Η επιστροφή του Miles Morales ως Spider-Man στο Spider-verse ξεχωρίζει από τις νέες ταινίες που κάνουν πρεμιέρα σήμερα Πέμπτη (1.6.2023) στα σινεμά όλης της χώρας. Συνολικά 11 πρεμιέρες θα γίνουν σήμερα στους κινηματογράφους.
Έτσι λοιπόν, μαζί με την ταινία Spider-Man: Across the Spider-Verse (Spider-Man: Ακροβατώντας στο Αραχνο-Σύμπαν), κάνει πρεμιέρα και η γαλλική κωμωδία μυστηρίου «Το Έγκλημά μου» του Φρανσουά Οζόν αλλά και η βρετανική ρομαντική κομεντί «Ευτυχισμένοι Μαζί» του Σέικαρ Καπούρ στα σινεμά.
Spider-Man: Ακροβατώντας στο Αραχνο-Σύμπαν
(“Spider-Man: Across the Spider-Verse”) Οι περιπέτειες του πιο οικείου υπερήρωα στο φυσικό τους χώρο, το ψηφιακό χαρτί, επιστρέφουν σε αυτή την αρκούντως ενδιαφέρουσα ταινία κινουμένων σχεδίων, σε συμπαραγωγή της Marvel με την Columbia και σε σκηνοθεσία των Χοακίμ Ντος Σάντονς, Κεμπ Πάουερς και Τζάστιν Τόμπσον.
Πρόκειται για το σίκουελ του animation «Spider-Man: Μέσα στο Αραχνο-σύμπαν», που κέρδισε το Όσκαρ καλύτερης ταινίας κινουμένων σχεδίων το 2018 και συνεχίζει αξιοπρεπέστατα στον ίδιο δρόμο.
Με ξεχωριστές σινεφιλικές αναφορές, ενδιαφέρουσα προβληματική – ο Άνθρωπος Αράχνη για να σώσει αυτούς που αγαπά πρέπει να επαναπροσδιορίσει τι σημαίνει να είσαι ήρωας – και εξαιρετικά γραφικά, στα όρια της ψυχεδέλειας, το φιλμ θα χαρίσει πάνω από δυο ώρες διασκέδασης στους μικρούς και όχι μόνο φίλους του.
Ευτυχισμένοι Μαζί
(“What’s Love got to Do with it”) Ρομαντική κομεντί, βρετανικής παραγωγής του 2022, σε σκηνοθεσία Σέικαρ Καπούρ, με τους Λίλι Τζέιμς, Σαζάντ Λατίφ, Έμα Τόμσον, Σατζάρ Αλί κα.
Απ’ αυτές τις συγκυρίες που σε βάζουν σε σκέψεις, αποτελεί η έξοδος στους κινηματογράφους της ανάλαφρης ρομαντικής βρετανικής κομεντί, που έχει ως αυθεντικό τίτλο («What’s love got to do with it») την τεράστια επιτυχία του τραγουδιού της θρυλικής Τίνα Τέρνερ, η οποία πέθανε την προηγούμενη εβδομάδα, σε ηλικία 83 ετών.
Πέρα, όμως, απ’ αυτή τη σύμπτωση, υπάρχει και η ταινία του ινδικής καταγωγής Σέικαρ Καπούρ («Elizabeth: Η Χρυσή Εποχή»), ενός πλέον βετεράνου σκηνοθέτη που γυρίζει ταινίες στην πατρίδα του και στο Ηνωμένο Βασίλειο και που για μια ακόμη φορά συνθέτει διαφορετικές κουλτούρες με τις ανθρώπινες σχέσεις, το αίσθημα και την κοινωνική ματιά του.
Στο Λονδίνο, μια βραβευμένη κινηματογραφίστρια ντοκιμαντέρ καταγράφει το ταξίδι του καλύτερου φίλου της σε έναν γάμο από προξενιό, σύμφωνα με τα πακιστανικά ήθη και έθιμα της οικογένειάς του. Η ίδια ψάχνει τον ιδανικό άντρα μέσω γνωριμιών από τα κοινωνικά δίκτυα, κάτι που εξοργίζει την εκκεντρική μητέρα της, ενώ γρήγορα θα αρχίσει να αναθεωρεί τις απόψεις της για τις σχέσεις.
