«Γκραν Τουρ», «Απρίλης», «Επικίνδυνη πτήση» και άλλες 6 ταινίες από σήμερα στα σινεμά

Πολλές και για όλα τα γούστα είναι οι ταινίες που κάνουν πρεμιέρα σήμερα Πέμπτη (30.01.2025) στα σινεμά όλης της χώρας. 

Ένα φορτωμένο μενού, από εννέα ταινίες, με φεστιβαλικές διακρίσεις και εμπορική απήχηση, έρχεται αυτή την εβδομάδα, την τελευταία του Ιανουαρίου, έπειτα και από τη λογική πτώση εισιτηρίων του «Υπάρχω» που γέμισε για έναν περίπου μήνα τα σινεμά όλης της χώρας.

Ξεχωρίζουν το ιδιότυπο «Γκραν Τουρ» του Μιγκέλ Γκόμες, το υποψήφιο animation για Όσκαρ «Flow: Η Γάτα που Δεν Φοβόταν το Νερό», το σκληρό δράμα από τη Γεωργία «Απρίλης» και το νορβηγικό ντοκιμαντέρ «Τραγούδια της Γης», σε παραγωγή Βιμ Βέντερς, ενώ στα αξιοσημείωτα η επιστροφή του Μελ Γκίμπσον στη σκηνοθεσία με το θρίλερ «Επικίνδυνη Πτήση».

Γκραν Τουρ

(“Grand Tour”) Δράμα εποχής, πορτογαλικής παραγωγής του 2024, σε σκηνοθεσία Μιγκέλ Γκόμες, με τους Γκονζάλο Γουάντινγκτον, Κρίστα Αλφεάτε, Κλάουντιο ντα Σίλβα, Λανγκ Κε Τραν, Χόρχε Αντράντε κα.

Πιστός στο ιδιότυπο κινηματογραφικό του σύμπαν, με την υβριδική αφήγηση, που συνδυάζει τη μυθοπλασία με το ντοκιμαντέρ και αναμιγνύει διαφορετικά στυλ, ο Πορτογάλος σκηνοθέτης Μιγκέλ Γκόμες παραδίδει, για μια ακόμη φορά, ένα φιλμ στο οποίο συνυπάρχει η πολυσύνθετη κομψότητα με την αθωότητα, που φτάνει ορισμένες φορές στην παιδικότητα.

H ταινία, που θέλει τον χρόνο της, για να σε βάλει στον εκκεντρική της σκηνοθετική προσέγγιση, προβλήθηκε στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Καννών, όπου κέρδισε το βραβείο σκηνοθεσίας και αποτελεί επίσημη πρόταση της Πορτογαλίας για το ξενόγλωσσο Όσκαρ.

Ο Γκόμες, γνωστός για τη σινεφιλία του, είχε αφιερώσει στον Μουρνάου την ταινία του «Χαμένος Παράδεισος», που τον έκανε γνωστό παγκοσμίως, ενώ τώρα αφιερώνει το «Γκραν Τουρ», στον εμβληματικό συγγραφέα και σκηνοθέτη Κρις Μαρκέρ, στενό συνεργάτη του Αλέν Ρενέ και της Ανιές Βαρντά, καθώς αφομοιώνει την εθνογραφία, τον πειραματισμό, τον ανθρωποκεντρισμό και τις πολιτικές του αγωνίες.

Το 1918, κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, στη Ρανγκούν της τότε Βιρμανίας, ο Έντγκαρ, ένας Βρετανός αξιωματούχος, πανικοβάλλεται και εγκαταλείπει την αρραβωνιαστικιά του, τη Μόλι, τη μέρα του γάμου τους. Διασχίζει την Ασία, κυριευμένος από υπαρξιακές αμφιβολίες και με συμπεριφορά περιθωριακού, ενώ η αποφασιστική Μόλι, που δεν χάνει ποτέ το κέφι της, τον καταδιώκει στη Σιγκαπούρη και από εκεί στην Μπανγκόκ, τη Σαϊγκόν, τη Μανίλα μέχρι τη Σανγκάη και το Θιβέτ.

