«Δεν επέτρεψε σε κανέναν να τον δει», είπε για τον Λάμπρο Κωνσταντάρα η Νέλλη Γκίνη, με την οποία είχαν παίξει μαζί στην τελευταία του ταινία, «Ο Λαμπρούκος μπαλαντέρ».
Η Νέλλη Γκίνη παραχώρησε σήμερα (10.06.20230 μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη στην εκπομπή «Δύο στη μία» στην ΕΡΤ. Η γνωστή ηθοποιός αναφέρθηκε στις δύσκολες στιγμές της ζωής της με τον θάνατο αγαπημένων της προσώπων αλλά και τον αείμνηστο συνάδελφο της, Λάμπρο Κωνσταντάρα.
«Από τον Λάμπρο Κωνσταντάρα θυμάμαι ένας ωραίο και σοβαρό άνθρωπο, με το χιούμορ του και τα πειράγματα του. Νομίζω όμως ότι ο Λάμπρος, όπως και οι περισσότεροι καλλιτέχνες, στην προσωπική του ζωή ήταν μοναχικός.
Πριν πεθάνει δεν ήθελε να δει κανέναν μας. Αφού κάναμε την τελευταία ταινία, «Ο Λαμπρούκος μπαλαντέρ» το 1981, που ήταν άρρωστος και είχε αναρρώσει, δεν επέτρεψε σε κανέναν να τον δει. Εκτός από το παιδί του, τον Δημήτρη και την γυναίκα του δεν επέτρεψε σε κανέναν να πάει να τον δει.
Δεν ήθελε να τον δει και καλά έκανε γιατί όλοι θυμόμαστε τον Λάμπρο, τον ωραίο άνδρα και τον λεβέντη. Γιατί να μην τον θυμάμαι έτσι;» είπε η Νέλλη Γκίνη.
Αναφερόμενη στις τρεις πιο δύσκολες στιγμές της καριέρας της, η γνωστή πρωταγωνίστρια ανέφερε: «έχω περάσει τρεις πολύ δύσκολες στιγμές. Όταν έφυγε ο πατέρας μου, που έπρεπε μετά από μια ώρα να παίξω στο θέατρο και μάλιστα ήμουν σε μια επιθεώρηση που έκανα μια μπεμπέκα και φώναζε συνέχεια «μπαμπά, μπαμπά». Και μια ώρα πριν εγώ είχα αποχαιρετήσει τον πατέρα μου.
Η άλλη περίπτωση ήταν όταν έχασα την μητέρα μου που δεν μπόρεσα να έρθω στην Αθήνα, ήμουν στην Κω. Η τρίτη ήταν λίγο πριν βγω στη σκηνή, 10 λεπτά νωρίτερα, που με πήρε η τότε σύντροφος του πατέρα του παιδιού μου να μου αναγγείλει ότι έφυγε ο Βασίλης από τη ζωή.
Έχουν υπάρξει πολύ δύσκολες στιγμές στη ζωή μου. Κάποια στιγμή έφυγα κιόλας, είπα πως “κρεμάω τα παπούτσια μου και φεύγω” Νοίκιασα το σπίτι μου εδώ στην Αθήνα, έφυγα στην Κέρκυρα που είναι το νησί μας και είπα πως τελείωσε για μένα το θέατρο.
Είχα πικραθεί από διάφορες συμπεριφορές συναδέλφων, ανθρώπων μέσα από αυτή τη δουλειά και είπα “αφού δεν θέλετε, δεν θέλω και ‘γω και φεύγω”. Έφυγα λοιπόν, δηλώνοντας πως φεύγω στα κανάλια και τις συνεντεύξεις αλλά το “φεύγω” κράτησε μόνο ενάμιση μήνα.
Μόλις σβήνουν τα φώτα, υπάρχει η απόλυτη μοναξιά. Έχω νιώσει να φεύγω από την πόρτα του θεάτρου, να περπατάω στο δρόμο πηγαίνοντας στο αυτοκίνητο μου και να νιώθω πάρα πολύ μόνη μου».
