Η Όντρεϊ Χέπμπορν, ηθοποιός και σταρ του Χόλιγουντ που θα έχει για πάντα το δικό της κεφάλαιο στον κινηματογράφο.
Ενώ πολλοί γνωρίζουν την Όντρεϊ Χέπμπορν ως μία σταρ του Χόλιγουντ, fashion icon και ιέρεια του στιλ, όσοι βρέθηκαν κοντά της, είδαν μία γυναίκα βαθιά πληγωμένη από την εγκατάλειψη του πατέρα της που αναζητούσε απεγνωσμένα να αγαπήσει και να αγαπηθεί.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Τα χαρακτηριστικά θλιμμένα μάτια της, απόρροια των δύσκολων παιδικών χρόνων, θα της χαρίσουν σημαντικούς ρόλους της αλλά και εκείνη θα χαρίσει εκπληκτικές ερμηνείες και θα φτάσει στην κορυφή.
Η Όντρεϊ Χέπμπορν έφυγε από τη ζωή πριν από 31 χρόνια, στις 20 Ιανουαρίου 1993.
Μία μπαλαρίνα στη γερμανική κατοχή
Η Όντρεϊ Κάθλιν Ράστον, όπως ήταν το πραγματικό της όνομα, γεννήθηκε στις 4 Μαΐου του 1929 στις Βρυξέλλες. Ήταν η μοναχοκόρη του Ιρλανδού τραπεζίτη Τζόζεφ Ράστον και της πρώην Ολλανδής αριστοκράτισσας Έλεν φαν Χέμστρα.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Ο πατέρας της, μέλος της Βρετανικής Φασιστικής Ένωσης, εγκατέλειψε την οικογένειά του, όταν εκείνη ήταν ακόμα πολύ μικρή. Αυτό το γεγονός την τραυμάτισε ανεπανόρθωτα και δεν κατάφερε να το ξεπεράσει σε όλη της τη ζωή. Ίσως για αυτό οι δικοί της άνθρωποι έλεγαν ότι η Όντρεϊ πάνω από όλα αναζητούσε την αγάπη.
Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, το 1939 η μητέρα της πήρε την απόφαση να μετακομίσει μαζί με τα παιδιά της στο σπίτι του παππού της στο Άρνεμ της Ολλανδίας, καθώς πίστευε ότι η Ολλανδία ήταν ασφαλής από γερμανική εισβολή. Εκεί, η Όντρεϊ θα φοιτήσει στο Ωδείο του Άρνεμ, όπου και θα μυηθεί στο μπαλέτο.
Το 1940, οι Γερμανοί εισέβαλλαν στην Ολλανδία και αναγκάστηκε να αλλάξει το όνομά της, σε Όντρεϊ Χέπμπορν, για να μην θυμίζει τη βρετανική υπηκόοτητα.
Το χειμώνα του 1944 θα έρθει και ο λιμός, αφήνοντας οι Γερμανοί τους ντόπιους χωρίς θέρμανση και τρόφιμα. Εκείνη υποφέρει από οξεία αναιμία και αναπνευστικά προβλήματα αλλά χορεύει ως μπαλαρίνα για να μαζευτούν χρήματα για την αντίσταση.
Οι εικόνες, με τους Εβραίους στα τρένα να μεταφέρονται σε στρατόπεδα εργασίας και τις εκτελέσεις αντιστασιακών πλήγωσαν βαθιά την Χέπμπορν, η οποία είχε πολλά κοινά με την Άννα Φρανκ, της οποίας όταν διάβασε το βιβλίο της, αμέσως μετά τον πόλεμο, την καταρράκωσε.
Η υποκριτική και ο δρόμος προς την δόξα
Αμέσως μετά τον πόλεμο, μετακόμισε στο Άμστερνταμ, για να παρακολουθήσει μαθήματα μπαλέτου, ενώ στη συνέχεια βρέθηκε στο Λονδίνο όπου πήρε μαθήματα μπαλέτου δίπλα Μαρί Ράμπερτ.
Η Όντρεϊ Χέπμπορν με τον Ιταλό σκηνοθέτη Ντίνο ντε Λαουρέντις το 1961 – Πηγή φωτογραφίας: ΑΠΕ-ΜΠΕ
Η δασκάλα της την προέτρεψε να ασχοληθεί με την υποκριτική καθώς λόγω του ύψους της και της κακής υγείας της δεν θα κατάφερνε να γίνει πρίμα μπαλαρίνα.
Έτσι, η Όντρεϊ θα στραφεί στην υποκριτική. Ξεκίνησε να δουλεύει στο θέατρο, σε μουσικές παραστάσεις και ταυτόχρονα να παίζει μικρούς ρόλους σε ταινίες.