Συνδυάζοντας πολιτισμούς και τις καλλιτεχνικές επιρροές τους σε μία αποικιακή περιοχή, θα συνθέσει διαφορετικές γλώσσες, υλικό τεκμηρίωσης (με εικόνες από το σήμερα των περιοχών που διασχίζουν ο Έντγκαρ με την Μόλι) με τη μυθοπλασία, επανασχεδιάζοντας την εθνογραφία που δεν μπορούμε να γνωρίζουμε, καθώς έχουμε μείνει με αυτήν της βρετανικής εμπνεύσεως και συμφερόντων. Ο Γκόμες έχοντας ιδέες πολύπλοκες, που ορισμένες φορές μοιάζουν άλυτες και απρόσιτες, τελικά θα σκαρώσει ένα παράδοξο οδοιπορικό, κάποιες φορές αφοπλιστικά αθώο, σαν μία ανάσα ελευθερίας, που παιχνιδίζει με το love story του πρωταγωνιστικού ζεύγους.

Ο Γκόμες φαίνεται να διασκεδάζει με την εξερεύνηση της Ανατολής, αφήνει χωρίς υπότιτλους τις τοπικές διαλέκτους, ξεφαντώνει με τα πολιτισμικά ήθη, προκαλεί με τις αταίριαστες εικόνες που συνθέτει με μαεστρία.

Όμως, είναι και μια ταινία για τη γυναικεία θέληση, καθώς η Μόλι είναι η πραγματική ηρωίδα. Είναι αποφασισμένη να νικήσει προκαταλήψεις, καιρικές δυσκολίες, για να κουβαλήσει το πνεύμα της απελευθέρωσης και γιατί όχι στο ίδιο το σινεμά και την αφήγηση.

Εν τέλει, μία ταινία που μπορεί να μην απευθύνεται στο ευρύ κοινό, αλλά στους ορκισμένους σινεφίλ, όπως ο σκηνοθέτης της, αλλά και σε όσους πιστεύουν ότι το ταξίδι αξίζει να συνεχιστεί με προορισμό τους χαμένους παραδείσους.

ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Το 1918 στη Ρανγκούν, ο Έντγκαρ, ένας Βρετανός δημόσιος υπάλληλος, πανικοβάλλεται και εγκαταλείπει την αρραβωνιαστικιά του, τη Μόλι, τη μέρα του γάμου τους. Διασχίζει την Ασία, κυριευμένος από υπαρξιακές αμφιβολίες, ενώ η αποφασιστική Μόλι τον καταδιώκει, ταξιδεύοντας από το Μανταλέι στη Μπανγκόκ και τη Σαγκάη.

Flow: Η Γάτα που Δεν Φοβόταν το Νερό

(“Flow”) Παιδική ταινία κινουμένων σχεδίων, λετονικής παραγωγής 2024, σε σκηνοθεσία Γκιντς Ζιλμπαλόντις.

Οικολογικό παραμύθι, αριστοτεχνικής εκτέλεσης και εμπνευσμένης σκηνοθεσίας από τον νεαρό Λετονό σκηνοθέτη animation Γκιντς Ζιλμπαλόντις, που έχει γνωρίσει μεγάλες διακρίσεις και είναι υποψήφιο για τα Όσκαρ καλύτερης ταινίας και κινουμένων σχεδίων, μια κατηγορία, που οι βραβευμένες ταινίες «αξίζουν τα λεφτά τους» και δεν απαξιώνονται σχεδόν άμεσα ή ακόμη και λοιδορούνται, όπως αρκετά φιλμ της κορυφαίας κατηγορίας, ειδικά τα τελευταία χρόνια.

Κύριο χαρακτηριστικό και μάλλον το δυνατότερο ατού της ταινίας είναι η απουσία διαλόγων, με τη δύναμη των εικόνων να παραπέμπει στις καλύτερες στιγμές του βωβού κινηματογράφου, αν και υπάρχουν φυσικοί ήχοι από τη φύση και τα ζώα που είναι και οι μοναδικοί πρωταγωνιστές της ιστορίας.

