» τονίζεται ότι δεν είναι η πρώτη φορά που η Γερμανία στάθηκε στη λάθος πλευρά της ιστορίας και για το λόγο αυτό, δε θα έπρεπε να προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι «το Βερολίνο πέρασε τα τελευταία 16 χρόνια με τα πόδια του γερά στη λάθος πλευρά του διλήμματος για το πώς να χειριστεί τη Ρωσία».
Λιγότερο προβλέψιμη ήταν σύμφωνα με το άρθρο, η ταχύτητα με την οποία η Γερμανία εγκατέλειψε τη στάση της έναντι της Μόσχας τις τελευταίες εβδομάδες, σταματώντας το αμφιλεγόμενο έργο του αγωγού Nord Stream 2, στέλνοντας όπλα στην Ουκρανία, υιοθέτησε κυρώσεις κατά της Ρωσίας και ανακοινώνοντας ότι θα αρχίσει να αντλεί σημαντικά ποσά στον δικό της στρατό.
Με άλλα λόγια, συμφώνησε σχεδόν από τη μια μέρα στην άλλη να κάνει ό,τι οι ΗΠΑ και άλλοι σύμμαχοι το προωθούσαν εδώ και χρόνια.
Το Βερολίνο δημιούργησε ακόμη και ένα σύνθημα έτοιμο για hashtag για τη στροφή: Zeitenwende, δηλαδή η αυγή μιας νέας εποχής. Εβδομάδες αργότερα, έγινε σαφές ότι αυτό που πραγματικά προσπαθούν να πουν οι Γερμανοί ηγέτες είναι: «Ας προχωρήσουμε».
Στο άρθρο γίνεται λόγος για πεισματική επιμονή της Γερμανίας να εμπλέκεται με τον Ρώσο ηγέτη ενόψει της συνεχιζόμενης επιθετικότητάς του (ένας κατάλογος παραπτωμάτων από την εισβολή στη Γεωργία έως τις δολοφονίες εχθρών στο εξωτερικό και τα εγκλήματα πολέμου στη Συρία).
«Δεν ήταν παρά μια καταστροφική γκάφα, που θα κερδίσει Μέρκελ μια θέση στο πάνθεον της πολιτικής αφέλειας δίπλα στον Νέβιλ Τσάμπερλεν» αναφέρει το politico.
Σύμφωνα με το άρθρο, η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία δεν είναι απλώς μια αποκήρυξη της καγκελαρίας της Μέρκελ, αλλά μιας ολόκληρης γενιάς Γερμανών πολιτικών από όλο το φάσμα, «τυφλωμένων» από τη νοσταλγία για την Ostpolitik και τον Wandel durch Handel, της πολιτικής ύφεσης της δεκαετίας του 1970 που υποστήριξε ο καγκελάριος Willy Brandt. Ο γερμανικός μύθος οδήγησε στο τέλος του Ψυχρού Πολέμου.
Τονίζεται μάλιστα ότι ενώ η Μέρκελ δείχνει να έχει το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης που έπεσε στην παγίδα του Ρώσου ηγέτη, η αλήθεια είναι ότι ολόκληρη η πολιτική τάξη της Γερμανίας είναι ένοχη. Ως υπουργός Οικονομικών και αντικαγκελάριος της Μέρκελ, ο σημερινός καγκελάριος Όλαφ Σολτς, του οποίου οι Σοσιαλδημοκράτες ήταν η κινητήρια δύναμη πίσω από τους αγωγούς Nord Stream, υποστήριξε την ιδέα ότι ο καλύτερος τρόπος αντιμετώπισης του Πούτιν ήταν μέσω ενός ατέρμονου «διαλόγου».
Ο Γενς Πλέτνερ, νυν σύμβουλος εθνικής ασφάλειας του Σολτς, ήταν ένας από τους κύριους αρχιτέκτονες αυτής της πολιτικής στα χρόνια του ως ανώτερος διπλωμάτης στο υπουργείο Εξωτερικών της Γερμανίας.
Εκεί, υπηρέτησε ως επικεφαλής του επιτελείου του τότε υπουργού Εξωτερικών Frank-Walter Steinmeier (σοσιαλδημοκράτης που είναι τώρα Γερμανός πρόεδρος) και πιο πρόσφατα ως πολιτικός διευθυντής του υπουργείου.
Το άρθρο καταλήγει, υπενθυμίζοντας ότι κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, ο όρος «χρήσιμος ηλίθιος» έγινε ταμπέλα για μετριοπαθείς στη Δύση που έπεσαν θύματα των εύπιστων επιχειρημάτων των κομμουνιστών.
Από το βέτο της Γερμανίας για την ένταξη της Ουκρανίας και της Γεωργίας στο ΝΑΤΟ το 2008 μέχρι την επιδίωξη συμφωνιών φυσικού αερίου με τη Μόσχα μέχρι την αντίστασή της να στείλει όπλα στο Κίεβο – οι ηγέτες της χώρας υπηρέτησαν ως χρήσιμοι ηλίθιοι του Πούτιν.
«Όλο αυτό το διάστημα, οι λεγόμενοι Russlandversteher, οι αυτάρεσκοι Ρώσοι συμπαθούντες που κατοικούν στο πολιτικό κατεστημένο της χώρας, απέρριπταν την κριτική για την πορεία τους, επιμένοντας ότι ήξεραν καλύτερα ενώ (κυριολεκτικά) γελούσαν στα μούτρα της Ουάσιγκτον. Κανείς δεν γελάει πια».