Δούλευε ασταμάτητα όλο το χρόνο. Ανάσα δεν έπαιρνε. Έβγαινε σπάνια και τον ελεύθερο χρόνο της τον αφιέρωνε στο σκυλάκι της. Πάντα όμως στις λέξεις της υπήρχαν οι διακοπές. Όλο το χρόνο τις αναφέρει. Είναι κάτι ιερό, λέει και ξαναλέει. Και όσο πλησίαζε ο καιρός για να φύγει ο ενθουσιασμός της μεγάλωνε. Πιστεύει πως τα πάντα, όλα τα θαύματα του κόσμου μπορεί να συμβούν στις διακοπές. Πιστεύει πως αυτή είναι η ευτυχία. Και κάθε χρόνο γυρίζοντας πέφτει σε κατάθλιψη και δηλώνει πως σκέφτεται να μετακομίσει σε κάποιο νησί.
Τρομάζω λίγο μερικές φορές και προσπαθώ να την προσγειώσω, γιατί μοιάζει να ζει μόνο αυτές τις δέκα-δεκαπέντε μέρες το χρόνο. Και πάντα, μα πάντα, γεμίζοντας τις βαλίτσες της για να φύγει πιστεύει πως φέτος θα γνωρίσει τον άντρα της ζωής της. Δεν έχει συμβεί. Τουλάχιστον όχι ακόμα. Έχει συμβεί όμως να λιώσει στο χορό, να λιώσει στο ποτό, να λιώσει στα ξενύχτια, να θυμηθεί τον πρώην της, να πέσει, να απογοητευθεί, να ξαναθυμηθεί πως η ζωή είναι ωραία και με ένα παιδικό επιφώνημα να φωνάξει: “Γιούπιιιιι! Είμαστε διακοπέεεεεες…!”.
Κι μια συνάδελφος. Ελπίζει. Η ζωή δεν της φέρθηκε και τόσο καλά τελευταία στα ερωτικά της. Αποφάσισε το σύμπαν να της δείξει το σκληρό της πρόσωπο και αγανάκτησε. Στον ορίζοντα των διακοπών ελπίζει. Είναι αυτή η υπεραισιοδοξία που σε πιάνει όταν είσαι μακριά από τη δουλειά και πιστεύεις ότι μπορεί μέσα σε λίγες μέρες να αλλάξει η ζωή σου. Όχι ότι δεν γίνεται. Γίνεται. Το έχουμε δει να συμβαίνει. Αν δεν συμβεί όμως; Είναι σωστό να φορτώνεις με τόσες προσδοκίες τις διακοπές;
Αριθμός Πιστοποίησης Μ.Η.Τ.232163