Η φλογερή Ανίτα Έκμπεργκ στην ταινία La Dolce Vita (Γλυκιά ζωή) του Φεντερίκο Φελίνι, με τα ξανθά πλατινέ μαλλιά και το εντυπωσιακό μπούστο, στην Φοντάνα ντι Τρέβι της Ρώμης, με τον Μαρτσέλο Μαστρογιάνι.
Έτσι θυμούνται όλοι την πανέμορφη Σουηδέζα ηθοποιό Ανίτα Έκμπεργκ που πέθανε σαν σήμερα πριν εννέα χρόνια, στις 11.01.2015 σε κλινική της Ρώμης, σε ηλικία 83 ετών.
Η Ανίτα Έκμπεργκ γεννήθηκε στο Μάλο της Σουηδίας, το 1931 και ήταν το έκτο από οκτώ παιδιά μιας προτεσταντικής οικογένειας. Ξεκίνησε από πολύ νωρίς το μόντελινγκ μέχρι που το 1950 στην ηλικία των 19 στέφθηκε «Μις Σουηδία».
Το 1951 ταξίδεψε στις ΗΠΑ για τον διαγωνισμό «Μις Κόσμος» και παρόλο που δεν κέρδισε τον τίτλο, εξασφάλισε το πολυπόθητο εισιτήριο για το Χόλιγουντ καθώς κέρδισε ένα συμβόλαιο με την Universal Studios αν και δεν μιλούσε αγγλικά. Έτσι, άρχισε να κάνει ταινίες σε ρόλους που η μόνη απαίτηση ήταν να δείχνει όμορφη.
Εμφανίστηκε σε αρκετές ταινίες του Χόλιγουντ, δίπλα σε σημαντικούς πρωταγωνιστές όπως ο Τζον Γουέιν και η Λορίν Μπακόλ, ενώ το 1959 αποφάσισε να συνεχίσει τη σταδιοδρομία της στην Ιταλία.
Το 1960 συμπρωταγωνίστησε στη «Γλυκιά Ζωή» του Φελίνι, στο πλευρό του Μαρτσέλο Μαστρογιάνι. Ήταν η ταινία «σταθμός» στην καριέρα της.
H Έκμπεργκ μπαίνει μέσα στο διάσημο συντριβάνι με ένα μακρύ στράπλες μαύρο φόρεμα και καλεί αισθησιακά τον Μαστρογιάνι να την ακολουθήσει: «Μαρτσέλο, έλα εδώ, βιάσου!». Η σκηνή στη Φοντάνα ντι Τρέβι ήταν αρκετή για να χαρακτηριστεί «sex symbol». «Η πιο υπέροχη γυναίκα από την αρχή του χρόνου» θα έλεγε ο Φελίνι σύμφωνα με δημοσιεύματα της εποχής.
Ως αντικείμενο του πόθου του Μαρτσέλο Μαστρογιάννι, έδωσε τροφή για όνειρα σε χιλιάδες εφήβους, αλλά και ώριμους άντρες, που είδαν τη «Dolce Vita».
Το θέαμα του νερού να χαϊδεύει το απίστευτα πληθωρικό κορμί της ήταν συγκλονιστικό για το κοινό τη δεκαετία του 1950. Το Βατικανό το καταδίκασε, αλλά η ηθοποιός ήταν αμετανόητη. «Είμαι πολύ περήφανη για το στήθος μου, όπως πρέπει να είναι κάθε γυναίκα», είπε κάποτε. Η σκηνή στο σιντριβάνι γυρίστηκε ένα κρύο πρωινό του Μαρτίου στο κέντρο της Ρώμης.
«Πάγωνα», έλεγε η Έκμπεργκ. «Έπρεπε να με βγάλουν από το νερό γιατί δεν ένιωθα πια τα πόδια μου».
Ο συμπρωταγωνιστής της, Μαρτσέλο Μαστρογιάνι, βρήκε τη σκηνή ακόμα πιο δύσκολη, παρά την πολυτέλεια μιας βρεγμένης φόρμας κάτω από τα ρούχα του. Χρειάστηκε ένα ολόκληρο μπουκάλι βότκα για να ενισχύσει την υποκριτική του αποφασιστικότητα. Μάλιστα, όπως αποκαλύφθηκε είχε πιει τόση βότκα ώστε δεν μπορούσε να σταθεί όρθιος μέσα στο νερό.
«Έχω δει αυτή τη σκηνή αρκετές φορές. Ίσως πάρα πολλές», θα παραδεχόταν η ίδια σε σουηδικό ραδιόφωνο το 2005. «Δεν αντέχω άλλο να την βλέπω, αλλά ήταν όμορφα τότε», ομολογούσε η καλλονή Σουηδή.
Ήταν τόσο χυμώδης όσο η Τζέιν Μάνσφιλντ και η Μέριλιν Μονρόε, αλλά με το «βάρος» της πρωταγωνίστριας ενός σκηνοθέτη, όπως ο Φεντερίκο Φελίνι.
