Λίγες ώρες μας χωρίζουν από την μεγάλη τελετή απονομής των βραβείων Όσκαρ που θα πραγματοποιηθεί ξημερώματα Δευτέρας 11.03.2024 και αρκετές ταινίες κονταροχτυπιούνται.
Με κάποιες κατηγορίες να έχουν «κλειδώσει», όπως το «Oppenheimer» των 13 υποψηφιοτήτων που αναμένεται να σαρώσει στα βραβεία, με το «Poor Things» των 11 υποψηφιοτήτων του Γιώργου Λάνθιμου να έχει έντονο ελληνικό ενδιαφέρον και τα προγνωστικά να δίνουν και να παίρνουν λίγες μέρες πριν την τελετή των Όσκαρ στο Dolby Theatre στο Λος Άντζελες, κάνουμε μία… βόλτα σε ταινίες που βασίζονται σε αληθινά γεγονότα.
Η αλήθεια είναι ότι ανέκαθεν οι ταινίες που βασίζονται σε αληθινές ιστορίες έχουν μία ξεχωριστή μαγεία και ταυτόχρονα μας δημιουργούν πιο έντονα συναισθήματα.
Ας τις δούμε λοιπόν…
Oppenheimer
13 Υποψηφιότητες: Ταινία, Σκηνοθεσία (Κρίστοφερ Νόλαν), Α΄Ανδρικός (Κίλιαν Μέρφι), Β΄Ανδρικός (Ρόμπερτ Ντάουνι Τζ.), Β΄Γυναικείος (Έμιλι Μπλαντ), Διασκευασμένο Σενάριο, Φωτογραφία, Μοντάζ, Μουσική, Σκηνογραφία, Κοστούμια, Ήχος, Κομμώσεις & Μακιγιάζ
Η ταινία του Κρίστοφερ Νόλαν θεωρείται από τις καλύτερες της χρονιάς κι έχει βάλει ήδη πλώρη για τα Όσκαρ με 13 υποψηφιότητες.
Το Oppenheimer βασίζεται στη ζωή του κβαντικού φυσικού και πατέρα της ατομικής βόμβας του Ρόμπερτ Οπνεχάιμερ, με τον Κίλιαν Μέρφι στον πρωταγωνιστικό ρόλο.
Ήταν ο εμβληματικός φυσικός που ηγήθηκε του περιβόητου «Manhattan Project», του προγράμματος που ανέπτυξε την πρώτη ατομική βόμβα και άλλαξε μια για πάντα την ιστορία και την ανθρωπότητα.
Ήταν ο άνθρωπος που από «ήρωας» μετατράπηκε σε «κίνδυνο» για την εθνική ασφάλεια της Αμερικής και απομακρύνθηκε κακήν κακώς από την Επιτροπή Ατομικής Ενέργειας.
Μέλος μιας κοσμικής εβραϊκής οικογένειας στη Νέα Υόρκη το 1904 o Οπενχάιμερ αποφοίτησε με άριστα από το Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ μόλις σε τρία χρόνια.
Μέχρι να ξεσπάσει ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος το 1939, είχε μεταμορφωθεί σε έναν αξιοσέβαστο φυσικό στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στο Μπέρκλεϊ.
Το 1940 παντρεύτηκε την Κάθριν Βίσερινγκ Οπενχάιμερ (την οποία υποδύεται η Έμιλι Μπλαντ στην ταινία), με την οποία απέκτησαν δύο παιδιά, τον Πίτερ και την Τόνι. Παρά τη φλογερή σχέση του με τη γιατρό και ψυχίατρο Ζαν Τάτλοκ (την οποία υποδύεται η Φλόρενς Πιου), ο Οπενχάιμερ και η Κάθριν έμειναν μαζί μέχρι το θάνατό του το 1967.
Τον Μάιο του 1942, ο πρόεδρος της Επιτροπής Ερευνών Εθνικής Άμυνας, ο οποίος έτυχε να είναι και ένας από τους καθηγητές του Οπενχάιμερ στο Χάρβαρντ, τον έβαλε στο πρόγραμμα για την ανάπτυξη πυρηνικού όπλου, που είχε πάρει το πράσινο φως από τον τότε πρόεδρο των ΗΠΑ Φραγκλίνο Ρούσβελτ .
Τον Ιούνιο του 1942 δημιουργήθηκε το διαβόητο «Πρόγραμμα Μανχάταν», ένα άκρως απόρρητο αγγλο-αμερικανικό πρόγραμμα παραγωγής πυρηνικών όπλων.
Ο Οπενχάιμερ μετακόμισε στο συγκρότημα του προγράμματος Μανχάταν στην έρημο του Νέου Μεξικού, συγκεντρώνοντας τα μεγαλύτερα μυαλά στη φυσική.
Εκεί, εκατοντάδες επιστήμονες και μηχανικοί ανέπτυξαν το Gadget (την πρώτη πυρηνική δοκιμαστική συσκευή στον κόσμο), το Little Boy (την ατομική βόμβα με ουράνιο που έπεσε στη Χιροσίμα της Ιαπωνίας) και το Fat Man (την ατομική βόμβα με πλουτώνιο που έπεσε στο Ναγκασάκι της Ιαπωνίας).
