Διαβάζοντας για την άφιξη της ΓΑΔ στη συναντηση της με τον Αλεξη Τσίπρα, έχεις την αίσθηση ότι από κάπου θα δεις βάτες να πετάγονται στον αέρα και μια Κριστλ και μια Αλεξις να ξεστομίζουν απρεπείς εκφράσεις σκίζοντας τουαλέτες που τις καταδυνάστευαν. Ή σαν να ξεφύλλισες σελίδες από λογοτεχνία Τζάκι Κόλινς στο κομψευόμενο της.
Η Γιάννα Αγγελοπούλου Δασκαλάκη έβγαλε το λυρικό στους πολιτικούς συντάκτες και με σημαία της μια τσάντα στο κόκκινο απασχολησε πληκτρολόγια με αυτό. Το αντικείμενο. Την Κόκκινη Τσάντα. Σε αυτό το σημείο να υπερασπιστώ με σιγουριά ότι αυτό δεν ήταν ο δικός της φόρος τιμής στη γεννέθλια μέρα της 97ης επετείου από την οκτωβριανή επανάσταση καθώς καλύτερη επιλογή θα ήταν μια tote από τον Μπανκσι, σαν αυτήν
Η Γιάννα Αγγελοπουλου Δασκαλάκη συνεχίζει να παίζει με τους όρους του δικού της παιχνιδιού, κάνει τα media να αναρωτιούνται τι, πως και γιατί η αστυνομικός που τη συνόδευε και είναι η μόνη που ξέρει τι περιείχε ο φάκελος δεν έχει μιλήσει ακόμη και κυρίως να σημειολογήσουν επάνω στο υλικό. Την πρώτη ύλη της. Το κροκό της υπόθεσης. 
Από την Δευτέρα, η νεά ελληνική πολιτική ιστορία έχει ακόμη ένα στυλιστικού ενδιαφέροντος κεφάλαιο γραμμένο στους τόμους της και όλα μοιάζουν σαν να προστίθενται σε πραγματικό χρόνο αποσπάσματα στο best seller προστέθηκε My Greek Drama. Ας ονομάσουμε το νέο Κεφάλαιο που τώρα γράφεται Η Κόκκινη Τσάντα και ας χαιρετήσουμε το νέο αυτό απόσπασμα με άλλα κομματια από την ευπώλητη αυτοβιογραφια της ΓΑΔ όπως την απολαμβάνουμε πίνοντας ρακόμελα με φίλους.
Άρχισα να χορεύω χασάπικο, μάτια κλειστά και χέρια απλωμένα, ενώ όλοι οι θεοί της Ελλάδας σίγουρα χαμογελούσαν από ψηλά.
Παραπονιόμουν έντονα για κάτι που θεωρούσα βέβαιο χάσιμο του πολύτιμου χρόνου μου. «Κάποτε θα έχω στο σπίτι μου υπηρέτες και δεν θα κάνω τέτοιες δουλειές» ήταν η επωδός μου.
Ο Θόδωρος φάνηκε να το διασκεδάζει με το αστείο μου. Μου είπε, στα ελληνικά, να γυρίσω μαζί του στο ξενοδοχείο, όπου –με διαβεβαίωσε– ότι είχε εξαιρετικά τούρκικα λουκούμια στο δωμάτιό του.
Η γιαγιά μου δίδασκε ότι, άμα έβανες ρακή με λίγο μέλι και ξερά σύκα, έφτιαχνες ένα σιρόπι που σου γιάτρευε κάθε βήχα. Λειτουργούσε, όμως, και ως χωνευτικό. Κι άμα έτρωγες πατάτες και καρύδια όταν έπινες, μας έλεγαν, δεν μεθούσες ποτέ.
