Στο Παρίσι τον είχαν ονομάσει «Le beau Grec», δηλαδή «ο ωραίος Έλληνας» και η αλήθεια είναι ότι ο ηθοποιός Λάμπρος Κωνσταντάρας, πανύψηλος, με γαλανά μάτια και αθλητικό παράστημα, ήταν ένας από τους μεγαλύτερους γόηδες του ελληνικού σινεμά.
Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας εκτός από εξαιρετικός κωμικός ηθοποιός, ίσως ο μόνος που γέμιζε τόσο πολύ την οθόνη με το επιβλητικό παρουσιαστικό του, υπήρξε και μεγάλος καρδιοκατακτητής.
Ο χρυσοχόος που έγινε ηθοποιός στο Παρίσι
Ο Αθηναίος Λάμπρος Κωνσταντάρας, με ρίζες από την Κωνσταντινούπολη, γεννήθηκε στις 13 Μαρτίου 1913, στο Κολωνάκι, στην οδό Πλουτάρχου 13.
Γιος χρυσοχόου, δούλεψε κοντά στον πατέρα του και αφού πέρασε δύο χρόνια στη Σχολή Υπαξιωματικών του Ναυτικού στην Κέρκυρα, ασχολήθηκε παθιασμένα με το ποδόσφαιρο.
Η οικογένεια ήθελε ο Λάμπρος να σπουδάσει χρυσοχοΐα για να περάσει στα χέρια του η οικογενειακή επιχείρηση, για αυτό τον έστειλαν στη Γαλλία το 1931.
Εκείνος είχε άλλα σχέδια και αυτά ήταν να γίνει ηθοποιός.
Η τυχαία συμμετοχή του ως κομπάρσος σε μια ταινία, του άνοιξε το δρόμο στη Γαλλία για μια καριέρα στην υποκριτική, πλάι στον μεγάλο Γάλλο θεατράνθρωπο Λουί Ζουβέ.
Το 1937 έκανε την πρώτη του επαγγελματική εμφάνιση στο θέατρο με το «Σχολείο Γυναικών» του Μολιέρου.
Προηγουμένως, λόγω της ομορφιάς του, θα δουλέψει ως μοντέλο σε διαφημίσεις, μεταξύ των οποίων και του φημισμένου οίκου Καρτιέ. Όμως, η ζωή στην «Πόλη του Φωτός» θα τερματιστεί και θα έρθει η ώρα της στρατιωτικής θητείας.
Θα βρεθεί στην πρώτη γραμμή του πολέμου με την Ιταλία το ’40 και θα τραυματιστεί σοβαρά στα βουνά της Αλβανίας. Θα τον σώσει ο φίλος του Οδυσσέας Ελύτης, ενώ όταν επουλώθηκαν τα τραύματά του, ζήτησε να επιστρέψει στην πρώτη γραμμή.
Τελικά έγινε ένας πρώτης γραμμής ηθοποιός.
Επιστρέφοντας στην Ελλάδα διακρίθηκε σε σημαντικούς δραματικούς ρόλους στο θέατρο αλλά και τον κινηματογράφο, ωστόσο έγινε ιδιαίτερα δημοφιλής μέσα από τους κωμικούς ρόλους που έπαιξε στη μεγάλη οθόνη.
Το αρχοντικό του παράστημα και ο αέρας μπον βιβέρ στο σινεμά αλλά και στην καθημερινή του ζωή, η ζωντάνια και το πηγαίο χιούμορ του, τον έχουν κάνει έναν από τους πιο αγαπημένους ηθοποιούς της χρυσής εποχής του κινηματογράφου.
Εμφανίστηκε στην Αθήνα, στο έργο του Τζέιμς Μπάρι «Τα παράσημα της γριούλας» δίπλα στην Κατερίνα (Ανδρεάδη).
Ακολούθησαν τα έργα «Το στραβόξυλο» του Δημήτρη Ψαθά, «Ο μισάνθρωπος» του Μολιέρου, «Ο παίχτης» του Ντοστογιέφσκι, με θιάσους όπως των Μιράντας – Παππά και Μουσούρη – Αρώνη.
Υπήρξε ένας κορυφαίος κωμικός αλλά ερμήνευσε μεγάλη γκάμα ρόλων, από δραματικούς μέχρι κωμικούς, ακόμη και αυτόν του ζεν πρεμιέ.
Στη μακρά θεατρική του διαδρομή θα συνεργασθεί με σπουδαίους ηθοποιούς, όπως τη Μαρίκα Κοτοπούλη, την Τζένη Καρέζη, τη Μάρω Κοντού, τον Νίκο Ρίζο, τον Ντίνο Ηλιόπουλο, την Αλίκη Βουγιουκλάκη και την Έλλη Λαμπέτη.
Τελευταία φορά που θα βρεθεί στο σανίδι ήταν στην κωμωδία του Κώστα Πρετεντέρη «Τρελλές επαφές ρωμέικου τύπου», που παρουσίασε μαζί με τη Μάρω Κοντού και τον Νίκο Ρίζο τη διετία 1977 – 1979.
Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας έγινε ιδιαίτερα δημοφιλής στον κινηματογράφο.