Πολύχρωμη, ευχάριστη ρομαντική κομεντί, που αναδεικνύει τη σύγκρουση δυο διαφορετικών κόσμων, αλλά και την αντιπαράθεση μεταξύ των ηθών και του έρωτα, των οικογενειακών και πολιτισμικών καταπιέσεων με το ριψοκίνδυνο άνοιγμα σε έναν κόσμο χωρίς σύνορα.
Οι ξεκαρδιστικές σκηνές σαφώς λιγότερες από τα χλιαρά μέρη της ταινίας, η οποία όμως προσφέρει ένα ξένοιαστο σκάρτο διωράκι, παρότι το τελευταίο 20λεπτο γίνεται ιδιαίτερα γλυκερό, πασπαλισμένο με μπαχάρια και ζάχαρες, θυμίζοντας ελληνική ταινία του ’60.
Κεφάτες ερμηνείες από τους πρωταγωνιστές, ενώ η Έμα Τόμσον εύκολα παίρνει όλη την κρέμα των ερμηνειών, με τη χαλαρή αντιμετώπιση του εκκεντρικού χαρακτήρα που υποδύεται.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Πώς βρίσκει κανείς την παντοτινή αγάπη στις μέρες μας; Για την Ζόι, η απάντηση βρίσκεται στις εφαρμογές γνωριμιών που για την ώρα της έχουν προσφέρει μόνο γνωριμίες με ακατάλληλους άντρες, πράγμα που εξοργίζει την εκκεντρική μητέρα της. Αντίθετα, ο παιδικός της φίλος και γείτονας Καζ, πιστεύει ότι η απάντηση για αυτόν βρίσκεται στο παράδειγμα των γονιών του και αναζητά σύντροφο μέσω προξενιού.
Το Έγκλημά μου
(“Mon Crime”) Κωμωδία μυστηρίου, γαλλικής παραγωγής του 2022, σε σκηνοθεσία Φρανσουά Οζόν, με τους Νάντια Τερεσκίεβιτς, Ρεμπέκα Μάρντερ, Ιζαμπέλ Ιπέρ, Ντάνι Μπουμ, Φαμπρίς Λουκινί, Αντρέ Ντισολιέ κα.
Επιτέλους μια λαϊκή πνευματώδης κωμωδία εγκλήματος και μυστηρίου, γαλλικής φινέτσας και έξοχων ερμηνειών, που μας ταξιδεύει στο Παρίσι της δεκαετίας του ’30, από τον ικανότατο αλλά και άνισο Φρανσουά Οζόν, που έχει βασιστεί στο θεατρικό των Λουί Βερνέιγ και Ζορζ Μπερ. Ένα έργο που έχει μεταφερθεί στη μεγάλη οθόνη, από τους Αμερικάνους δυο φορές, με σημαντικότερη εκείνη του 1937 («Αληθινή Εξομολόγηση»), με την Κάρολ Λομπάρντ και Φρεντ ΜακΜάρεϊ.
Μετά από το περσινό όχι και τόσο πετυχημένο φιλμ «Τα Πικρά Δάκρυα της Πέτρα φον Καντ», ο Γάλλος πολυγραφότατος σκηνοθέτης καταπιάνεται με την ανάλαφρη κωμωδία εποχής, κάτι που μπορεί να χειριστεί απ’ ότι φαίνεται με άνεση. Ακολουθώντας τα χνάρια των Ρενουάρ και Τριφό, αλλά και τον θαυμασμό του για την σκρούμπολ αμερικάνικη κωμωδία της δεκαετίας του ’30 και τον Έρνστ Λιούμπιτς, θα θίξει ταυτόχρονα και με μία γερή στρώση νεωτερικότητας τη γυναικεία χειραφέτηση, την αναζήτηση για ανεξαρτησία και τη μάχη ενάντια στην πατριαρχία.