Ο κόσμος βρίσκεται στο χείλος της καταστροφής, όταν ένας ανεξήγητος κατακλυσμός παρασύρει σχεδόν τα πάντα. Χάνοντας το σπίτι της, μια μοναχική μαύρη γάτα πασχίζει να μείνει στην επιφάνεια και να επιβιώσει σε μια νέα πραγματικότητα, πλημμυρισμένη από ορμητικά νερά, θανάσιμους κινδύνους, αλλά και απρόσμενους σύμμαχους. Βρίσκοντας καταφύγιο σε ένα σκάφος, που έχουν καταφύγει και άλλα ζώα, θα πρέπει να συνεργαστεί μαζί τους, για να αντιμετωπίσει τους κινδύνους σε αυτό τον καινούργιο υδάτινο κόσμο.

Ο Ζιλμπαλόντις, ο οποίος έχει ήδη γίνει γνωστός με την ταινία «Elsewhere», προσφέρει εδώ μια ιστορία που συνδυάζει την περιπέτεια, την ενδοσκόπηση και την ποίηση, όλα αυτά υποστηριζόμενα από μια εντυπωσιακή οπτική αισθητική.

Πάνω απ’ όλα όμως, μία γλυκόπικρη αλληγορία για το περιβάλλον, που τα παιδιά θα κατανοήσουν πιθανότατα συναισθηματικά και ενστικτωδώς, αλλά οι μεγαλύτεροι θα προβληματιστούν και μαζί με τους μικρούς θεατές θα απολαύσουν υπέροχες συναρπαστικές εικόνες, ζωντανούς χαρακτήρες, αφηγηματική δεινότητα και μια δημιουργική φαντασία που μοιάζει ανεξάντλητη.

Βεβαίως, δεν λείπουν και τα μικρά φάουλ, όπως η υποχρέωση για ορισμένα μηνύματα πολιτικής ορθότητας, τα οποία όμως δεν μπορούν να πλήξουν ουσιαστικά το μεγαλείο ενός σινεμά που δεν φοβάται να μιλήσει μόνο με εικόνες.

ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Μία γάτα, που βρίσκεται εν μέσω ενός κατακλυσμού, θα βρει καταφύγιο σε ένα σκάφος μαζί με άλλα ζώα και θα προσπαθήσει να επιβιώσει απέναντι σε θανάσιμους κινδύνους.

Απρίλης

(“Aprili”) Δραματική ταινία, γεωργιανής παραγωγής του 2024, σε σκηνοθεσία Ντέα Κουλουμπεγασβίλι, με τους Ία Σουκιτασβίλι, Κάκα Κιντσουρασβίλι, Μεράμπ Νινίτζε, Σάντρο Καλαντάτζε, Άννα Νικολόβα κα.

Σκληρό δράμα, κοφτερό σαν μαχαίρι, μία επώδυνη κινηματογραφική εμπειρία, που δεν χαρίζεται ούτε στιγμή στον θεατή, από τον οποίο απαιτεί να θυσιάσει τη βολή του, με την απροσπέλαστη φιλμική του γλώσσα, υφαίνοντας έναν οδυνηρό ρεαλισμό με υπερφυσικά στοιχεία και αναδεικνύοντας έναν κόσμο που δεν μπορεί να επουλώσει τα τραύματά του.

Η νεαρά Γεωργιανή σκηνοθέτιδα Ντέα Κουλουμπεγκασβίλι, έπειτα από το πολλά υποσχόμενο και πολυβραβευμένο ντεμπούτο της το 2020 με το «Beginning», στη δεύτερη ταινία της, που προβλήθηκε στο διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ Βενετίας και κέρδισε το Ειδικό βραβείο της Επιτροπής, παραδίδει ένα συνταρακτικό πορτρέτο μιας γυναίκας που θεωρεί χρέος της να κάνει αυτό που θεωρεί ηθικά σωστό, κόντρα σε νόμους και στερεότυπα.