Έκανε μια τεράστια επιτυχία, παίζοντας την «Ζιζί» ενώ ο πρώτος της πρωταγωνιστικός ρόλος θα έρθει το 1953 στην αμερικάνικη ταινία «Διακοπές στη Ρώμη», δίπλα στον σούπερ σταρ Γκρέκορι Πεκ και σε σκηνοθεσία του μεγάλου Γουίλιαμ Γουάιλερ. Πρόκειται για μία από τις πιο εμβληματικές ρομαντικές κωμωδίες όλων των εποχών, ενώ το το 1999 επιλέχθηκε από τη Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου για να διατηρηθεί στο Εθνικό Μητρώο Κινηματογράφου των Ηνωμένων Πολιτειών ως ταινία «πολιτιστικά, ιστορικά ή αισθητικά σημαντική».
Η ταινία την έκανε παγκοσμίως γνωστή και της χάρισε το μοναδικό βραβείο Όσκαρ της καριέρας της. Μάλιστα λέγεται ότι είχε εντυπωσιάσει από το δοκιμαστικό που είχε κάνει και ως εκ τούτου απορρίφθηκε η αρχική επιλογή της Ελίζαμπεθ Τέιλορ.
Η οντισιόν της:
«Τα είχε όλα όσα έψαχνα: Γοητεία, αθωότητα και ταλέντο. Ήταν επίσης πολύ αστεία. Ήταν απολύτως μαγευτική». Με αυτά τα λόγια ο Γουάιλερ θα συμπυκνώσει τα χαρακτηριστικά της ηθοποιού Όντρεϊ Χέπμπορν.
Ο δρόμος για την δόξα έχει πλέον ανοίξει. Θα βραβευτεί ακόμα με βραβεία Τόνυ, Έμμυ και Γκράμι, θα πρωταγωνιστήσει σε αμέτρητες παραστάσεις στο Μπρόντγουεϊ και θα κερδίσει τέσσερα θεατρικά βραβεία.
Ταυτόχρονα, για μια 20ετία θα αναδειχθεί ως σύμβολο της μόδας: «Για ωραία μάτια, βλέπε το καλό στους άλλους. Για ωραία χείλη, να λες λόγια ευγενικά. Και για το παράστημα: να περπατάς σαν να μην είσαι ποτέ μόνη» έλεγε η ίδια.
Ακολούθησε η γνωριμία με τον Givenchy με τον οποίο έγιναν στενοί φίλοι. Θα γίνει η μούσα του αλλά και εκείνη εμπιστευόταν τυφλά το γούστο του. Οι δυο τους δημιούργησαν από κοινού μια νέα τάση στη μόδα, που υμνούσε την απλότητα και τη θηλυκότητα απαλλαγμένη από κάθε είδους υπερβολή.
Η συνέχεια για την Χέπμπορν θα είναι θριαμβευτική, καθώς θα ακολουθήσουν σπουδαίες ταινίες, θαυμάσιες ερμηνείες της, η καθολική αποδοχή.
Ανάμεσα στις καλύτερες ταινίες της είναι: «Η Ιστορία μιας Μοναχής» (1959), «Πρόγευμα στο Τίφανις» (1961), « Γλυκιά μου Σαμπρίνα» (1954), «Έξυπνο Μουτράκι» (1957), «Ωραία μου Κυρία», «Οι Ασυγχώρητοι» (1960) και πολλά ακόμη.
Το 1954, η Όντρεϊ επέστρεψε στο θέατρο για να υποδυθεί μια νύμφη του νερού στο έργο Οντίν στο πλάι του Μελ Φερέρ, τον οποίο και παντρεύτηκε αργότερα την ίδια χρονιά.
Με τον Φερέρ απέκτησε το πρώτο της παιδί, μετά από δυο αποβολές. Τελικά εκείνος αποδείχτηκε βίαιος και χειριστικός, τη ζήλευε και έκανε επεισόδια. Μετά από 14 χρόνια πήραν διαζύγιο.
Ο χωρισμός τής στοίχισε συναισθηματικά. Άρχισε να χάνει βάρος σε ανησυχητικό βαθμό. Τότε μπήκε στη ζωή της ο Ιταλός ψυχίατρος Αντρέα Ντότι.
Τον γνώρισε σε μία κρουαζιέρα και έμεινε μαζί του 13 χρόνια και απέκτησαν δύο παιδιά. Και πάλι όμως στάθηκε άτυχη, αφού ο Ντότι αν και την αγαπούσε πολύ, συχνά την απατούσε με άλλες γυναίκες.
Τα τελευταία χρόνια της ζωής της συζούσε με τον κατά επτά χρόνια μικρότερό της Ολλανδό ηθοποιό Ρόμπερτ Βόλντερς, που τον είχε γνωρίσει πριν χωρίσει με τον Ντότι. Την περίοδο που ζούσε μαζί του την αποκαλούσε την πιο «ευτυχισμένη της ζωής της».
Όταν αποσύρθηκε από τον κινηματογράφο, έγινε πρέσβειρα καλής θελήσεως της UNICEF και αφιερώθηκε στο φιλανθρωπικό της έργο, βοηθώντας παιδιά από χώρες του τρίτου κόσμου.
Πέθανε σε ηλικία 63 ετών στις 20 Ιανουαρίου του 1993 στο χωριό Τολοσενά της Ελβετίας, όπου και κηδεύτηκε. Έπασχε από καρκίνο.