Μια όμορφη, άφραγκη και ατάλαντη ηθοποιός θα κατηγορηθεί για τον φόνο ενός μεγάλου παραγωγού, όταν αυτός θα ζητήσει σεξουαλικά ανταλλάγματα για να της δώσει ένα μικρό ρόλο. Με τη βοήθεια της καλύτερης φίλης της, μίας άπειρης και άνεργης δικηγόρου, θα αθωωθεί, για αυτοάμυνα και θα γνωρίσει τη φήμη και ευτυχισμένες στιγμές, μέχρι που θα εμφανιστεί μία έκπτωτη σταρ που θα αναλάβει την ευθύνη του εγκλήματος.
Κρατώντας το πολιτικό κοινωνικό πλαίσιο και ανασυνθέτοντας εξαιρετικά την εποχή, ο Οζόν στήνει μια σπινθηροβόλα κωμωδία, που συμβαδίζει με τα σύγχρονα προβλήματα, αυτά της εξουσίας και της πολιτικής για την ισότητα των δυο φύλων.
Παρότι χρησιμοποιεί παρωχημένα υλικά, οι γρήγοροι ρυθμοί, οι έξυπνοι και ζωντανοί διάλογοι, το αιχμηρό πνεύμα του σεναρίου και το καλοκουρδισμένο μοντάζ, δίνουν μια ξεχωριστή ισορροπία και φρεσκάδα στην ταινία, αναγεννώντας τη μεγάλη παράδοση της μπουρλέσκ κωμωδίας.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Στο Παρίσι της δεκαετίας του ’30, μια όμορφη, νέα, άφραγκη κι ατάλαντη ηθοποιός, κατηγορείται για τη δολοφονία ενός διάσημου παραγωγού. Με τη βοήθεια της καλύτερης της φίλης, μιας νεαρής άνεργης δικηγόρου, αθωώνεται λόγω αυτοάμυνας. Μία νέα ζωή με δόξα και φήμη ξεκινάει, μέχρι την στιγμή που η αλήθεια αποκαλύπτεται.
* Η ταινία ήταν προγραμματισμένη για τις 12 Μαΐου αλλά η προβολή της ματαιώθηκε τελευταία στιγμή.
Αγάπη και Μίσος
(“Frère et soeur”) Δραματική ταινία, γαλλικής παραγωγής του 2022, σε σκηνοθεσία Αρνό Ντεπλεσάν, με τους Μάριον Κοτιγιάρ, Μελβίλ Πουπό, Μπένζαμιν Σικσού, Γκολσιφτέ Φαραχανί κα.
Ξεκινώντας με ένταση και αφήνοντας υποσχέσεις για ένα, αν μη τι άλλο, ενδιαφέρον οικογενειακό ψυχολογικό δράμα, ο μάλλον υπερεκτιμημένος Αρνό Ντεμπλεσάν («Μια Νύχτα Χριστουγέννων», «Τα Φαντάσματα του Ισμαήλ»), καταφέρνει πολύ γρήγορα να διαψεύσει κάθε προσδοκία, παραδίδοντας μία από τις πιο βαρετές γαλλικές ταινίες που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια.
Η αρχική ελκυστική ιδέα του αθεράπευτου μίσους που έχουν δυο αδέλφια, μετατρέπεται σε μία καρικατούρα ενός ξεπερασμένου σινεμά και χαρακτήρων, όπου όλα μοιάζουν εξωπραγματικά, υστερικά, ψεύτικα και εν τέλει αδιάφορα.
Ανεξήγητα ο Ντεμπλεσάν θα βρεθεί στο φεστιβάλ Καννών, για να διεκδικήσει τον περσινό Χρυσό Φοίνικα, αλλά ακόμη και οι δυο καταξιωμένοι πρωταγωνιστές του, η Μάριον Κοτιγιάρ και ο Μελβίλ Πουπό, μάλλον θα απόρησαν γιατί τελικά δέχθηκαν να παίξουν στην ταινία του, κάτι που διακρίνεις και στις υπερβολικές ερμηνείες τους, όσο προχωρά η ταινία.
Δυο αδέλφια, η Αλίς, μία πετυχημένη ηθοποιός και ο Λουί, ένας συγγραφέας, για περισσότερα από 20 χρόνια είναι σκοτωμένοι μεταξύ τους και έχουν ξεκόψει κάθε σχέση. Ένα τροχαίο ατύχημα των γονιών τους, θα τους φέρει κοντά, αλλά το μίσος παραμένει αθάνατο.
