Κάποτε, πριν η λέξη κιτς μπει στο λεξιλόγιο, η γόβα η λαμέ και το μαλλί το πλατινέ έδειχναν την κακογουστιά.
Την ταύτιση λαμέ, πλατινέ και κακογουστιάς την κάνει τώρα ξεφωνημένα επίκαιρη το διαζύγιο ΛαΜε. Το θέμα από μόνο του είναι μεν σημαντικό για την τοπική, περιορισμένη μας show society, κι από την άλλη κάτι πολύ συνηθισμένο, ιδιαίτερα σε αυτή την κατηγορία ανθρώπων. Ένα ζευγάρι χωρίζει ή μια prima donna χωρίζει, ή δυο τοπικά διάσημοι χωρίζουν.
Στην όποια εκδοχή κι αν πάρεις, το ξεφωνητό δεν οφείλεται στο ίδιο το γεγονός αλλά στο πως Μέσα και ίσως πρωταγωνιστές χειρίζονται το θέμα. Ο πριν πολλά χρόνια χωρισμός Βουγιουκλάκη-Παπαμιχαήλ, των κάθε λογής αναλογιών τηρουμένων και ως προς τα πρόσωπα αλλά και την εποχή, μοιάζει με αθώο, προσκοπικό τραγουδάκι μπροστά στο χάλι που ακούγεται και γράφεται αυτές τις μέρες. Εύκολα μπορεί να αναγνώσει κανείς κοινωνικές λειτουργικότητες στην υστερία της ενασχόλησης.
Διαμεσολαβημένη αυτοαναφορά, δηλαδή την άνεση να πεις σε αυτό το θέμα ταμπού την προσωπική σου θέση ή βίωμα-κυρίως άμα είσαι γυναίκα- μιλώντας δήθεν για κάποιον άλλο. Ευκαιρία γενικότερη να μιλήσουν τα ζευγάρια για απιστία, σχέσεις έξω από το γάμο με τα υπέρ και τα κατά τους, να αποφορτίσουν ή να επαναφορτίσουν ή να διαφοροποιήσουν συναισθηματικά τις έννοιες και τις λέξεις.
Κυρίως για τους περισσότερους άνδρες, ευκαιρία να καταλάβουν, είτε το παραδεχθούν είτε όχι, πόσο τα πράγματα στις σχέσεις έχουν αλλάξει, πόσο οι γυναίκες δεν αισθάνονται δεδομένες ή υποχρεωμένες, είναι δηλαδή σε θέση να αναγνωρίζουν τα συναισθήματα και τις ανάγκες τους, αισθάνονται δυνατές και αποδεικνύονται ικανές.
Ευκαιρία για τις περισσότερες γυναίκες να δουν , είτε το παραδέχονται είτε όχι, πως τη σημερινή τους , τόσο καινούργια δύναμη, δεν έχουν την πολιτισμική γνώση της διαχείρισής της γιατί-τουλάχιστον σε αυτή την κοινωνία- ο ρόλος τους για πολλούς αιώνες δεν το επέτρεπε. Δεν τόχουν, δεν το ξέρουν και το κάνουν απίθανα άγαρμπα. Και πως το νερό στο κρασί είναι μια καλή για την περίπτωση παροιμία, όχι για να κάνουν πίσω έτσι απλά, αλλά για να μάθουν να υποχωρούν, να συνθέτουν από δύναμη όχι από αδυναμία.
Όλα τα παραπάνω είναι ευκαιρίες αναστοχασμού που χάνονται γιατί η συζήτηση του θέματος είναι λαμέ. Γιατί βασανιστικά και αφόρητα η συζήτηση εξαντλείται σε απίστευτες ανοησίες, γεγονοτολογικές ασημαντότητες και δακρύβρεχτες παπάρες. Και η γυναίκα πρωταγωνίστρια, δυνατή και τροπαιούχα θαρρεί, επιβεβαιώνει την άγνοια της γνώσης της δύναμης. Σαν μεθυσμένη από το άρωμά της. Δήθεν για να δικαιώσει την δημόσια εικόνα της , να αποσείσει το στίγμα της «άπιστης» που η ίδια κόλλησε στον εαυτό της.
Όμως αναρωτιέμαι αν εκπόρνευση στη σημερινή κοινωνία δεν είναι- όχι η απιστία- αλλά αυτή ακριβώς η θυσία των πιο ακριβών μας αγαθών, των ιδιωτικών στιγμών και συναισθημάτων, θυσία για την καριέρα, χρήση για τηλεθέαση, εθισμός βασανιστικός στο πρόσκαιρο και εφήμερο. Πόσο και τι άλλο μπορείς να πουλήσεις; Το κορμί μοιάζει- ακόμη και για τους πιο ορθόδοξους- απλό πταίσμα !
Το βουητό συνεχίζεται. Να μου το θυμηθείτε η γυναίκα θα χάσει. Όχι γιατί η κοινωνία θα την απορρίψει, την γιβεντισμένη, αλλά γιατί η ίδια έχει εμπλακεί σε σκληρή ιστορία διαπόμπευσης.Κι ας μη βιαστούν οι κάθε λογής ηθικολόγοι να χαρούν και να κουνήσουν το δάχτυλο αφοριστικά. Οι prima donne γι αυτό υπάρχουν. Για να μιλάν για τα πάθη μας τα αιώνια και άλυτα.
Κι ας μην αρχίσουν οι ουσία συντηρητικοί – δήθεν καθωσπρέπει δεξιοαριστερόφρονες – να ελεεινολογούν την κατάσταση, να μας λένε πως εδώ η Ελλάδα καίγεται και το μ….. χτενίζεται. Λόγος που καίγεται, γιατί καίγεται και το ΔΝΤ απλώς θα το πιστοποιήσει , είναι πως πολλά τώρα χρόνια ουδείς-από τις ελίτ -ασχολείται με την ουσία των ανθρώπινων συστημάτων, ουδείς πολιτικός ή κόμμα ενσωματώνει προγραμματικά την εξέλιξη των σχέσεων, λαμβάνει υπόψη τους μετασχηματισμούς σε οικογένεια, ζευγάρια, παιδιά. Γι αυτό είναι ξύλινοι και αδιάφοροι. Γιατί όταν τους ακούς ή τους διαβάζεις είτε μιλούν στους παππούδες μας είτε σε μας το ίδιο κάνει.
Είναι κρίμα να χάνονται οι ευκαιρίες. Πρώτα από όλα για τους ίδιους τους ανθρώπους που τις γεννούν. Και μετά για όσους και όσες έχουν ανάγκη να ταυτισθούν με τα είδωλα για να αισθανθούν και να ζήσουν. Κι ακόμη για τις περισσότερες και τους περισσότερους, που θέλουν ένα λίγο σπρώξιμο , ένα κάτι για να ανοίξουν με λιγότερη αμηχανία το κεφάλαιο των σχέσεων, της ζωής.