«Σηκώνω το κεφάλι μου και βλέπω να ανεβοκατεβαίνουν κατσαρίδες στη κολώνα», είπε η Άννα Μενενάκου.
Δύο απίστευτες στιγμές που έζησε κατά τη διάρκεια της περιοδείας με τον Σάκη Ρουβά όπου έπαιζαν στις Βάκχες του Ευριπίδη το 2013, αποκάλυψε η Άννα Μενενάκου σήμερα το πρωί (25.09.2024) στην εκπομπή «Πρωίαν σε είδον».
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
«Το 2013 κάνουμε μια πολύ μεγάλη περιοδεία με την τραγωδία Βάκχες του Ευριπίδη και παίζουμε σε μια σκηνή που είναι ψηλά, περίπου σε δυο μέτρα σηκωμένη, μέσα σε ένα πολύ ωραίο δάσος.
Σε ένα πολύ μεγάλο μέρος του έργου άνοιγαν και έκλειναν τα φώτα για να μπορέσει να αλλάξει η σκηνή και να γίνουν οι ατμόσφαιρες. Οπότε επικρατούσε blackout, τρομερό σκοτάδι, δεν φαινόταν τίποτα.
Μέσα στο σκοτάδι λοιπόν τρέχουμε η κάθε μια εκεί που έπρεπε, τρέχω και εγώ και το σημάδι μου ήταν πως πάντα υπήρχε μια βαλίτσα εκεί για να πιάσω, να μπορέσω να τοποθετήσω το σώμα μου και να ανοίξουν τα φώτα», εξήγησε αρχικά η ηθοποιός.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
«Παίρνω λοιπόν φόρα μες στο σκοτάδι, τρέχω, πάω να πιάσω τη βαλίτσα, δεν την πιάνω και βρίσκομαι να φεύγω με την πλάτη από τη σκηνή και πέφτω κάτω δυο μέτρα. Νιώθω έναν τρομερό πόνο αλλά εκείνη την ώρα λειτουργεί το ένστικτο και σηκώνομαι πάνω.
Το πάρα πολύ αστείο ήταν ότι δεν έφτανα τη σκηνή, απλά υπήρχε ένα κεφαλάκι το οποίο προσπαθούσε να ακουμπήσει με το χεράκι να τρέμει», είπε.
«Στην ίδια παράσταση παίζαμε στα Χανιά και είχαμε μια ξύλινη κολώνα της ΔΕΗ, όπου εκεί ήταν η έναρξη του έργου με τον Διόνυσο που υποδυόταν ο Σάκης Ρουβάς να ανεβοκατεβαίνει. Υπήρχε ένα χορικό όπου καθόταν ο Σάκης στην κολώνα και εμείς γύρω του, οι Βάκχες, κάναμε το χορικό μας.
Κάποια στιγμή σηκώνω το κεφάλι μου, όπως προφανώς και τα άλλα κορίτσια και βλέπω να ανεβοκατεβαίνουν κατσαρίδες στη κολώνα», αποκάλυψε η Άννα Μενενάκου στο δεύτερο ευτράπελο που της συνέβη πάνω στην σκηνή.
«Προσπαθούσαμε έντονα να το κάνουμε γνωστό στον Σάκη, να προσέξει να μην γέρνει πολύ πίσω ώστε να μην ανέβει καμιά επάνω του, τελείωσε μεν αυτή η στιγμή αλλά μετά… οι κατσαρίδες συνεχίστηκαν», είπε.
«Άρχισαν να περπατάνε στη σκηνή, εμείς φορούσαμε αρβύλες οπότε είχαμε παπούτσι γερό και, εκεί που κάναμε το σώμα σαν Βάκχες, αρχίσαμε ξαφνικά να πατάμε τις κατσαρίδες για να μπορέσουμε να φύγουμε», ολοκλήρωσε την απίστευτη ιστορία της η Άννα Μενενάκου.