Ο Ντεπλεσάν, έχοντας χάσει κάθε ειρμό, θα στήσει ένα αψυχολόγητο και αδικαιολόγητα φλύαρο αυτοαναφορικό δράμα για τις ανθρώπινες σχέσεις, μια ρομερική γελοιογραφία, κατά την οποία ανεξήγητες καταστάσεις, παράλληλες ιστορίες, διαλύουν το δράμα και την αρχική ιδέα της ιστορίας του, μεταμορφώνουν τους κεντρικούς ήρωες, που προτιμούν να πεθάνουν παρά να συγχωρέσουν, σε έωλες, σχεδόν λαστιχένιες λογοτεχνικές φιγούρες. Και δεν σταματά εκεί, καθώς δοκιμάζει τις αντοχές ακόμη και του πιο υπομονετικού θεατή, με αναίτια φλας μπακ, ανθρώπους που πετάνε, ανεξήγητα voice over, ψυχολογικές εκρήξεις και υπονομεύοντας κάθε τι ουσιώδες, αφήνοντας την ιστορία του έρμαιο ενός παραληρήματος.
Χαρακτηριστικό της περιφρόνησης προς τον θεατή αποτελεί και η μη εξήγηση των βαθύτερων αιτιών του άκρατου μίσους μεταξύ των δυο αδελφών, αλλά και η στάση των γονιών, του περίγυρου, των φίλων και συγγενών, ακόμη και η απίστευτη σύνδεση της ηθοποιού με μία θαυμάστριά της, μίας νεαρής μετανάστριας από τη Ρουμανία, που ζει μέσα στην ανέχεια.
Η Κοτιγιάρ και ο Πουπό δεν μπορούν να σώσουν την κατάσταση ότι και να κάνουν, ενώ η ολιγόλεπτη παρουσία της Γκολσιφτέ Φαραχανί μοιάζει με όαση, που όμως δεν αρκεί για να δροσίσει τα πυρακτωμένα νεύρα του θεατή.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Η Αλίς και ο Λουί είναι αδέλφια. Αυτή είναι ηθοποιός, εκείνος ένας δάσκαλος και ποιητής. Για περισσότερα από 20 χρόνια η Αλίς μισεί τον αδελφό της. Σε όλο αυτό το διάστημα δεν έχουν ιδωθεί ποτέ. Η είδηση όμως του θανάτου των γονιών τους φέρνει τα αδέλφια ξανά πρόσωπο με πρόσωπο.
Πρόσκληση σε Φόνο
(“Invitation to a Murder”) Ταινία μυστηρίου, αμερικάνικης παραγωγής του 2023, σε σκηνοθεσία Στίβεν Σίμεκ, με τους Μίσα Μπάρτον, Μπιάνκα Α. Σάντος, Κρις Μπράουνινγκ κα.
Ταινία μυστηρίου, βασισμένη πάνω στο πνεύμα του γνωστού μυθιστορήματος της Αγκάθα Κρίστι «Δέκα μικροί νέγροι», αλλά περισσότερο ένα αποτυχημένο ριμέικ της συμπαθέστατης παρωδίας του είδους «Πρόσκληση σε Γεύμα από Έναν Υποψήφιο Δολοφόνο», που γύρισε το 1976 ο Ρόμπερτ Μουρ, σε σενάριο του Νίλ Σάιμον και πρωταγωνιστούσε μια πλειάδα εξαιρετικών ηθοποιών.
Εδώ, ο αδιάφορος σκηνοθέτης Στίβεν Σίμεκ, έχει αφαιρέσει την παρωδία και τις οποιεσδήποτε κωμικές πινελιές, αλλά και την ύπαρξη των πέντε διάσημων ντετέκτιβ της ταινίας του ’76, για να επικεντρωθεί στο μυστήριο και τα φονικά που γίνονται σε ένα απομονωμένο νησί της Βρετανίας το 1934, που προσπαθούν να λύσουν έξι άγνωστοι μεταξύ τους, καλεσμένοι ενός απομονωμένου εκκεντρικού δισεκατομμυριούχου.