Μια γέννα σε ένα επαρχιακό νοσοκομείο δεν θα εξελιχθεί καλά. Το μωρό θα γεννηθεί νεκρό και ο πατέρας του θα ρίξει τις ευθύνες στη μαιευτήρα της βάρδιας, κατηγορώντας την ότι εκτός των άλλων κάνει εκτρώσεις σε γυναίκες στα γειτονικά φτωχικά χωριά. Θα αρχίσουν έρευνες στο νοσοκομείο αλλά εκείνη θα συνεχίσει να βοηθά τις γυναίκες που βρίσκονται στο περιθώριο και την έχουν ανάγκη, προσφέροντας μυστικά αμβλώσεων και χάπια αντισύλληψης.

Η ηρωίδα, μοιάζει να κουβαλάει στους ώμους της το βάρος καταπίεσης αιώνων και να αντιδρά με τη συμπαράσταση της σε γυναίκες εγκλωβισμένες σε έναν κόσμο που το σώμα τους θεωρείται εργαλείο αναπαραγωγής, υποταγής και απόλαυσης – για τους άνδρες.

Αφηγηματικά η Κουλουμπεγκασβίλι επικεντρώνεται στην ηρωίδα της, η κάμερα γίνεται η ματιά της ή την ακολουθεί κατά πόδας, ενώ τα πλάνα της δεν έχουν χρονικούς περιορισμούς, καθώς οι σιωπές και η αίσθηση αβεβαιότητας κυριαρχούν. Η Νίνα, είναι μία γυναίκα που δεν προσπαθεί να ισορροπήσει και αφήνεται στην πηγαία ανάγκη της για ηθική και μία απόγνωση, που φαίνεται ως ο μαγνήτης όλων των δεινών που έχουν υποστεί οι γυναίκες. Πολλά πλάνα τής φύσης και της ομορφιάς τής άνοιξης εναλλάσσονται με σκηνές ρεαλιστικής σκληρότητας, όπως αυτής της έκτρωσης σε ένα σπίτι, που διαδραματίζεται σχεδόν σε αληθινό χρόνο.

Για την Κουλουμπεγκασβίλι ο πυρήνας της ταινίας βρίσκεται στο γυναικείο σώμα, το οποίο ορίζεται από τους νόμους που έχουν επιβάλει οι άνδρες, ανάλογα με τις διαθέσεις τους, αγνοώντας πλήρως και τις στοιχειώδεις ανάγκες του άλλου φύλου.

Σημαντική και η συμβολή της μουσικής του Μάθιου Χέμπερτ, που δημιουργεί έναν ηχητικό καμβά, με τον παράξενο τονισμό της να υπογραμμίζει την υπαρξιακή αγωνία της ηρωίδας.

Προσοχή, όμως, η ταινία δεν απευθύνεται σε ένα κοινό που πάει σινεμά για να διασκεδάσει – ούτε καν για να προβληματιστεί, βλέποντας ένα δράμα. Έχει μία τιμωριτική διάθεση απέναντι στο κοινό, λες και το βλέπει ως συνένοχο για τη θέση της γυναίκας, δίνοντας ταυτόχρονα μία φιλοσοφική διάσταση που δεν είναι φιλική προς τον θεατή. Και εν τέλει, ο φορμαλισμός της σκηνοθέτιδας, αλλά και μία δόση στόμφου, που τη διακατέχει, θα ρίξουν το τελικό αποτέλεσμα, χωρίς, ωστόσο, να χάνει το φιλμ την αξία μίας κινηματογραφικής εμπειρίας.

Να δημιουργήσει το ψυχογράφημα μίας ετοιμόρροπης και αποφασισμένης γυναίκας σε μία υποκριτική και οπισθοδρομική κοινωνία, έχοντας ως βασικό ατού την ερμηνεία της Ία Σουκιτασβίλι, η οποία καταφέρνει να αναδείξει την κραυγή αγωνίας και την εσωτερική της ένταση, χαμηλόφωνα, τρομαχτικά ψιθυριστά.

ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Μια μαιευτήρας σε επαρχιακό νοσοκομείο, η Νίνα, κινδυνεύει να χάσει τη δουλειά της, όταν οι γονείς ενός βρέφους, που πεθαίνει στη γέννα, την κατηγορούν για αμέλεια. Ωστόσο, υπάρχει και ο κίνδυνος να αποκαλυφθεί ότι κάνει και παράνομες εκτρώσεις, σε φτωχές γυναίκες που ζητούν τη βοήθειά της.

