«Στις 3:30 τα ξημερώματα ξυπνήσαμε από επίμονα χτυπήματα στην πόρτα. Ευτυχώς τα μωρά ήταν σε βαθύ ύπνο και δεν έκαναν θόρυβο», περιγράφει ένας Έλληνας δημοσιογράφος, μόνιμος κάτοικος της Χάιφα στο Ισραήλ.
«Η οδηγία των αρχών ασφαλείας ήταν σαφής: “Μην ανοίγετε σε κανέναν που δεν γνωρίζετε, ό,τι κι αν προφασιστούν”. Αυτό κάναμε. Τα χτυπήματα συνεχίστηκαν για περίπου δέκα λεπτά, σαν ζωντανός εφιάλτης», συνεχίζει ο δημοσιογράφος Αχιλλέας Πεκλάρης, που ζει με τη γυναίκα του και τα δύο μικρά παιδιά τους στην πόλη της Χάιφα στο Ισραήλ.
«Ο Ματτέο και η Λίμπι ευτυχώς συνέχισαν να κοιμούνται σαν αγγελάκια. Εμείς, όμως, άντε να ξανακοιμηθούμε μετά από αυτό…», συμπλήρωσε ο κ. Πεκλάρης.
Με μια συγκλονιστική ανάρτηση στο Facebook, ο Έλληνας δημοσιογράφος περιέγραψε τις δραματικές που ζει ο ίδιος και η οικογένειά του.
Η ανάρτηση του Έλληνα δημοσιογράφου:
«Ξημερώνει Κυριακή και η χώρα είναι σε πόλεμο, τον χειρότερο εδώ και πολλές δεκαετίες. Αυτό που συμβαίνει είναι πέρα από κάθε φαντασία, αδιανόητο και εντελώς απροσδόκητο. Όταν βλέπαμε στην 3η σεζόν της Fauda να μπαινοβγαίνουν οι τζιχαντιστές του Daesh στο Ισραήλ και να μπαίνουν σε σπίτια, να πιάνουν ομήρους κλπ., όλοι σκεφτόμασταν ότι το σενάριο είναι «πολύ τραβηγμένο». Τελικά, όσα έχουν γίνει από χθες είναι δέκα φορές χειρότερα. Και δυστυχώς αυτό που θα ακολουθήσει θα είναι ακόμα χειρότερο και θα τραβήξει για αρκετό καιρό.
Εμείς και τα μικρά μας παραμένουμε για την ώρα απολύτως ασφαλείς και ψύχραιμοι. Αποφασίσαμε να μην φύγουμε από τη χώρα, να μην εγκαταλείψουμε το σπίτι μας, για όσο μπορούμε να παραμένουμε έτσι. Ασφαλή είναι και όλα τα μέλη της οικογένειάς μας, όπως και ο στενός μας κύκλος. Θα περιμένουμε τις εξελιξεις τις επόμενες ημέρες και θα επανεκτιμήσουμε την κατάσταση.
Στις 3:30 τα ξημερώματα ξυπνήσαμε από επίμονα χτυπήματα στην πόρτα του διαμερίσματός μας. Ευτυχώς τα μωρά ήταν σε βαθύ ύπνο και δεν έκαναν θόρυβο. Πήγαμε στις μύτες των ποδιών στο ματάκι της πόρτας. Είδα δυο άντρες με στολές αστυνομικών. Η οδηγία των αρχών ασφαλείας ήταν σαφής: “Μην ανοίγετε σε κανέναν που δεν γνωρίζετε, ό,τι κι αν προφασιστούν”. Αυτό κάναμε. Τα χτυπήματα συνεχίστηκαν για περίπου δέκα λεπτά, σαν ζωντανός εφιάλτης, σαν να ξυπνήσαμε μέσα σε ένα θρίλερ. Κρατούσαμε κι οι δύο την ανάσα μας και ευχόμασταν να μην ξυπνήσουν τα μωρά κι αρχίσουν να κλαίνε.
Αφού οι δύο ένστολοι έφυγαν, επικοινωνήσαμε με το Αστυνομικό Τμήμα της περιοχής. Ευτυχώς επιβεβαίωσαν ότι ήταν δικοί τους και “κάποιον έψαχναν, όχι εσάς”, τους ενημερώσαμε ότι “κανένας δεν βρίσκεται εδώ”. Ο Ματτέο και η Λίμπι ευτυχώς συνέχισαν να κοιμούνται σαν αγγελάκια. Εμείς, όμως, άντε να ξανακοιμηθούμε μετά από αυτό.
Με την ευκαιρία, να ευχαριστήσω τους εκατοντάδες καλούς φίλους και φίλες για τα μηνύματα συμπαράστασης, το νοιάξιμο, τις ευχές για ειρήνη. Να ευχαριστήσω και όλους τους καλούς συναδέλφους από τα ελληνικά ΜΜΕ που επικοινώνησαν για να με βγάλουν σε εκπομπές και δελτία ειδήσεων. Όπως έγραψα και στο προηγούμενο ποστ, ως πατέρας νεογέννητων, αυτό το διάστημα είμαι σε πλήρη δημοσιογραφική αργία. Δεν μπορώ να εγκαταλείψω τη Νάταλι και τα μικρά μας για να πάω στα μέτωπα και να καλύψω τα γεγονότα. Και από την ασφάλεια του σαλονιού μου, δεν έχω να προσθέσω κάτι καινούργιο ή περισσότερο από αυτά που ήδη μεταδίδονται από τα διεθνή και τοπικά ΜΜΕ. Και κυρίως, δεν θέλω να μεταφερω αυτή την φρικτή ενέργεια μέσα στο σπίτι μας, το οποίο πρέπει πάση θυσία να παραμείνει ήρεμο, ειρηνικό και ηλιόλουστο. Είναι η πρώτη μας προτεραιότητα.
Εν τω μεταξύ, ξημέρωσε. Η Ναταλί κάνει meditation για να ισορροπήσει στη φρίκη. Εγώ διαβάζω ειδήσεις. Η Λίμπι κι ο Ματτέο μόλις ξύπνησαν. Τα πήραμε αγκαλιά, χαμογελούν και μας κοιτάζουν αθώα. Στον κόσμο τους υπάρχει ακόμα μόνο ειρήνη, αγάπη και χαρά. Και έτσι θα παραμείνει».