“Όλα αυτά που έχουν κυκλοφορήσει για τις βιντεοκασέτες είναι αστεία” τονίζει η Ελένη Φιλίνη.
Μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη παραχώρησε η Ελένη Φιλίνη στη δημοσιογράφο Σίσσυ Μενεγάτου και την εφημερίδα OnTime όπου αναφέρθηκε στις βιντεοταινίες της δεκαετίας του ’80 αλλά τα κακόβουλα σχόλια και τις κριτικές σε βάρος του είδους.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Ειδικότερα, η αγαπημένη ηθοποιός εξομολογήθηκε πως «έζησα την τελευταία καλή εποχή του ’80. Ήταν η εποχή πριν βγει η ιδιωτική τηλεόραση, που εκεί άλλαξαν όλα. Τότε κατηγορήθηκαν οι βιντεοταινίες. Εγώ ήμουν ήδη γνωστή από το θέατρο. Από το θέατρο με πήραν και έπαιξα στις ταινίες. Εγώ είμαι παιδί του θεάτρου»/
Ο κόσμος που βλέπει τις βιντεοταινίες σαν ταινίες που προβάλλονται στην τηλεόραση θεωρεί ότι πολλοί και πολλές από εσάς παίξατε σε αυτές και έτσι γίνατε γνωστοί και γνωστές…
Δεν έχε πει ο κόσμος κάτι τέτοιο. Έχουν βάλει στο «στόμα» του κόσμου πράγματα που δεν έχουν ειπωθεί. Ο κόσμος επέλεγε να μας δει. Όταν τότε οι ταινίες – γιατί δεν υπήρχε ιδιωτική τηλεόραση – υπήρχαν μόνο στο videoclub, ο κόσμος επέλεγε να σε δει, έπαιρνε τη βιντεοταινία. Κάποιοι από τον χώρο μας, οι «δήθεν», που δεν πουλάγανε και δεν τους φωνάζανε, αυτοί βγάλανε κακίες για εμάς που παίζαμε.
Να ξέρουμε την πραγματικότητα. Ο κόσμος ποτέ δεν είπε τέτοιο πράγμα. Ο κόσμος έχει ένα αλάθητο ένστικτο και βλέπει τι γίνεται αλλά δεν μπορεί να μιλήσει. Και να μιλήσει, ποιος θα τον ακούσει, όταν είναι όλα ελεγχόμενα στην κοινωνία που ζούμε; Ο κόσμος τότε επέλεγε να δει τον τάδε ή την τάδε ηθοποιό, τώρα η τηλεόραση σού επιβάλλει.
«Δεν έχω μετανιώσει για καμία μου δουλειά. Τις αγάπησα, τις πόνεσα, τις έψαξα, έπαιξα με μεγάλους ηθοποιούς και συνεργάστηκα με σπουδαίους σκηνοθέτες. Πάντα ήθελα να έχω δίπλα μου καλούς συμπρωταγωνιστές, καλό σκηνοθέτη και μου το έλεγαν οι παραγωγοί, γιατί εγώ θα έπαιρνα διπλά και τριπλά λεφτά αν έκανα εκπτώσεις» τονίζει η Ελένη Φιλίνη σε άλλο σημείο της συνέντευξης. «Όλα αυτά που έχουν κυκλοφορήσει για τις βιντεοκασέτες είναι αστεία. Θυμάμαι, όταν ήμουν στη δραματική σχολή, ακόμα και οι συμμαθητές μου κατηγορούσαν τις ασπρόμαυρες ελληνικές ταινίες, τον χρυσό ελληνικό κινηματογράφο. Τώρα βλέπω ότι δικαιώνεται η δεκαετία του ’80. Μας κατηγόρησαν οι ίδιοι που δεν μπορούσαν να συμμετάσχουν σε όλο αυτό».