Επικίνδυνη Πτήση

(“Flight Risk”) Περιπέτεια, αμερικάνικης παραγωγής του 2025, σε σκηνοθεσία Μελ Γκίμπσον, με τους Μαρκ Γουόλμπεργκ, Μισέλ Ντόκερι, Τόφερ Γκρέις, Πολ Μπεν Βίκτορ κα.

Θριλεράκι που στέκεται αξιοπρεπώς στο ύψος των περιστάσεων, αν και ορισμένες φορές κινδυνεύει να γκρεμοτσακιστεί, όπως και το αεροπλανάκι, στο οποίο εξελίσσεται η ιστορία, στα βουνά της Αλάσκας.

Ο Μελ Γκίμπσον, που ακόμη δεν έχει αποβάλει από πάνω του τον χαρακτηρισμό του «μαύρου πρόβατου» από το χολιγουντιανό κατεστημένο, επιστρέφει έπειτα από εννέα χρόνια στη σκηνοθεσία και το αξιόλογο «Αντιρρησίας Συνείδησης», με ένα ανάλαφρο, ειδικά για τον δημιουργό του «Apocalypto» ή του οσκαρικού «Braveheart», περιπετειώδες θρίλερ, δίνοντας ταυτόχρονα την ευκαιρία στον Μαρκ Γουόλμπεργκ να πρωταγωνιστήσει σε έναν διαφορετικό ρόλο από τις συνηθισμένες εμφανίσεις του.

Το σενάριο, που έγραψε από το 2020 ο πρωτοεμφανιζόμενος Τζάρετ Ρόζεμπεργκ και εθεωρείτο περιζήτητο ανάμεσα στους παραγωγούς, θέλει έναν λογιστή που εργάζεται για έναν μαφιόζο και έχει ξεπλύνει χρήματα για αυτόν και τους πελάτες του, ταξιδεύει με ένα αεροπλάνο από το Άνκορατζ της Αλάσκας στη Νέα Υόρκη για να καταθέσει στο δικαστήριο πριν μπει στο ειδικό πρόγραμμα μαρτύρων. Τη μεταφορά του έχει αναλάβει μία υψηλόβαθμη αστυνομικός με μοναδική ευθύνη να τον κρατήσει ζωντανό. Το μόνο που χρειάζεται είναι ένας αξιόπιστος πιλότος για το μικρό αεροσκάφος που θα τον μεταφέρει. Κάτι που φαίνεται απλό, αλλά όλα αλλάζουν όταν αποκαλύπτεται ότι πίσω από τον αλαφροΐσκιωτο πιλότο, κρύβεται ένας παρανοϊκός δολοφόνος.

Μια περιπέτεια, με αρκετά στοιχεία θρίλερ που φυσικά δεν προσπαθεί να ανακαλύψει το ζεστό νερό και που προσφέρει για μιάμιση ώρα ένα χαλαρό θέαμα, δράση και τις απαραίτητες ανατροπές, αν και τελικά το αδύνατο σενάριο είναι μάλλον αυτό που την προσγειώνει ανώμαλα.

Ο Μελ Γκίμπσον προσπαθεί να τονώσει το ενδιαφέρον, με σκηνοθετικές πιρουέτες, ορισμένες, ωστόσο, είναι άτσαλες, ενώ αυτό που τονίζει το σασπένς είναι ότι το στόρι διαδραματίζεται σε σχεδόν πραγματικό χρόνο. Τα χιουμοριστικά επεισόδια, με τα οποία διανθίζει το φιλμ ο Μελ, βρίσκουν τις περισσότερες φορές τον στόχο τους, αν και τη μεγαλύτερη πλάκα έχει το ξυρισμένο κεφάλι του Γουόλμπεργκ, που πασχίζει, μάλλον χωρίς ιδιαίτερο αποτέλεσμα, να πείσει για τον χαρακτήρα ενός παρανοϊκού εγκληματία. Ικανοποιητική είναι η Μισέλ Ντόκερι ως αστυνομικός και αδιάφορος ο Τόφερ Γκρέις.