Υπήρξε πρωταγωνιστής από την πρώτη κιόλας ταινία του, «Το τραγούδι του χωρισμού» (1940) σε σκηνοθεσία του Φιλοποίμενος Φίνου, ενώ κράτησε τους πρώτους ρόλους και σε περίπου 90 ακόμα ταινίες. Οι ατάκες που έχουν ειπωθεί από τον αξέχαστο «Λαμπρούκο» έχουν αφήσει ιστορία.
Καθιερώθηκε ως ο κινηματογραφικός μπαμπάς της Αλίκης Βουγιουκλάκη στις ταινίες «Διακοπές στην Αίγινα», «Το ξύλο βγήκε από το παράδεισο», «Η Αλίκη στο Ναυτικό», «Η κόρη μου η σοσιαλίστρια», «Η Λίζα και η άλλη» κ.ά.
Ξεχώρισε με το ρόλο του γυναικοκατακτητή Ζάχου Δόγκανου στο σήριαλ του Κώστα Πρετεντέρη «Εκείνες και εγώ», που προβλήθηκε τη διετία 1976-1977.
Το 1965 θα γυρίσει την ταινία της ζωής του, ερμηνεύοντας μοναδικά τον Μαυρογιαλούρο.
Πρόκειται για την κωμωδία «Υπάρχει και Φιλότιμο», του Αλέκου Σακελλάριου, από τις ελάχιστες του παλιού ελληνικού σινεμά που θίγουν το πολιτικό κατεστημένο της χώρας, επικρίνοντας τους πολιτικούς.
«Δεν είμαθα οι άνθρωποι των λόγων, είμεθα οι άνθρωποι των έργων! Θα σας εξαφανίσωμεν!», λέει ο Λάμπρος Κωνσταντάρας ως Μαυρογιαλούρος προβάροντας τον λόγο που ετοιμάζεται να απευθύνει στους μελλοντικούς του ψηφοφόρους.
Αξέχαστη παραμένει η σκηνή από την ταινία «Ο στρίγγλος που έγινε αρνάκι», του 1968 σε παραγωγή Καραγιάννη – Καρατζόπουλο και σε σκηνοθεσία Αλέκου Σακελλάριου, όταν ο πλοίαρχος Λεωνίδας Πετρόχειλος, διευθυντής Σχολής Εμποροπλοιάρχων, που υποδύεται ο Λάμπρος Κωνσταντάρας ζητά λίγο νερό από τους τρεις γιους του.
«Λίγο νερό, ρε παιδιά!» και «Κάντε και κανά σταυρό, βρε παιδιά! Μπορεί να μας βγει σε καλό…» είναι μόνο μερικές από τις ατάκες του «στρίγγλου» λίγο πριν την άφιξη της οικονόμου κυρίας Μαίρης, που υποδύεται η Μάρω Κοντού και που έμελλε να του αλλάξει τη ζωή τους.
Η Μάρω Κοντού είχε μιλήσει για το πώς ήταν σαν άνθρωπος ο Λάμπρος Κωνστανταράς:
«Ο Κωνσταντάρας ήταν γρουσούζης και δύσκολος αλλά υπέροχος ηθοποιός, επιμελής. Ήταν πολύ ευχάριστο να παίζεις μαζί του. Δύσκολος άνθρωπος. Βασικά δεν με απασχολούσε και πολύ η δυσκολία του, εγώ τους παίρνω τους ανθρώπους όπως είναι. Τώρα αν δεν μου κάνουν δεν θα τους κάνω παρέα έξω», είχε δηλώσει η ηθοποιός στην εκπομπή «Dot».
Οι δύο γάμοι και ο γιος του
Γνωστός καρδιοκατακτητής ο Λάμπρος Κωνσταντάρας παντρεύτηκε δυο φορές.
Το 1945 με την ηθοποιό Ιουλία Γεωργοπούλου και τον επόμενο χρόνο αποκτά το μοναδικό του παιδί, τον δημοσιογράφο και πολιτικό Δημήτρη Κωνσταντάρα.
Αθεράπευτος ΑΕΚτζης, λέγεται ότι στον πρώτο του γάμο, είχε καθυστερήσει μία ώρα, γιατί άκουγε στο ραδιόφωνο αγώνα της ΑΕΚ.
Το 1971, έκανε δεύτερο γάμο με την Φιλιώ Κεκάτου, με την οποία έμεινε μαζί μέχρι το τέλος της ζωής του. Οι δυο τους γνωρίστηκαν το 1961, μετά το θυελλώδες ειδύλλιό του με την Άννα Καλουτά και τον χωρισμό του από την πρώτη του σύζυγο.
Το 1969 κέρδισε το βραβείο ερμηνείας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για την ερμηνεία του στην ταινία του Βασίλη Γεωργιάδη «Ο Μπλοφατζής».
Η τελευταία του ταινία ήταν «Ο Λαμπρούκος μπαλαντέρ» (1981) σε σκηνοθεσία Κώστα Καραγιάννη.
Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας έφυγε από την ζωή στις 28 Ιουνίου 1985 στο «Ασκληπιείο» της Βούλας.
Τα τελευταία χρόνια της ζωής του αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα υγείας, εξαιτίας αλλεπάλληλων εγκεφαλικών επεισοδίων.