Κατεστραμμένη αρχικά από τους Ναζί και μετά από τις δημοσιονομικές περικοπές, μια σιδηροδρομική γραμμή τέθηκε εκ νέου σε λειτουργία χάρη στη δουλειά νοσταλγών της ατμομηχανής που προτείνουν ένα ταξίδι πίσω στο χρόνο με ένα παλιό επισκευασμένο τραίνο διασχίζοντας τη χιονισμένη περιφέρεια Αμπρούτσο στην κεντρική Ιταλία.
Τα κομψά βαγόνια έχουν ηλικία σχεδόν εκατό ετών και αποστολή να μεταφέρουν τους τουρίστες από τη Ρώμη έως το χιονοδρομικό κέντρο του Ροκαράζο, στην καρδιά της Ιταλίας, διασχίζοντας 120 χλμ. σιδηροτροχιάς και μια σειρά από γέφυρες που προκαλούν ίλιγγο.
Το τμήμα μεταξύ της πόλης Σουλμόνα και του χιονοδρομικού κέντρου του Ροκαράζο, που ανεβαίνει σε υψόμετρο 1.269 μέτρων, πραγματικό τεχνικό επίτευγμα κατά μήκος απόκρημνων περιοχών άρχισε να λειτουργεί το 1897.
Η αμαξοστοιχία, “ένα μουσείο μικρής ταχύτητας” όπως χαρακτηρίζεται, διασχίζει πάμπολλες σήραγγες, περνά από παγωμένες λίμνες και χιονισμένα δάση, τοπία από τα οποία διακρίνονται μερικές φορές λύκοι ή καμιά αρκούδα.
“Κρύβει πράγματι μια γοητεία όταν ταξιδεύεις πίσω στον χρόνο, με αυτά τα αργά τραίνα παρά με τα γρήγορα από τα οποία δεν βλέπεις τίποτε απέξω”, δήλωσε η Ιταλίδα Ελιζαμπέτα που ταξίδεψε οικογενειακώς και γοητεύτηκε ξαναβρίσκοντας “τους ήχους του τραίνου”.
Το τραίνο και η πλούσια ιστορία του
Στις αρχές του περασμένου αιώνα, η σιδηροδρομική γραμμή έπαιξε ζωτικό ρόλο στη σύνδεση των απομονωμένων χωριών στα Απέννινα Όρη, πλέον λιγότερο από δύο ώρες δρόμος από τη Ρώμη.
Η μικρή σιδηροδρομική γραμμή καταστράφηκε στον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο από έναν γερμανικό στρατό που υποχωρούσε απέναντι στους παρτιζάνους που υποστηρίζονταν από τους συμμάχους. Επαναλειτούργησε το 1960. Αλλά με την πάροδο του χρόνου, τη βελτίωση των οδικών δικτύων και την απουσία επενδύσεων στις σιδηροτροχιές, η γραμμή σιγά σιγά απαρχαιώθηκε ώσπου εγκαταλείφτηκε το 2011, έπειτα από δεκαετίες δημοσιονομικών περικοπών.
Το 2014, μέλη της ένωσης Le Rotaie συνεργάστηκαν με το Ιταλικό Ίδρυμα σιδηροδρόμων για να επαναλειτουργήσει η “Ναπολιτάνα”.
“Αυτή η γραμμή πήγαινε έως το λιμάνι της Νάπολης”, εξηγεί ο Κλαούντιο Κολάιτσο, μέλος της ένωσης και ταξιδιωτικός πράκτορας. “Από εκεί πολλοί χωρικοί από το Αμπούτσο μπάρκαραν για την Αμερική. Η γραμμή ήταν επίσης πολύ σημαντική για τους κατοίκους της περιοχής, γιατί τους επέτρεπε να πάνε στο σχολείο ή στη δουλειά ακόμη και με κακοκαιρία όταν υπήρχαν δύο μέτρα χιόνι”.
Μια μηχανή ντίζελ της δεκαετίας του 1970 σέρνει τα “βαγόνια με τις εκατό πόρτες” όπως αποκαλούνται, καθώς κάθε σειρά καθισμάτων έχει τη δική της πόρτα.
Ένα υπέροχο ταξίδι
Σε κάθε στάση οι επιβάτες μπορούν να κατεβούν για να αγοράσουν τοπικά τυριά και λουκάνικα, μια πηγή εσόδων για τα χωριά που παραμένουν απομονωμένα, όπως αναφέρει και το ΑΠΕ – ΜΠΕ.
Με καταγωγή από την περιοχή, ο Βινίσιο Αγκοστίνο που παίζει ταμπούρλο σε ένα φολκλορικό συγκρότημα έρχεται να δώσει μια μουσική πινελιά στο ταξίδι. Ο 70χρονος θυμάται που είχε πάρει το ίδιο τραίνο το 1969… για να πάει να κάνει τη στρατιωτική του θητεία: “Πενήντα χρόνια αργότερα, είναι συγκινητικό που ξανανεβαίνω σε αυτό”.
Η ένωση Le Rotaie θέλει να αποκαταστήσει όλη τη σιδηροδρομική γραμμή που πηγαίνει από τη Νάπολη, στην Τυρρηνική θάλασσα, στην Πεσκάρα, στην Αδριατική, διασχίζοντας τη χώρα σε όλο το πλάτος της. Επί του παρόντος, η αμαξοστοιχία κάνει ένα aller-retour από τη Ρώμη στο Ροκαράζο κάθε Σαββατοκύριακο αντί 30 και 40 ευρώ, ανάλογα με τον ταξιδιώτη που θα προτιμήσει το βελούδο της πρώτης θέσης ή τις ξύλινες σανίδες της δεύτερης. Πάντως οι κρατήσεις θέσεων δείχνουν ότι το τραίνο είναι πλήρες για το 2019.