Η Ανίτα Έκμπεργκ μαζί με την Ούρσουλα Άντρες στο αεροδρόμιο της Ρώμης – Φωτογραφία αρχείου ΑΠΕ-ΜΠΕ
Θα παντρευτεί δύο φορές, αλλά θα χωρίσει. Έτσι κι αλλιώς δεν της πήγαινε ο γάμος. Όπως δήλωσε λίγα χρόνια πριν το θάνατό της, στην Corriere della Sera: «Αισθάνομαι κάπως μόνη, αλλά δεν μετανιώνω για τίποτα. Ερωτεύθηκα, έκλαψα, ένιωσα τρελή ευτυχία. Στη ζωή μου, έχασα και κέρδισα».
Στις προτάσεις γάμου και στα «φλερτ» της Έκμπεργκ, όπως έχει αποκαλύψει η ίδια, συγκαταλέγονται και τα ονόματα των Τζιάνι Ανιέλι και Φρανκ Σινάτρα. Όταν είχε ερωτηθεί γιατί πίστευε ότι πήρε το ρόλο στη «Γλυκιά Ζωή», δήλωσε: «Είχα κερδίσει τον τίτλο της Μις Σουηδία, αλλά δεν νομίζω ότι μέτρησε μόνο αυτό. Ο Φεντερίκο ήξερε να διαβάζει τις καρδιές των ηθοποιών και να τους κατευθύνει».
Κατά ειρωνικό τρόπο, η ταινία, που της έδωσε τον ρόλο της Σύλβια Ρανκ στο La Dolce Vita, δημιούργησε και τον όρο παπαράτσι και είχε ως αποτέλεσμα οι φωτογράφοι να κυνηγάνε την Εκμπεργκ παντού.
Ήταν συνεχώς στους πρώτους τίτλους των εφημερίδων για τα ειδύλλια με αστέρες του Χόλιγουντ. Έγινε επίσης και πρωτοσέλιδο, όταν, το 1960, επιτέθηκε στο φωτογράφο Φελίτσε Κουίντο με ένα τόξο και βέλη. Ο Κουίντο ήταν ανάμεσα στους δημοσιογράφους που την ακολούθησαν από ένα νυχτερινό κέντρο διασκέδασης στη βίλα της στη Ρώμη. Κατά τη διαδρομή, η σταρ φωτογραφήθηκε με το γόνατό της ανάμεσα στα πόδια ενός άνδρα.
Και επειδή όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν, αποδείχτηκε ότι και η δημοτικότητα της ηθοποιού δεν ήταν διαρκής. Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1970, η Έκμπεργκ είχε σχεδόν εξαφανιστεί από την οθόνη, κάνοντας μόνο σπάνιες εμφανίσεις σε ξεχασμένες ευρωπαϊκές ταινίες, αν και εμφανίστηκε στο Cinematic Memorybook του 1987.
Οι ταινίες που έκανε μαζί με τον Φελίνι ήταν ελάχιστες και καμία της μυθικής διάστασης που πήρε η Dolce Vita. Στη ταινία Boccaccio ’70, το 1962, ως το μοντέλο μιας γιγαντοαφίσας που ζωντανεύει, στους Κλόουν του 1972 και στο συγκινητικό Intervista γυρισμένο μέσα στην έπαυλη της όπου επανασυνδέεται με τον Μαρτσέλο της.
Φωτογραφία Αρχείου ΑΠΕ-ΜΠΕ
Σύμφωνα με αρκετές αναφορές, η ηθοποιός ήταν σχεδόν άφραγκη λίγο πριν τον θάνατό της. Της είχαν κλέψει κοσμήματα και έπιπλα και η βίλα της υπέστη σοβαρές ζημιές από πυρκαγιά, αναγκάζοντάς την να μετακομίσει, προσωρινά, σε οίκο ευγηρίας.
Ωστόσο, συνέχισε να εργάζεται και «άνοιξε» μια έκθεση του Φελίνι στο Άμστερνταμ τον Ιούλιο του 2013. Η δικηγόρος της Πατρίτσια Ουμπάλντι θυμάται την Έκμπεργκ να είναι λυπημένη για τις αρρώστιες και την προχωρημένη ηλικία της λίγες μέρες πριν πεθάνει. «Ήλπιζε να γίνει καλύτερα, κάτι που δεν συνέβη».
Φωτογραφία αρχείου ΑΠΕ-ΜΠΕ
Σε παλαιότερη συνέντευξή της, η Έκμπεργκ είχε πει ότι δεν φοβόταν τον θάνατο. «Δεν ξέρω αν υπάρχει παράδεισος ή κόλαση», είπε σε σουηδικό μέσο, «αλλά είμαι σίγουρη ότι η κόλαση είναι πιο θολή».