Πώς οι εκρήξεις ηφαιστείων ευνόησαν την “παντοδυναμία” των δεινοσαύρων

Αυτή είναι η εκτίμηση μιας νέας έρευνας Βρετανών επιστημόνων, οι οποίοι μελέτησαν αρχαία πετρώματα και βρήκαν σε αυτά ίχνη μαζικών ηφαιστειακών εκρήξεων, οι οποίες συμπίπτουν χρονικά με μία από τις μεγαλύτερες εξαφανίσεις ειδών, οι οποίες άνοιξαν το δρόμο για την ανάδυση των δεινοσαύρων ως νέου κυρίαρχου είδους στη Γη.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον Λόρενς Πέρσιβαλ του Τμήματος Γεωεπιστημών του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών των ΗΠΑ (PNAS), ανέλυσαν ηφαιστειακά πετρώματα από τέσσερις ηπείρους, χρησιμοποιώντας την παρουσία του υδραργύρου ως βασικού δείκτη για το μέγεθος της ηφαιστειακής δραστηριότητας.

Όταν ένα ηφαίστειο εκρήγνυται, εκλύει ίχνη υδραργύρου μέσα στα αέρια που εκτοξεύει στην ατμόσφαιρα, τα οποία τελικά πέφτουν στο έδαφος, όπου και παραμένουν επί εκατομμύρια χρόνια. Όταν οι επιστήμονες βρίσκουν αυξημένη παρουσία υδραργύρου σε ορισμένα γεωλογικά στρώματα, είναι σίγουροι ότι εκείνη την εποχή στο παρελθόν είχαν υπάρξει μεγάλες εκρήξεις ηφαιστείων.

Πέρα από τις άμεσες καταστροφές που προκαλούν οι ηφαιστειακές εκρήξεις στο περιβάλλον τους, ο αντίκτυπός τους είναι ευρύτερος και πιο μακρόχρονος, καθώς η τέφρα τους στην ατμόσφαιρα μπλοκάρει τις ακτίνες του Ήλιου, αυξάνοντας το διοξείδιο του άνθρακα και αλλάζοντας το κλίμα για καιρό.

Η εξέλιξη αυτή μπορεί να «πυροδοτήσει» μια μαζική εξαφάνιση ειδών και αυτό πιστεύεται ότι συνέβη στο τέλος της Τριασικής (ή Τριαδικής) περιόδου, όταν ζώα που έμοιαζαν με κροκόδειλους και ερπετά, καθώς επίσης τα πρώιμα θηλαστικά και αμφίβια, εξαφανίσθηκαν από προσώπου γης για να αντικατασταθούν σταδιακά από τους κάθε είδους δεινόσαυρους, οι οποίοι έμειναν πλέον με ελάχιστους ανταγωνιστές, επικρατώντας πλήρως στην Ιουρασική περίοδο που ακολούθησε την Τριασική.

Πηγή: ΑΠΕ – ΜΠΕ