Φωνές, πυροτεχνήματα, σημαίες που ανεμίζουν, μικροί και μεγάλοι – γνωστοί ή άγνωστοι μεταξύ τους – αγκαλιάζονται στους δρόμους…
Ο πατέρας μου, καθηλωμένος στην τηλεόραση, παρακολουθούσε -χαρούμενος και ο ίδιος- τους πανηγυρισμούς του αιγυπτιακού λαού για την ανατροπή του Μόρσι, το βράδυ της 3ης Ιουλίου.
“Επιτέλους”, μου είπε με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά! Και δεν ήταν ο μόνος… Αυτή ήταν η πρώτη λέξη που μου είπε και ο ξάδερφός μου, ο Ζανό, που ζει στο Κάιρο: “Δεν πήγαινε άλλο. Ακρίβεια, φτώχεια, ανεργία. Τώρα θα γίνουν καλύτερα τα πράγματα και θα μπορέσεις να έρθεις κάτω να μας δεις. Insha’ Allah…”.
Μετά την ανακούφιση, που απαλλάχτηκαν από τον Μόρσι, ήρθε το αίσθημα της ελπίδας σε όλους τους Αιγυπτίους, που έχουν κάθε δικαίωμα να κάνουν όνειρα για ένα καλύτερο μέλλον, λέγοντας «insha’ Allah», δηλαδή «πρώτα ο Θεός». Μια έκφραση, που αν και αναφέρεται στον Αλλάχ, έχει καθιερωθεί και στους χριστιανούς των αφρικανικών χωρών.
Ποτέ δεν ήταν εύκολη η συνύπαρξη χριστιανών και μουσουλμάνων. Κι όμως, στην περίπτωση της Αιγύπτου, είδαμε μια άκρως ασυνήθιστη εικόνα, στις διαδηλώσεις. “Χριστιανοί και μουσουλμάνοι ήμασταν σαν μια γροθιά”, μου είπε ο άλλος ξάδερφός μου, ο Eskandar, που πήγαινε καθημερινά με την οικογένειά του στην πλατεία Ταχρίρ.
Έτσι ήταν. Ο Μόρσι κατάφερε να τους ενώσει και να στρέψει ακόμα και τους ομόθρησκούς του εναντίον του ίδιου και της Μουσουλμανικής Αδελφότητας.
Και αυτό, γιατί οι μουσουλμάνοι διαπίστωσαν -αργά ή γρήγορα- ότι η Αδελφότητα εφάρμοζε τον δικό της ισλαμικό νόμο, με βάση το «αποφασίζουμε και διατάζουμε» και όχι το κοράνι.
Οι χριστιανοί άρχισαν ξανά να φοβούνται να κυκλοφορήσουν στους δρόμους, μήπως τους επιτεθούν, όλο και περισσότερες γυναίκες φορούσαν μπούρκα και η μαντήλα επέστρεψε για όσες βγαίνουν στην τηλεόραση…
“Μην έρθεις. Είναι επικίνδυνα”, μου είπε ο θείος μου με… βαριά καρδιά, πέρυσι το καλοκαίρι.
Ο ακραίος φανατισμός οδήγησε στον ξεσηκωμό –όχι μόνο της μειονότητας, δηλαδή των χριστιανών- αλλά και των μουσουλμάνων, οι οποίοι δυο ημέρες μετά την πτώση του Μόρσι συνεχίζουν τις συμπλοκές με μέλη της Μουσουλμανικής Αδελφότητας.
Είναι πολύ σημαντικό το γεγονός, ότι η χώρα δεν έμεινε ακυβέρνητη, ούτε κυβερνάται από τον στρατό, ωστόσο το μεγάλο ερώτημα είναι κατά πόσο θα συνεχιστούν οι βίαιες συγκρούσεις, που ήδη “φουντώνουν” το κλίμα εμφυλίου.
Θα κρατήσει η ελπίδα και το «insha’ Allah» του λαού, ή θα τα σβήσει ένα… δυναμικό come back τρομοκρατίας, που θα αντικαταστήσει τους Αδελφούς Μουσουλμάνους;