Υπάρχουν δύο βραβεία Όσκαρ σχετικά το σενάριο μιας ταινίας. Το Όσκαρ καλύτερου πρωτότυπου σεναρίου και το αντίστοιχο για το προσαρμοσμένο σενάριο.
Ωστόσο, σε μερικές αγαπημένες ταινίες, την παράσταση κλέβουν οι μονόλογοι.
Ο μονόλογος ορίζεται ως ο συνεχής λόγος ενός προσώπου με σχετική διάρκεια, που δεν διακόπτεται από τον συνομιλητή του.
Σε αυτό το κείμενο, σας παρουσιάζουμε μονολόγους που άφησαν εποχή στην ιστορία του κινηματογράφου.
Μάλιστα, αρκετοί σινεφίλ έχουν φθάσει στο σημείο να έχουν αποστηθίσει τα συγκεκριμένα λόγια των ηθοποιών, αποσπώντας εγκωμιαστικά σχόλια και από κριτικούς για τις συγκλονιστικές ερμηνείες τους.
Ο μεγάλος δικτάτωρ (1940)
Ο «Μεγάλος Δικτάτωρ» αποτέλεσε τη μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία του Τσάρλι Τσάπλιν. Αν και οι περισσότερες ταινίες του ήταν βουβές, η συγκεκριμένη ταινία ήταν η πρώτη του ομιλούσα. Η ταινία έχει συμπεριληφθεί στην Αμερικανική Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου και θεωρείται μία από τις καλύτερες ταινίες του Παγκόσμιου Κινηματογράφου. Ο κωμικός ηθοποιός, με τον καυστικό λόγο του, ασκεί δριμεία κριτική στα ολοκληρωτικά καθεστώτα, καυτηριάζοντας τον ναζισμό και τον φασισμό.
Ο ξεχωριστός Γουίλ Χάντινγκ (1997)
Αυτός είναι ένας από τους καλύτερους ρόλους της λαμπρής καριέρας που άφησε πίσω του ο αγαπημένος ηθοποιός, Ρόμπιν Γουίλιαμς. Σε μια σκηνή ο Γουίλιαμς, που υποδύεται τον ψυχολόγο Σον Μαγκουάιρ κάθεται μαζί με τον Γουίλ (Ματ Ντέιμον) σε ένα παγκάκι πλάι στην λίμνη και καταφέρνει να αποστομώσει και να κερδίσει το σεβασμό ενός τρομερά έξυπνου και ταυτόχρονα εξαιρετικά αλαζονικού νέου.
Ζήτημα τιμής (1992)
Μια από τις πιο εμβληματικές σκηνές της ταινίας είναι ο μονόλογος του Συνταγματάρχη Τζέσαπ (Τζακ Νίκολσον), όταν ο Ανθυποπλοίαρχος Ντάνιελ Κάφι (Τομ Κρουζ), που είναι δικηγόρος του Ναυτικού παίρνει το ρίσκο και τον κατηγορεί ότι έδωσε «Κόκκινο Κώδικα» στους δύο πεζοναύτες που δικάζονται με την κατηγορία της δολοφονίας του συναδέλφου τους οπλίτη, Γουίλιαμ Σαντιάγκο.
Ο Νονός (1972)
Ο Μάρλον Μπράντο ως Βίτο Κορλεόνε δίνει μια εξαιρετική ομιλία στους αρχηγούς των υπόλοιπων οικογενειών της Μαφίας, δείχνοντας πως μπορεί να είναι διπλωμάτης και απειλητικός ταυτόχρονα.
Άρωμα γυναίκας (1993)
Ο Αλ Πατσίνο κέρδισε Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου για την ερμηνεία του ως Συνταγματάρχης Φρανκ Σλέιντ στην ταινία «Άρωμα Γυναίκας». Ξεχωριστή στιγμή της ταινίας είναι ο πύρινος λόγος του ηθοποιού κατά του σχολικού συστήματος για να υπερασπιστεί τον Τσάρλι Σιμμς
Pulp Fiction (1994)
Ένας από τους καλύτερους μονoλόγους όλων των εποχών είναι αυτός του Σάμιουελ Λ. Τζάκσον στην ταινία “Pulp Fiction” του Κουέντιν Ταραντίνο. Ο Τζάκσον, ο οποίος υποδύεται τον Τζουλς Γουίνφιλντ, χρησιμοποιεί ένα υποτιθέμενο εδάφιο της Αγίας Γραφής, το γνωστό σε όλους μας Ιεζεκιήλ 25:17, λίγο πριν σκοτώσει τον Μπρετ. Ο μονόλογος αυτούσιος είναι επινόημα του Ταραντίνο.
Τα σαγόνια του καρχαρία (1975)
Ο διάσημος μονόλογος στα «Σαγόνια του Καρχαρία», ήταν στην πραγματικότητα αυτοσχεδιασμός. Ο Ρόμπερτ Σο βγάζει έναν αργόσυρτο λόγο για την επίθεση που δέχτηκε το πολεμικό Indianapolis πίσω στα 1945, καθώς και τις εμπειρίες του με τους καρχαρίες εκείνη τη νύχτα. Ο ηθοποιός ήταν τόσο μεθυσμένος, που τον κουβάλησαν για να κάνει την σκηνή και μόλις τελείωσε έπεσε αναίσθητος.
American Beauty (2000)
O Λέστερ Μπέρνμαν (Κέβιν Σπέισι) είναι ένας ευκατάστατος οικογενειάρχης των προαστίων, που συνειδητοποιεί βαθμιαία την αβάσταχτη κενότητα της καθημερινότητας του. Αφηγείται την αποδιάρθρωση των δεσμών ανάμεσα στα μέλη της οικογένειάς του και τα γεγονότα που οδήγησαν στο θάνατο του.
Αποκάλυψη, Τώρα (1979)
Το 1976, ο Φράνσις Φορντ Κόπολα γυρίζει στις Φιλιππίνες την ταινία “Αποκάλυψη Τώρα”, που έμελλε να αποτελέσει σταθμό στην ιστορία του κινηματογράφου. Ο Μάρλον Μπράντο, ο οποίος υποδύεται τον συνταγματάρχη των ειδικών δυνάμεων Γουόλτερ Ε. Κουρτς δίνει έναν εξαιρετικό μονόλογο λίγο πριν ο χαρακτήρας του πεθάνει.
Το Δίκτυο (1976)
Στην ταινία «Το Δίκτυο» σε σκηνοθεσία του Σίντνεϊ Λουμέτ, ο ηθοποιός Πίτερ Φιντς, ο οποίος είναι εκφωνητής του δελτίου ειδήσεων για το αμερικανικό κανάλι UBS, δίνει έναν εμπνευσμένο μονόλογο για το πώς ο σύγχρονος τρόπος ζωής απαξιώνει την ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη.
Ο μονόλογος αυτός χάρισε στον ηθοποιό το Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου, αλλά ο Φιντς είχε ήδη αποβιώσει δύο μήνες πριν την τελετή. Η νίκη του τον κατέστησε τον πρώτο ηθοποιό στην ιστορία των βραβείων που έλαβε «μεταθανάτιο» Όσκαρ.