Για τις δυσκολίες που συνάντησε στο ξεκίνημά του στη μουσική μίλησε ο Κωστής Μαραβέγιας. Και δεν έκρυψε ότι κάποτε, οι δισκογραφικές του έκλειναν την πόρτα!
«Πήγαινα στις δισκογραφικές και έτρωγα χυλόπιτες, πήγαινα το demo και δεν τους άρεσα. Έλεγαν: “δεν είναι ούτε pop, ούτε έντεχνο, γεια”», περιέγραψε ο Κωστής Μαραβέγιας μιλώντας στη RealLife.
Είπε επίσης πως στην προσπάθειά του να καταφέρει το όνειρο του στη μουσική, είχε παρατήσει την πρωινή του δουλειά και γι’ αυτό δεν πλήρωνε ενοίκιο. Αλλά δεν εγκατέλειψε την προσπάθεια και τελικά, το 2007 συνάντησε τον κατάλληλο άνθρωποι!
Η αγάπη και η στοργή είναι σημαντικά στη ζωή σου;
Είναι σημαντικά αλλά δεν είναι και αυτοσκοπός. Δε μπορείς να ζητάς και να ψάχνεις συνέχεια αγάπη και στοργή, πρέπει να τα δίνεις για να σου έρθουν. Καμιά φορά μόνο ζητάμε και είναι επιπολαιότητα. Να είσαι δοτικός και άσε το υπόλοιπο, θα έρθει. Και με τη μουσική το ίδιο είχε γίνει στην αρχή, είχα άγχος. Έκανε οντισιόν ο Σαββόπουλος και είχαμε έναν «ανταγωνισμό» με τον Μουζουράκη, επειδή θα έπαιρνε έναν. Τελικά μάς πήρε και τους δύο, κατ’ εξαίρεση.
Όταν σταμάτησα να έχω το άγχος να βγω, να τραγουδήσω, να φανώ, άρχισαν όλα να έρχονται μόνα τους. Πρέπει να είσαι ήρεμος και κουλ στη ζωή σου. Αυτό που λένε καριέρα και αυτοσκοπός είναι μπούρδες, κάποιες φορές πετυχαίνει κατά τύχη και άλλες φορές είναι μόνο στρεσογόνο. Πρέπει να χαλαρώσουμε, να κάνουμε αυτό που αγαπάμε πραγματικά και όλα θα έρθουν. Το ίδιο συμβαίνει και με τις σχέσεις.
Δεν πρέπει να έχεις καταφέρει μία μορφή επιτυχίας για να είσαι τόσο κουλ;
Όχι, δε μπορώ να σου πω ότι είχα κάτι τότε. Είχα παρατήσει την πρωινή δουλειά, είχα χωρίσει από τη σχέση μου, που ήμουν πολλά χρόνια. Ψαχνόμουν, πήγαινα σε οντισιόν, τίποτα δεν είχα, απλώς δεν πλήρωνα ενοίκιο, είχα ένα δυάρι στου Ζωγράφου. Δεν λέω να μην κάνεις τίποτα, σαφώς να είσαι εργατικός, αλλά να μην υπάρχει το άγχος του να ανελιχθώ πάση θυσία.
Κανείς δεν θα θυμάται τι κάναμε, καμιά φορά είναι και λίγο μάταια όλα αυτά, με την έννοια του τι θα μείνει πίσω. Ζήσε εδώ και τώρα, αυτό είναι η ουσία και η ζωή, ούτε το τι θα κάνουμε στο μέλλον. Εμένα δεν μου αρέσουν οι στόχοι με την έννοια του να πετύχω αυτό, να πατήσω πάνω στους άλλους ανθρώπους. Ούτε για να πετύχω, να κάνω sold out. Αν δεν κάνω, δεν θα πέσω να πεθάνω – και τι έγινε; Περάσαμε ωραία; Κατέθεσα την ψυχή μου; Συγκινήθηκε το κοινό; Τι σημασία έχει αν είναι 50, 100 ή 100.000;
Αυτή την ωραία αντίληψη για τη ζωή την απέκτησες σταδιακά ή ήσουν πάντα έτσι;
Το 2003 είχα άγχος και δεν πετύχαινα τίποτα. Πήγαινα στις δισκογραφικές και έτρωγα χυλόπιτες, πήγαινα το demo και δεν τους άρεσα. Έλεγαν: δεν είναι ούτε pop, ούτε έντεχνο, γεια. Σε όλες είχα πάει. Και μετά βρέθηκα με τον Καλαντζόπουλο το 2007, ο οποίος είχε αντίληψη για τη μουσική και είδε κάτι σε μένα και μου λέει: έλα να γράψουμε μαζί.