Ο Οπενχάιμερ εκτέλεσε το «καθήκον» του για τη χώρα, αλλά μόλις είδε το δημιούργημά του να ρημάζει την Ιαπωνία, συνειδητοποίησε τις πραγματικές συνέπειες των πράξεών του.
Από εκεί και μετά αρνήθηκε να αναπτύξει περισσότερες ατομικές βόμβες για την κυβέρνηση.
Μετά την άρνηση του Όπενχάιμερ να μετέχει σε έρευνες για ολοκλήρωση βόμβας υδρογόνου – μετά από εντολή Τρούμαν – πέρασε στο παρασκήνιο.
Μπήκε στο στόχαστρο του αντικομμουνισμού της εποχής και το όνομά του «καθάρισε» μετά από 68 ολόκληρα χρόνια.
Η κυβέρνηση των ΗΠΑ τάχθηκε υπέρ της ακύρωσης της σύμβασής του ως συμβούλου της Επιτροπής Ατομικής Ενέργειας. Όταν ο Οπενχάιμερ αντιστάθηκε, οδηγήθηκε στην δικαιοσύνη και στις διαβόητες ακροάσεις ασφαλείας του 1954.
Ωστόσο, η επιστημονική κοινότητα των ΗΠΑ υποστήριξε τον Οπενχάιμερ, και παρά το γεγονός ότι έχασε τον τίτλο του, αναδείχθηκε κατά κάποιο τρόπο ήρωας και αδίκως συκοφαντημένος.
Ο Οπενχάιμερ διαγνώστηκε με καρκίνο του λαιμού και πέθανε το 1967 σε ηλικία 62 ετών. Οι στάχτες του σκορπίστηκαν στο νερό στην παραλία Gibney.
Killers of the Flower Moon
10 Υποψηφιότητες: Ταινία, Σκηνοθεσία (Μάρτιν Σκορτσέζε), Α’ Γυναικείος (Λίλι Γκλάντστοουν), Β΄Ανδρικός (Ρόμπερτ Ντε Νίρο), Διασκευασμένο Σενάριο, Φωτογραφία, Μοντάζ, Σκηνογραφία, Μουσική, Ενδυματολογία, Κομμωσεις & Μακιγιάζ
Η ταινία του Μαρτιν Σκορτσέζε «Killers of the Flower Moon» (Οι Δολοφόνοι του Ανθισμένου Φεγγαριού) αφηγείται μία από τις συγκλονιστικότερες ιστορίες εγκλήματος και μυστηρίου των ΗΠΑ.
Πρόκειται για μια προσαρμογή του ομώνυμου βιβλίου του Ντέιβιντ Γκραν (2017). Η ταινία γυρίστηκε στη γη των Osage, χρησιμοποιώντας ηθοποιούς, τεχνικούς και συμβούλους απόγονους της φυλής.
Η πλοκή του έργου διαδραματίζεται στην Οκλαχόμα της δεκαετίας του 1920, όταν οι περιθωριοποιημένοι Ινδιάνοι της περιοχής, μέλη της φυλής Osage, ανακάλυψαν κοιτάσματα πετρελαίου στην άγονη γη τους και απέκτησαν απίστευτο πλούτο.
Έτσι από την απόλυτη ένδεια άρχισαν να ζουν και να επιδεικνύουν τα χρυσοφόρα εισοδήματά τους κάτι που γρήγορα θα «πληρώσουν».
Σύντομα, θα αρχίσουν να δολοφονούνται κάτω από τα αδιάφορα βλέμματα των Αμερικάνων και των τοπικών αρχών.
Οι δολοφονίες σόκαραν την αμερικανική κοινή γνώμη κι έμειναν στην Ιστορία ως το «Κράτος του Τρόμου».
Τα φονικά ήταν μέρος ενός σχεδίου για την εξαφάνιση των γηγενών και την αρπαγή των περιουσιών τους.
Και μέσα σε αυτό το πλαίσιο, έρχεται και η ιστορία της ερωτικής σχέσης μιας νεαρής ιθαγενούς, της Μόλι, με έναν επικίνδυνα αφελή και εύκολα χειραγωγούμενο βετεράνο του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, που επέστρεψε στην πόλη του και γίνεται πιόνι στα σατανικά σχέδια ενός θείου του μασόνου, τον «Βασιλιά».
Στο επίκεντρο του Killers of the Flower Moon, τόσο στο βιβλίο, όσο και στην ταινία, είναι η Μόλι (την οποία υποδύεται η Λίλι Γκλάντστοουν), μία σεμνή, πλούσια Osage, της οποίας η οικογένεια ήταν στόχος, καθώς μία από τις αδελφές της είχε πυροβοληθεί, το σπίτι μίας άλλης πυρπολήθηκε, ενώ η μητέρα τους πιθανότατα δηλητηριάστηκε.
Αργότερα, η Μόλι αρρώστησε βαριά. Όπως ακριβώς το βιβλίο, έτσι και η ταινία αποτυπώνει τόσο την έντονη προσωπική ιστορία της Μόλι όσο και την πολιτισμική προκατάληψη που ευνοούσε τα εγκλήματα.