Με δυο λόγια, απλά ένα διασκεδαστικό θριλεράκι, για να χαλαρώσεις πριν τον ύπνο.

ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Ένας πιλότος μεταφέρει μια αστυνόμο που συνοδεύει έναν δραπέτη σε δίκη. Καθώς διασχίζουν την παγωμένη γη της Αλάσκας, οι εντάσεις εκτινάσσονται στα ύψη και η εμπιστοσύνη δοκιμάζεται, καθώς δεν είναι όλοι οι επιβαίνοντες όπως φαίνονται.

Companion

(“Companion”) Ταινία τρόμου, αμερικάνικης παραγωγής του 2025, σε σκηνοθεσία Ντρου Χάνκοκ, με τους Σόφι Θάτσερ, Τζακ Κουέιντ, Λούκας Γκέιτζ, Μέγκαν Σάρι, Ρούπερτ Φρεντ κα.

Ταινία τρόμου ή ψυχολογικό θρίλερ φαντασίας, αν προτιμάται, αλλά σίγουρα δεν είναι από το καλάθι του κινηματογραφικού horror, από τους παραγωγούς του «Barbarian» που έκανε αίσθηση πριν από δυο χρόνια. Μάλιστα, ο σκηνοθέτης της ταινίας Ζακ Κρέγκερ, αρχικά είχε αποφασίσει να γυρίσει και το «Companion», αλλά τελικά περιορίστηκε στην παραγωγή, παραχωρώντας τη θέση του στον πρωτόβγαλτο Ντρου Χάνκοκ, που έχει μόνο τηλεοπτική εμπειρία.

Όμως, ο λόγος της παραχώρησης της θέσης του σκηνοθέτη να βρίσκεται και στο σενάριο, που αν και έχει την πρωτοτυπία του, διαθέτοντας ένα διαπεραστικό χιούμορ και ορισμένες καλές ιδέες ειδικά στις σκηνές φρίκης, είναι σχετικά προχειρογραμμένο – μια βιασύνη να εξαργυρωθεί και η επιτυχία του «Barbarian».

Ο θάνατος ενός δισεκατομμυριούχου είναι η αφορμή για να ξεκινήσουν μία αλυσίδα γεγονότων στην έπαυλή του, όπου η Άιρις και η παρέα της ετοιμαζόταν για ένα υπέροχο σαββατοκύριακο ξεγνοιασιάς, μετατρέποντάς το στον απόλυτο εφιάλτη. Όμως, τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται αρχικά, καθώς η Άιρις φυλάει ένα τρομερό μυστικό ακόμη και από τον ίδιο τον εαυτό της.

Χωρίς τα διεισδυτικό πολιτικό σχόλιο της προηγούμενης ταινίας, παρά τις αναφορές στον ανεξέλεγκτο αμερικάνικο πλούτο και τη σφαγή των «από κάτω», το φιλμ βλέπεται με ενδιαφέρον κυρίως για τις καλές σκηνοθετικές εμπνεύσεις, το μαύρο χιούμορ, που καταφέρνει κάποιες φορές να ξεπλένει και τα αίματα από την οθόνη.

Καλές ερμηνείες από την Σόφι Θάτσερ («Heretic») και τον Τζακ Κουέιντ («The Hunger Games», «Οπενχάιμερ»), ενώ και το υπόλοιπο καστ μάλλον το διασκεδάζει αρκούντως.

ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Ο θάνατος ενός δισεκατομμυριούχου εκκινεί μια αλυσίδα γεγονότων και θα κάνει ένα σαββατοκύριακο ξεγνοιασιάς της Άιρις και των φίλων της στην έπαυλή του έναν απόλυτο εφιάλτη.