Το φιλμ, που μοιάζει με πιλότο για τηλεοπτική σειρά, εμφανίζει όλα τα κλισέ του είδους άμεσα, αλλά παρά ταύτα δίνει ορισμένες μικρές υποσχέσεις για ένα αν μη τι άλλο διασκεδαστικό 90λεπτο.
Ωστόσο, το μοναδικό ατού της ταινίας είναι η μικρή της διάρκεια, καθώς όσο προχωρά η ταινία τόσο απογοητεύει με το ρηχό και στο γόνατο γραμμένο σενάριο, ενώ η σκηνοθεσία αφήνεται στον αυτόματο πιλότο, που μάλλον έχει προβλήματα και φτάνει στα όρια του βραχυκυκλώματος. Η ίντριγκα και η αγωνία απουσιάζουν ή σωστότερα προκαλούν ένα νευρικό γέλιο, όπως και οι μονοδιάστατοι χαρακτήρες, ενώ το στόρι έχει τόση σχέση με το πνεύμα της Αγκάθα Κρίστι, όση σχέση είχαν τα μυθιστορήματα της αξέχαστης συγγραφέως με τα βιβλιαράκια τσέπης Βίπερ.
Για γέλια και οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών, που δεν πείθουν ούτε στιγμή και ακολουθούν με προσήλωση την ανύπαρκτη σκηνοθεσία και την προχειροδουλειά της παραγωγής, καθώς σκηνικά, κοστούμια, φωτισμοί κλπ βγάζουν μάτι.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… 1934. Νότια Αγγλία. Όταν ένας απομονωμένος δισεκατομμυριούχος προσκαλεί έξι φαινομενικά τυχαίους αγνώστους στο νησιώτικο κτήμα του, ανάμεσά τους και την ντετέκτιβ Μιράντα Γκριν, η τελευταία βρίσκει τη μυστηριώδη πρόσκληση πολύ δελεαστική για να την προσπεράσει.
Ο Μεγαλόδοντας
(“The Black Demon”) Περιπέτεια, αμερικάνικης παραγωγής του 2023, σε σκηνοθεσία Άντριαν Γκρούνμπεργκ, με τους Τζος Λούκας, Μπόλιβαρ Σάντζεζ, Βίνους Άριελ κα.
Ακόμη μία ταινία με θανατηφόρο καρχαρχία, που τα δόντια του μοιάζουν με προπέλες σε δεξαμενόπλοια, άγριες θάλασσες και πολύ αίμα, απ’ αυτές που ρίχνονται σωρηδόν στην αγορά, σε διάφορες παραλλαγές.
Μία περιπέτεια, που φλερτάρει ματαίως με το θρίλερ και τον τρόμο, από τον Άντριαν Γκρούνμπεργκ («Οι Καλοκαιρινές μου Διακοπές», «Rambo: Το Τελευταίο Αίμα») και τελικά καταλήγει σχεδόν ως παρωδία του είδους. Με δυο κουβέντες, αν «Τα Σαγόνια του Καρχαρία» του Σπίλμπεργκ είναι το αριστούργημα και βρίσκεται στην κορυφή του είδους, η ταινία του Γκρούνμπεργκ τοποθετείται κάπου κοντά στον πάτο.
Μια οικογένεια βρίσκεται καθηλωμένη σε μία εξέδρα άντλησης πετρελαίου στην Μπάγια του Μεξικού, καθώς τους πολιορκεί ένας εκδικητικός μεγαλόδοντας καρχαρίας. Ένα υπερφυσικό πλάσμα, που θυμίζει λαστιχένιο τερατάκι και γίνεται η εκδίκηση της φύσης, στέλνοντας και ένα απαραίτητο οικολογικό μήνυμα, να το δουν τα χρυσόψαρα και να τρομάξουν.
Εκτός, όμως, από τον καρτουνίστικο τρόμο, το σενάριο της πλάκας και την αφόρητη φλυαρία, υπάρχουν και οι χάρτινοι χαρακτήρες, τους οποίους υποδύονται ανήμποροι πρωταγωνιστές.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Ο Πολ παίρνει την οικογένειά του σε ένα ταξίδι στο Μεξικό για να επιθεωρήσει μια εξέδρα πετρελαίου. Όταν φτάνει εκεί, βρίσκει το μέρος σχεδόν εγκαταλελειμμένο με λίγους τρομαγμένους εργάτες να υποστηρίζουν ότι η εξέδρα έχει δεχθεί επανειλημμένα επίθεση από έναν μεγαλόδοντα καρχαρία.