Ο προπάππους μου ήταν δυστυχής που το όνομα της γενιάς του θα έσβηνε, αφού δεν είχε αποκτήσει αγόρια. Εξήγησε, λοιπόν, στον παππού μου πως ο γάμος με την κόρη του θα είχε την ευλογία του, φθάνει να δεχόταν να πάρει ο ίδιος το δικός της επώνυμο –Δασκαλάκης– ως δικό του
Παράγγειλε το μεσημεριανό –une salade Cote D’ Azur, filet Café de Paris et pommes frites–, χωρίς καν να με ρωτήσει τι ήθελα.
Αργότερα κάποιος μου είπε πως εκείνο που ένιωσα του θύμιζε στιγμές από βιβλίο του Τολστόι: ήρωες που λειτουργούν χωρίς συνειδητή σκέψη, βυθισμένοι ολότελα στα πάθη της στιγμής.
Κυνήγησα τις νεαρές κοπέλες στο γραφείο μου που φορούσαν μίνι φούστες, ντύνονταν casual και, ορισμένες φορές, προκλητικά. Δεν είχα ξεχάσει ότι και εγώ η ίδια κάποτε φορούσα μόνο μίνι. Και δεν ήμουν υπερβολική προσπαθώντας να αποτρέψω οποιεσδήποτε περισπάσεις θα μπορούσαν να προκαλέσουν αυτές οι κυρίες στο γραφείο.
Αργότερα, καθώς απέμενε λιγότερο από ένας χρόνος έως τους Ολυμπιακούς, τόλμησα να συστήσω στις γυναίκες υπαλλήλους ότι η συγκεκριμένη στιγμή ήταν ακατάλληλη για να μείνουν έγκυες. Αυτό δεν ήταν ζήτημα δικαιωμάτων της γυναίκας. Ήταν η διατύπωση ενός γεγονότος ή, τουλάχιστον, μιας αποστολής.
Πιστεύω ότι σχεδόν ο καθένας γνωρίζει το δυναμικό ρητό του Σουν Τζου “να έχεις τους φίλους κοντά και τους εχθρούς ακόμη πιο κοντά σου”.
Οταν ανακοινώθηκε ότι η Αθήνα θα φιλοξενήσει τους Ολυμπιακούς του 2004 χαθήκαμε μέσα στο πανδαιμόνιο. […] Ούτε κι εγώ δεν ξέρω πόσοι με άρπαξαν και με φίλησαν. Επρεπε να ψάχνω συνεχώς τα μαργαριταρένια μου σκουλαρίκια -ένα ξεχωριστό δώρο που μου είχε φέρει ο σύζυγός μου από την Ιαπωνία μόλις είχε γεννηθεί ο Δημήτρης- μαζεύοντάς τα από το πάτωμα για να μην τα ποδοπατήσουν ή χαθούν μέσα στον πανζουρλισμό.
Είχα νικήσει τη Ρώμη στο δικό της παιχνίδι. Είχα έρθει, είχα δει και είχα κατακτήσει. Veni, vidi, vici! Ακολούθησε ένα τεράστιο πάρτι στο Lausanne Palace Hotel -στο οποίο εμφανίστηκα με ένα σύνολο Yves Saint Laurent- όπου όλη η αποστολή και οι φίλοι μας από άλλες χώρες και πόλεις χόρεψαν έως τις πρώτες πρωινές ώρες.
Διάφοροι με αναγνώρισαν και άρχισαν να ζητωκραυγάζουν για μας. Παρά τις προειδοποιήσεις της προσωπικής μας ασφάλειας, κατεβάσαμε τα τζάμια και χαιρετούσαμε τον κόσμο. Ημουν τόσο ενθουσιασμένη που άπλωσα το χέρι μου και άγγιξα εκατοντάδες χέρια. Ηξερα ότι δεν υπήρχε κίνδυνος για μένα ή το δαχτυλίδι που φορούσα.
Στην τελετή λήξης η καρδιά μου ήταν ανέλπιστα ανάλαφρη. Το σύνολο του Valentino που φορούσα -μια ολομέταξη μπλούζα και κάτω ένα παντελόνι σε ροδακινί απόχρωση που τονιζόταν με μια κορδέλα- ήταν απλό αλλά σικ, άνετο και εορταστικό.