Προβάλλονται ακόμη οι ταινίες:

Τραγούδια της Γης

(“Fedrelandet”) Ένα εκθαμβωτικό ντοκιμαντέρ, νορβηγικής παραγωγής του 2024, σε σκηνοθεσία των Λένα Φάι-Λουντ Σάντβικ και Μαργκρέτ Όλιν και παραγωγή του Βιμ Βεντερς. Μία ωδή στην παρθένα φύση, όπου κυριαρχεί το νερό, οι πάγοι, τα ανέγγιχτα δάση και η άγρια πανίδα και μια υπενθύμιση ότι η φύση πρέπει να προστατευθεί με κάθε τρόπο. Το φιλμ μας ταξιδεύει στην καρδιά της Νορβηγίας, στη γραφική κοιλάδα του Ολντεντάλεν, όπου οι κύκλοι του χρόνου, ζωής και φύσης μπλέκονται αξεδιάλυτα. Κατά τη διάρκεια ενός ολόκληρου χρόνου, η σκηνοθέτρια Μαργκρέτ Όλιν ακολουθεί τον 85χρονο πατέρα της, καθώς εκείνος διασχίζει, ίσως για τελευταία φορά, τα μονοπάτια που χαράχτηκαν από γενιές και γενιές των προγόνων του. Υπέροχες εικόνες αλλά και συγκίνηση, που προκαλεί η αγνότητα της φύσης και των ανθρώπων που νοιάζονται γι’ αυτή.

Λενάκι, Δυο Φωτιές και Δυο Κατάρες

Ελληνικό ντοκιμαντέρ του Δημήτρη Ινδαρέ, για την υπόθεση εμπρησμού ενός πατρογονικού πύργου στο Λειβάρτζι Καλαβρύτων, τον έρωτα της Ελένης και του Λιμάζαγα, λίγο πριν την επανάσταση του 1821 και μια γονική κατάρα, που στοιχειώνει την ιστορία της οικογένειας και του χωριού. Το δημοτικό τραγούδι της Ελένης και οι παραδόσεις, η φύση και οι απλοί άνθρωποι της υπαίθρου σε μία συγκινητική αναψηλάφηση ενός παρελθόντος που μοιάζει με παραμύθι.

Πίτερ Παν: Εφιάλτης στη Χώρα του Ποτέ

(“Peter Pan’s Neverland Nightmare”) Ταινία τρόμου, βρετανικής παραγωγής του 2025, με τη γνώριμη φάμπρικα που μεταλλάσσει τους παιδικούς ήρωες σε φονικά τέρατα. Έτσι, μετά το «Γουίνι» ήρθε η ώρα του Πίτερ Παν να σκορπήσει τον τρόμο, στην προσπάθειά του να «σώσει» από τον βάναυσο αυτόν κόσμο όσο το δυνατόν περισσότερα παιδιά και να εξολοθρεύσει όποιον βρεθεί στον δρόμο του. Μόνο που πρέπει να αντιμετωπίσει και τη Γουέντι, που θέλει να σώσει τον αδελφό της, σε αυτό το παρανοϊκό, σπλάτερ και που απευθύνεται αποκλειστικά στους φαν του είδους. Η σκηνοθεσία, τρόπος του λέγειν, είναι του Σκοτ Τσάμπερς, ενώ πρωταγωνιστούν οι Μάρτιν Πόρτλοκ, Μέγκαν Πλάσιτο, Κιτ Γκριν κα.

Μια Νύχτα με τα Ζωόμπι

(“Night of the Zoombies”) Ψηφιακό animation, καναδικής παραγωγής του 2025, σε σκηνοθεσία των Ροδρίγκο Πέρες – Κάστρο και Ρικάρντο Κέρτις. Παιδική – μαύρη – κωμωδία, εμπνευσμένη από ένα ακυκλοφόρητο σχέδιο του γνωστού Άγγλου συγγραφέα και σκηνοθέτη Κλάιβ Μπάρκερ, που χάνεται μεταξύ παιδικών εικόνων και ενήλικων νοημάτων. Ένας κομήτης πέφτει σε έναν ζωολογικό κήπο, σκορπίζοντας έναν ιό που μετατρέπει τα ζώα σε ζόμπι και μοναδική ελπίδα τους είναι ένας λύκος, ένα πούμα και η ατρόμητη παρέα τους, που θα προσπαθήσουν να εξολοθρεύσουν τον παλαβό αρχηγό των ζόμπι.

Η ταινία προβάλλεται μεταγλωττισμένη στα ελληνικά.