Με τους νεκρούς από τον φονικό σεισμό των 6,2 Ρίχτερ στην Ιταλία να ξεπερνούν τους 240, συγκλονίζει η περιγραφή από τις τρομακτικές στιμές που έζησε ο Alessandro Di Lellis.
“Το μαξιλάρι στο κεφάλι! Το μαξιλάρι στο κεφάλι!”. Έτσι φώναζε στη γυναίκα του από τα πρώτα δευτερόλεπτα του φονικού σεισμού. “Την πλησίασα και συνέχισα να ουρλιάζω. “Το μαξιλάρι στο κεφάλι!”. Δεν είναι αυτό που έπρεπε να κάνουμε. Καλύτερα να είχαμε μπει κάτω από το κρεβάτι, αλλά αυτό το συνειδητοποιείς ώρες αργότερα. Εκείνη τη στιγμή το να βάλεις ένα μαξιλάρι πάνω από το κεφάλι σου μοιάζει σαν άμυνα για τα μπάζα. Φως, άναψε το φως. Δεν θα ανάψει. Το ρεύμα είναι από τα πρώτα που θα κοπούν.
Πάρε το τηλέφωνο. Ναι, το τηλέφωνο είναι πραγματικά ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου. Πρέπει να φύγεις αμέσως. Λίγο φως. Το πιν. Πρέπει να βάλω το πιν γιατί έτσι το φωτος θα διαρκέσει περισσότερο. Θέλω να δω την ώρα. “Μα τι σε νοιάζει τώρα!”. Είναι 3.40 ακριβώς. Η πόρτα του σπιτιού είναι αποκλεισμένη. Έλα, τράβηξε. Δεν ανοίγει. Χρειάζεται κάτι. Ίσως η λαβή ενός τηγανιού. Όχι. Πηγαίνω στην κουζίνα και βλέπω πεσμένα αντικείμενα. Παίρνω από το τζάκι το εργαλείο για την τέφρα. Πρέπει να έχει κάθε σπίτι ένα τέτοιο εργαλείο. Αυτό μου ήρθε στο μυαλό αργότερα όταν τελικά κατάφερα να ανοίξω την πόρτα. “Έλα! Βγες έξω αμέσως. τι κάνεις;” μου φωνάζει η γυναίκα μου από τη σκάλα.
Περίμενε. Μόνο μια στιγμή. Πρέπει να βάλω παπούτσια. Δεν μπορώ να βγω έξω ξυπόλυτος. Βρίσκω ένα ζευγάρι. “Βγες έξω! Βγες έξω!”. Ξέρω ότι δεν πρέπει να το κάνω, αλλά επιστρέφω να βρω το πορτοφόλι με την άδεια οδήγησης, τα κλειδιά του αυτοκινήτου και τα κλειδιά για το σπίτι στη Ρώμη. Δεν θα έπρεπε να το κάνω, αλλά γύρισα και έψαχνα για τα γυαλιά μου. Γιατί ένας άνθρωπος που έχει προβλήματα όρασης δεν μπορεί να ζήσει χωρίς αυτά. Ξαναγυρίζω άλλη μια φορά στο σπίτι για να πάρω ένα αντιανεμικό, ίσως ένα σακάκι και ένα σακίδιο.
Έξω. Ουρλιάζουμε για να βρούμε τους συγγενείς μας. Περίμενε. Πρόσεχε. “Τι σε νοιάζει, πάμε!”. Ακόμα και το αυτοκίνητο ήταν μια σοβαρή απερισκεψία. Έπεφταν μεγάλες πέτρες από τα σπίτια. Έτσι όμως έχουμε ένα καταφύγιο. Βρισκόμαστε στην πλατεία. Μακριά από τα σπίτια”.
Συγκλονίζει και η μαρτυρία μιας γυναίκας από την Πολωνία που επέζησε από τον σεισμό στην κεντρική Ιταλία. “Ποτέ δεν θα ξεχάσω τον διαβολικό ήχο από τους τρεμάμενους τοίχους”. Η Ewa Szwajak δήλωσε στο πολωνικό TVN24 πως ξύπνησαν με τον σύζυγό της από τον τρομακτικό θόρυβο.
Άρπαξε τον 4χρονο γιο της, τον τύλιξε για να είναι στα ζεστά και βγήκαν από το μπαλκόνι του σπιτιού. “Ξέραμε ότι ήταν σεισμός. Θα θυμάμαι μέχρι το τέλος της ζωής μου αυτόν τον θόρυβο, τον διαβολικό ήχο από τους τρεμάμενους τοίχους”. Οι γείτονές τους Sergio και Assunta και το 13χρονο εγγόνι τους δεν επιβίωσαν. “Το σπίτι κατέρρευσε και βγήκαμε από το μπαλκόνι πάνω από τα ερείπια. Το υπνοδωμάτιο των γειτόνων μας δεν υπάρχει πια”.
Πηγή: Ilmessaggero, AP