Ο Θόδωρος σαν ταχυδακτυλουργός που κάνει τα νούμερά του μπροστά στο κοινό απολαμβάνει τις αντιδράσεις μου όσο απολαμβάνω κι εγώ τις εκπλήξεις. Θυμάμαι κάποια γενέθλιά μου στο Λονδίνο π.χ. που μου πρόσφερε μια σειρά από κουτιά Tiffany με δώρα κρυμμένα κάτω από άλλα δώρα. Μόνο αφού υποκρίθηκα ότι ήμουν ενθουσιασμένη για το κινητό τηλέφωνο ή ένα απλό ρολόι ανακάλυψα ένα δαχτυλίδι Harry Winston ασορτί με δύο πανέμορφα σκουλαρίκια. Ο Θόδωρος τα κάνει όλα πιο διασκεδαστικά από ό,τι μπορούν να είναι από μόνα τους. Είκοσι χρόνια τώρα και δεν έχω βαρεθεί ούτε στιγμή δίπλα του.
Οταν βρισκόμασταν μόνο οι τέσσερίς μας (σ.σ.: Γιάννα και Θόδωρος Αγγελόπουλος, Κώστας και Δάφνη Σημίτη) στη μεγάλη τραπεζαρία (με τις μοναδικές μας ταπετσαρίες και το χαλί που κάποτε ανήκε στην Γκρέτα Γκάρμπο), ο πρωθυπουργός άρχισε να μιλά για την οργανωτική προσπάθεια των Ολυμπιακών.
Ντρεπόμουν για τον εαυτό μου και ένιωθα απογοήτευση που θα έχανα την τελετή, καθώς είχα αγοράσει ειδικά για την περίσταση ένα ωραίο συνολάκι (παρόλο που δεν ήταν τόσο εντυπωσιακό όσο η τουαλέτα που θα μου έραβε ο Ζαν-Πολ Γκοτιέ για το γάμο του Πρίγκιπα Γουίλιαμ και της Κέιτ Μίντλετον)
Βρισκόμασταν με τον Θόδωρο στο Σάλτσμπουργκ για το φημισμένο φεστιβάλ όπερας. Ημουν ενθουσιασμένη που βρισκόμουν εκεί, απολάμβανα το θέαμα και το κοινό που φορούσε επίσημα βραδινά ενδύματα, όταν όμως δύο άτομα δίπλα μας άρχισαν να γιουχάρουν την παράσταση -κάτι σύνηθες στον κύκλο των ειδικών επί της όπερας- ήθελα να τους καρφώσω με τις Manolo Blahnik γόβες μου.
Θυμάμαι την πρώτη φορά που συσκεφθήκαμε στο γραφείο του πρωθυπουργού. Τοποθέτησα την τσάντα μου, μια Hermès από δέρμα αλιγάτορα, στη θέση δίπλα σε εκείνη του πρωθυπουργού. Πριν αρχίσει η συνεδρίαση, ένας υπουργός μετέφερε την τσάντα μου στην άλλη άκρη του μεγάλου τραπεζιού. Καθώς ο Σημίτης έμπαινε στην αίθουσα με άκουσε με τα ίδια του τα αφτιά -και ο διάλογός μου με έναν από τους υπουργούς του δεν ήταν ιδιαίτερα κόσμιος- να λέω “δεν θα πλησιάσεις ποτέ ξανά την τσάντα ή τα προσωπικά μου έγγραφα”. Ο πρωθυπουργός γύρισε στον υπουργό του και του είπε: “Η θέση της κυρίας Αγγελοπούλου είναι εδώ, δίπλα στη δική μου”. Το θέμα έληξε. Από τότε και στο εξής καθόμουν πάντα δίπλα στον πρωθυπουργό.
Το Κεφάλαιο Κόκκινη Τσάντα συνεχίζεται as we speak.
