Good Job Nicky: Οι φοβίες μέσω τον κρίσεων δεν είναι απαραίτητα και ο λόγος που τις παθαίνεις

«Ο καλύτερος τρόπος αντιμετώπισης των κρίσεων πανικού είναι ένα καλό υποστηρικτικό περιβάλλον», λέει ο Good Job Nicky.

Για τις κρίσεις πανικού, αλλά και για το πώς ξεκίνησαν αυτές, μίλησε ο Good Job Nicky στο podcast της Άννας Μαρίας Βέλλη στο Youtube.

«Η ψευδοδυσφαγία δεν είναι αυτοάνοσο. Υπάρχει η δυσφαγία και η ψευδοδυσφαγία, η διαφορά τους είναι ότι το δεύτερο είναι εγκεφαλικό. Είναι στο κεφάλι σου. Τα συμπτώματα και των δύο είναι ακριβώς τα ίδια. Ο καλύτερος τρόπος αντιμετώπισης των κρίσεων πανικού είναι ένα καλό υποστηρικτικό περιβάλλον, να έχεις άτομα που σε αγαπάνε και σε σέβονται δίπλα σου. Όχι όμως σε ακραίο βαθμό», είπε αρχικά ο Good Job Nicky.

Ο Good Job Nicky συμπλήρωσε: «Το δεύτερο είναι να εκθέσεις σταδιακά τον εαυτό σου στους φόβους που έχεις, ώστε να τους συνηθίσεις και να τους απομυθοποιήσεις και το τρίτο για μένα είναι το για ποιον λόγο είναι εκεί η κρίση πανικού. Γιατί κάτι προσπαθεί να σου πει ο οργανισμός σου, ζητάει κάποια αλλαγή. Οι φοβίες μέσω τον κρίσεων δεν είναι απαραίτητα και ο λόγος που τις παθαίνεις. Όταν κοιτάξεις τον εαυτό σου κατάματα και αρχίσεις και συζητάς λίγο, χωρίς εγωισμούς όσο πιο γρήγορα το αποδεχτείς τόσο πιο λειτουργεί ως πυξίδα η κρίση πανικού».

Ο Good Job Nicky είπε στη συνέχεια: «Όλο ξεκίνησε από μικρή ηλικία, είχα βαριές αλλεργίες. Πάθαινα και αναφυλαξίες. Είναι μια αλλεργία που δεν θα ήθελα να την πω, είναι σπάνια. Ευτυχώς πέρασε. Μου βγήκε στα 13 μου και με ταλαιπώρησε από την εφηβεία μέχρι στις αρχές της ενηλικίωσης. Έχω πάθει τρεις αναφυλαξίες στη ζωή μου και ήταν ο φόβος μου. Με συμμάζεψαν, είχα τεράστια άγνοια κινδύνου και έκανα συνεχώς βλακείες. Αλλά αυτό κάπως μου έβαλε φρένο. Αυτή είναι η ρίζα».

Κλείνοντας, ο Good Job Nicky ανέφερε: «Γυρνούσα από ένα σπίτι, ήμουν στο αυτοκίνητο στην Αττική Οδό, είχε φώτα. Οδηγάω, το αμάξι κάνει θόρυβο γενικό και κάθομαι και σκέφτομαι ότι «θα πεθάνεις». Μετά μου καρφώθηκε η σκέψη «να πάθεις κανά αλλεργικό σοκ». Μου κόβονται τα πόδια, μούδιασαν τα άκρα μου. Δεν ήξερα που ήμουν. Δεν ήξερα τι μου συνέβαινε. Ήταν η πρώτη φορά που αναγνώρισα ότι ήταν κρίση πανικού. Έλεγα αν είναι να πεθάνω θα φτάσω σπίτι μου πρώτα και ψοφάω μετά».