Επίδοξοι Κληρονόμοι
(“The Estate”) Κωμωδία, αμερικάνικης παραγωγής του 2022, σε σκηνοθεσία Ντιν Κρεγκ, με τους Τόνι Κολέτ, Άννα Φάρις, Κάθλιν Τέρνερ, Ντέιβιντ Ντουκόβνι, Ρον Λίβινγκστον κα.
Αν δεν ήταν ορισμένες φορές τόσο χοντροκομμένη, θα ήταν μία διασκεδαστική μαύρη κωμωδία για την αμερικάνικη οικογένεια, που πλέον το μόνο που μπορεί να την ενώσει είναι το χρήμα. Και συγκεκριμένα, η γερή κληρονομιά μιας πλούσιας ετοιμοθάνατης θείας, την οποία προσεγγίζουν δυο μακρινές ανιψιές της με σκοπό να τα κονομήσουν και να βγουν από το οικονομικό αδιέξοδο. Μόνο που την ίδια ιδέα θα έχουν κι άλλα ανίψια, που συνθέτουν την απόλυτα δυσαρμονική οικογένεια.
Ο Άγγλος σεναριογράφος και σκηνοθέτης Ντιν Κρεγκ, έχει μία καλή ιδέα και στη διάθεσή του ένα αξιόλογο καστ, αλλά μάλλον αδυνατεί να μπει στα χνάρια μίας πνευματώδους μαύρης κωμωδίας και επιλέγει τον εύκολο δρόμο της μπαλαφάρας, με την υπερβολή, την πολυλογία και τη φαιδρότητα να κάνουν παρέλαση.
Θα υπάρξουν στιγμές που θα πιάσει ο θεατής τον εαυτό του να χαχανίζει, ίσως και με μια ενοχή, αλλά ακόμη περισσότερες φορές θα έχει την εντύπωση ότι το γέλιο πηγάζει από τα ταπεινότερα ένστικτά του. Οι αποτρόπαιοι χαρακτήρες, δεν μπορούν στιγμή να κερδίσουν τη συμπάθειά και οι εξωφρενικές καταστάσεις δεν πείθουν ποτέ. Όλα μοιάζουν σαν ένα μεγαλοποιημένο ανέκδοτο, μια καρικατούρα ενός κόσμου, που πιθανότατα υπάρχει, βρίσκεται δίπλα μας, αλλά δεν είναι μόνο για να γελάς αλλά και να κλαις και αυτό το καθοριστικό σημείο το χάνει εντελώς ο Κρεγκ.
Το ικανό καστ, του οποίου ηγούνται οι Τόνι Κολέτ και Άννα Φάρις, κάνει ό,τι μπορεί, αλλά τις περισσότερες φορές αναγκάζεται να συμβιβαστεί με το σενάριο και το άτσαλο γκροτέσκο, ενώ ξεχωρίζουν εμφανώς ο Ντέιβιντ Ντουκόβνι και η Κάθλιν Τέρνερ, που υποδύεται την τζαναμπέτισσα ετοιμοθάνατη θεία.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Η Μέρσι και η Σαβάνα μπορεί να μην έχουν πολλά, αλλά έχουν το τέλειο σχέδιο. Με πολλά οικονομικά προβλήματα και τις ζωές τους στάσιμες, οι δύο αδερφές συνωμοτούν ενάντια στην ετοιμοθάνατη, πλούσια θεία τους με την ελπίδα να πάρουν την κληρονομιά της. Αλλά, όπως θα διαπιστώσουν σύντομα, δεν είναι οι μόνες στην οικογένεια με παρόμοιο σχέδιο.
Προβάλλονται ακόμη οι ταινίες:
Ο Μπαμπούλας
(“The Boogeyman”) Καλογυρισμένη, αμερικάνικης παραγωγής 2023, ταινία τρόμου, αν και χωρίς κάτι το ιδιαίτερο, βασισμένη στο γνωστό ομότιτλο μυθιστόρημα του Στίβεν Κινγκ, από τους σεναριογράφους του «Ένα Ήσυχο Μέρος» και σκηνοθεσία του ανερχόμενου νεαρού Βρετανού Ρομπ Σάβατζ.
