«Δεν τον άφησα ποτέ να πέσει, ήμουν κερί αναμμένο δίπλα του»
Η Νένα Μεντή μίλησε σήμερα (09.12.2024) στο «Πάμε Δανάη» για τη μάχη του άντρα της με τη λευχαιμία, την απόφασή της να μην αποκτήσει δεύτερο παιδί, αλλά και για τις απώλειες.
Η Νένα Μεντη, στη συνέντευξη που παραχώρησε, αποκάλυψε πως το καλοκαίρι που παίζονταν οι «Τρεις Χάριτες» άνοιγε την τηλεόραση και μετά από λίγο την έκλεινε από στεναχώρια.
«Με την Άννα Παναγιωτοπούλου είχαμε παίξει 11 παραστάσεις, περάσαμε υπέροχα χρόνια. Με την Άννα δεν ήμασταν φίλες, ήμασταν όμως πολύ καλές συνεργάτιδες. Η Άννα ήταν πολύ ανασφαλής σαν ηθοποιός, δεν είχε καθόλου αυτοπεποίθηση. Δεν βρισκόμασταν με την Άννα, την τελευταία φορά που την είδα ήταν το 2012 σε μια παράστασή μου. Έπεσε στην αγκαλιά μου και έκλαιγε, δεν μου είπε τίποτα και έφυγε. Έφταιγα και εγώ που δεν συναντιόμασταν με, μάθαινα ότι δεν πάει καλά και δεν ήθελα να το ζήσω και να το αντιμετωπισθώ. Φοβόμουν πώς θα την κοίταζα και πώς θα με αντιμετώπιζε και εκείνη γιατί εγώ είχα και την μάνα μου με Αλτσχάιμερ, δεν με γνώριζε καθόλου».
Η Νένα Μεντή λέει πως η ενασχόλησή της με το να παίζει χαρτιά ήταν διέξοδος για εκείνη επειδή είχε πεθάνει ο άντρας της.
«Πάντα έπαιζα με φίλους. Στα χαρτιά δεν παίζω ποτέ κανάστα είναι προσβολή, είναι χαζό παιχνίδι για μένα. Εγώ θέλω το παιχνίδι να έχει συγκίνηση. Όταν πέθανε ο άντρας μου έπρεπε να μπω πάλι στη ζωή. Είχα το παιδί μου, ήμουν νέα 37 χρονών. Τα πρώτα χρόνια του παιδιού ήτανε δύσκολα».
Όπως λέει, όταν έκανε στη τηλεόραση τις «Τρεις Χάριτες» της έδωσε πολλούς πόντους.
«Άρεσα πολύ σε όλους τους τομείς και στο γκομενικό και στο οικονομικό και στο θεατρικό. Ήμουν πάντα πολύ ξινή αλλά μέσα στη διαδρομή της ζωής έφαγα χαστουκιά, είχα μια υπερβολική αυστηρότητα με όλους. Δεν επιθύμησα να κάνω άλλα παιδιά εκτός της κόρης μου, γιατί οικονομικά οι καιροί ήταν δύσκολοι και φοβόμουν τον κόσμο».
Η Νένα Μεντή λέει πως στη ζωή της κλαίει πολύ.
«Κλείνομαι στον εαυτό μου, φωνάζω άλλα γενικά είμαι θετική με τη ζωή. Έχω περάσει πολύ δύσκολα με θανάτους. Αυτή είναι η μεγαλύτερη καταστροφή για τον άνθρωπο, η απώλεια».
Πέρασα μια μεγάλη δυσκολία με τον άνδρα μου και η νίκη μας οφείλεται σε μένα, δεν τον άφησα ποτέ να πέσει, ήμουν κερί αναμμένο δίπλα του, άφησα το θέατρο. Ο άντρας μου έκανε μεταμόσχευση μυελού των οστών, είχε λευχαιμία και πάμε πολύ καλά, νικήσαμε».
