Για την τεράστια επιτυχία της το τελευταίο διάστημα, για τους καλλιτέχνες γονείς της, για τα σχολικά χρόνια και το bullying αλλά και για τα πρώτα της βήματα στο τραγούδι, μίλησε η Μαρίνα Σπανού.
Η 22χρονη μουσικός βρέθηκε καλεσμένη της Νάνσυς Ζαμπέτογλου και του Νίκου Αναγνωστόπουλου στο Στούντιο 4 σήμερα Πέμπτη (31.10.2024). Η Μαρίνα Σπανού μίλησε για την οικογένειά της και την υποστήριξη που της δείχνουν οι Μελίνα Παιονίδου και Χρήστος σπανός σαν γονείς και καλλιτέχνες.
«Αισθάνομαι ότι με το ένα πόδι πατάω σε κάποια άλλη γενιά και με το άλλο προσπαθώ να είμαι στη δική μου. Δεν την έχω ζήσει εκείνη την εποχή, την φαντάζομαι. Στο σπίτι ακούγαμε πολύ Χατζιδάκι, Θεοδωράκη, αγγλόφωνη ροκ, Έλτον Τζον αλλά λόγω της μητέρας μου, εγώ μεγάλωσε με τραγούδια μιούζικαλ», είπε αρχικά η Μαρίνα Σπανού.
«Με γοήτευε η σκηνή, μεγάλωσα στα παρασκήνια, δεν φοβόμουν. Αγαπούσα την μουσική, την είχα σαν χόμπι. Έλεγα ότι θέλω να γίνω ηθοποιός, ξέρω πόσο δύσκολο επάγγελμα είναι, το έβλεπα επί 20 χρόνια με τον πατέρα μου να παλεύει», πρόσθεσε.
Αναφορικά με την σχολή της είπε: «Δεν σκόπευα να δώσω πανελλήνιες αλλά ήμουν καλή μαθήτρια, προσπαθούσα να είμαι ένα παιδί σωστό σε όλα. Έκανα την προσωπική μου προσπάθεια και πέρασα Φιλολογία. Βιαζόμουν από μικρή να ανέβω τα σκαλιά της ζωής, στην οικογένειά μου ήμασταν και οι τρεις ίσοι, είχα γνώμη και ένιωθα μία από τους ενήλικες. Οι γονείς μου δεν με πίεσαν ποτέ να περάσω στο πανεπιστήμιο, αγαπούν το επάγγελμα, αγαπούν εμένα, είναι καλλιτέχνες και θέλουν να είμαι ευτυχισμένη».
Στη συνέχεια διηγήθηκε την ιστορία που πρώτο βγήκε στην Διονυσίου Αεροπαγίτου στο κέντρο της Αθήνας, κρατώντας την κιθάρα της και τραγουδούσε στον δρόμο.
«Στον δρόμο κατάλαβα ότι είμαι γεννημένη για αυτό. Είχα μπροστά τη μουσική, όχι την συμπεριφορά μου, όχι το τι φοράω. Εκεί ένιωσα ότι ανήκω. Πρώτη μέρα το αποφάσισα πολύ αυθόρμητα, ένας μουσικός είχε φέρει ένα πιάνο στην Αεροπαγίτου και έπαιζε ένα τραγούδι που με συνδέει συναισθηματικά με την μαμά μου και είπα “αυτό θέλω να κάνω”».
Καταλήγοντας είπε: «Πήρα εξοπλισμό που με κράτησε για 2 χρόνια. Έδωσα πανελλήνιες και την επόμενη μέρα ήθελα να βγω. Ο πατέρας μου με βοήθησε να πάρω ηχείο Παρασκευή και Κυριακή βγήκα. Είπα στους γονείς μου να μην έρθουν. Εκεί που τραγουδάω το “Άρωμα” και σηκώνω βλέμμα και βλέπω τον μπαμπά μου με μαύρα γυαλιά. Έρχεται η κολλητή μου και μου λέει “αυτή η μπύρα είναι από τον κύριο”. Από τότε με ακολουθεί παντού».