Θιασώτης του κινηματογραφικού horror ο Σάβατζ, θα αναδείξει τις παιδικές φοβίες, βάζοντας στο επίκεντρο της ιστορίας του τη μικρότερη αδελφή μιας οικογένειας, που έχει χάσει τη μητέρα της και θα πρέπει να αντιμετωπίσει μία υπερφυσική οντότητα που τρέφεται από τον πόνο των θυμάτων του. Παίζουν οι Σόφι Θάτσερ, Κρις Μεσίνα, Μαρίν Άιρλαντ, Μάντισον Χου κα.
Τα Άνθη στα Άνθη
Το τρυφερό μινιμαλιστικό πρωτόλειο του Γιώργου Αθανασίου, ο οποίος στο ντεμπούτο του αφήνει ελπίδες για το μέλλον. Αν και ορισμένες στιγμές θυμίζει ερασιτεχνικό οικογενειακό φιλμάκι, με ανεπεξέργαστο σενάριο και αυθεντικές αλλά αδούλευτες ερμηνείες, το δράμα του Αθανασίου αφουγκράζεται τους νεανικούς προβληματισμούς και απευθύνεται στο κοινό με πραότητα, αποφεύγοντας τους διδακτισμούς και την υπερβολή.
Ένας νέος, που φεύγει για το εξωτερικό, θα συναντηθεί σε ένα πάρκο με μια νέα και θα μοιραστούν τις ανησυχίες τους, τις πεποιθήσεις τους και τα μυστικά τους. Με την Σοφία Ιωάννου και τον Κωνσταντίνο Κωνιό.
Το Αγόρι
(“Shonen”) Μία από τις σημαντικότερες ταινίες (1969) του Ναγκίσα Όσιμα, ενός από τους πλέον αντισυμβατικούς δημιουργούς του παγκόσμιου κινηματογράφου, σε νέες ψηφιακά επεξεργασμένες κόπιες.
Ο Όσιμα («Η Αυτοκρατορία των Αισθήσεων») εμπνεόμενος από τα αληθινά περιστατικά μιας οικογένειας που περιπλανιόταν από πόλη σε πόλη, βάζοντας το δεκάχρονο γιο της να πέφτει πάνω σε αυτοκίνητα για να ζητά αποζημίωση, θα φτιάξει μία έξοχη ταινία πάνω στην αντίξοη ενηλικίωση και του τέλους της αθωότητας, αλλά και ένα στοχαστικό δράμα για την ηθική πτώση, τη φθορά των αρχετυπικών θεσμών στη μεταπολεμική ιαπωνική πραγματικότητα.
Υπέροχα έγχρωμα πλάνα, συγκρατημένα αισθητικά, αλλά γεμάτα συναίσθημα και πάντα αρμονικά με το ριζοσπαστικό πνεύμα του σκηνοθέτη.
Ο Μελισσοκόμος
Η έβδομη ταινία (1986) του Θόδωρου Αγγελόπουλου που γύρισε με πρωταγωνιστή έναν ζωντανό θρύλο της υποκριτικής, τον Μαρτσέλο Μαστρογιάνι, ο οποίος όμως έμεινε αναξιοποίητος σε μεγάλο βαθμό, καθώς ο Έλληνας σκηνοθέτης έδωσε υπερβολικό βάρος, για μια ακόμη φορά, στους περιβόητους συμβολισμούς του, που εδώ λαμβάνουν διαστάσεις ταλαιπωρημένης μανιέρας.
Ένας μελισσοκόμος παρατά την οικογένειά του και παρέα με τα μελίσσια του, θα διασχίσει όλη τη χώρα, όπως και ο πατέρας του, σε ένα ταξίδι αυτογνωσίας. Ο Μαστρογιάνι δείχνει έξω από τα νερά του, αλλά και ο Αγγελόπουλος μάλλον αναποφάσιστος για το τι θέλει να πει, για τη ζωή, τον έρωτα και τον θάνατο.
Πηγή: ΑΠΕ – ΜΠΕ
Αριθμός Πιστοποίησης Μ.Η.Τ.232163