Nyad
2 Υποψηφιότητες: Α’ Γυναικείος (Ανέτ Μπένινγκ), Β’ Γυναικείος (Τζόντι Φόστερ)
Έχοντας παρατήσει την καριέρα της για περίπου 30 χρόνια, η Νταϊάν Νάιαντ παίρνει την απόφαση όχι απλά να επιστρέψει στον αθλητισμό, αλλά να κάνει το όνειρο που είχε στα 28 της πραγματικότητα: να κολυμπήσει από την Κούβα στις ακτές του Μαϊάμι.
Υπάρχει όμως μία σημαντική διαφορά: Πλέον είναι 60 ετών και η μόνη, αρχικά τουλάχιστον, συνοδοιπόρος σε όλο αυτό το τρελό και περίπλοκο εγχείρημα είναι η φίλη της Μπόνι Στολ.
Μετά από μερικές αποτυχημένες προσπάθειές, το όνειρο γίνεται πραγματικότητα. Γίνεται επιτέλους ο πρώτος άνθρωπος που κάνει το επικίνδυνο ταξίδι χωρίς κλουβί προστασίας από τους καρχαρίες, όπως είχαν κάνει ο Γουόλτερ Πένις και η Σούζι Μαρόνεϊ το 1978 και το 1997, αντίστοιχα.
Society of the Snow (Η κοινωνία του Χιονιού)
2 Υποψηφιότητες: Διεθνής Ταινία, Μακιγιάζ/Μαλλιά
Η ταινία του Ισπανού σκηνοθέτη, Χουάν Αντόνιο Μπαγιόνα βασίζεται στη συγκλονιστική αληθινή ιστορία της αεροπορικής τραγωδίας των Άνδεων το 1972 που είχε ταράξει τον κόσμο.
Η συντριβή ενός αεροπλάνου που μεταφέρει μια ομάδα ράγκμπι, συντρίβεται σε παγετώνα στις Άνδεις.
Οι λίγοι επιβάτες που επιβιώνουν από τη συντριβή βρίσκονται σε ένα από τα πιο δύσκολα περιβάλλοντα του κόσμου για να επιβιώσουν και αναγκάζονται να προβούν σε κανιβαλισμό όσων δεν τα κατάφεραν.
Η ταινία βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Πάμπλο Βιέρσι, δημοσιογράφου και σεναριογράφου από την Ουρουγουάη, ενώ οι σκηνοθέτες και οι ηθοποιοί είχαν εκτεταμένες επαφές με τους επιζώντες και τις οικογένειες των θυμάτων για να αποδώσουν με τον καλύτερο τρόπο τις ιστορίες τους.
Η ιστορία των επιζώντων της πτήσης 571 της Πολεμικής Αεροπορίας της Ουρουγουάης το 1972 είναι από εκείνα τα δράματα της ζωής που είναι πέρα για πέρα αληθινά.
Ένα αεροπλάνο που ναυλώθηκε για να μεταφέρει μια ομάδα ράγκμπι της Ουρουγουάης στη Χιλή συντρίβεται στην καρδιά των Άνδεων.
Τα επιζώντα μέλη μένουν εγκλωβισμένα στην παγωμένη ερημιά για 2,5 μήνες και μην έχοντας πια άλλη επιλογή για να ζήσουν αναγκάζονται να καταφύγουν σε ακραία μέτρα, όπως ο κανιβαλισμός.
Η διήγηση ξεκινά από την ημέρα που αναχωρούν για έναν αγώνα στο Σαντιάγο της Χιλής και φτάνει έως 72 ημέρες αργότερα, όταν οι επιζώντες επέστρεψαν τελικά στην πατρίδα τους.
Το ένστικτο της επιβίωσης οδήγησε στον κανιβαλισμό, αφού τελικά, οι 16 άνθρωποι που κατάφεραν να επιστρέψουν στα σπίτια τους περίπου 2,5 μήνες μετά, τρέφονταν με το κρέας όσων δεν τα κατάφεραν.
Δύο από τους επιζήσαντες, ο 72χρονος σήμερα Ρομπέρτο Κανέσα και ο συνομήλικός του Νάντο Παράδο χωρίς εξοπλισμό και ολομόναχοι μέσα σε ένα φονικό τοπίο, φεύγουν για να αναζητήσουν βοήθεια. Ύστερα από 10 μέρες συναντούν έναν άνθρωπο που οδήγησε τελικά στη σωτηρία τους.
Flamin’ Hot
Υποψηφιότητα: Τραγούδι
Η ταινία Flamin’ Hot που σκηνοθέτησε η Eva Longoria είναι εμπνευσμένη από την αληθινή ιστορία του Ρίτσαρντ Μοντάνιεζ, που έφτασε να γίνει από θυρωρός, στέλεχος στη Frito-Lay.
Είχε την ιδέα των πικάντικων σνακ για να προσελκύσει την αναπτυσσόμενη αγορά των Λατίνων.
Στο Μεξικανοαμερικανό Μοντάνιεζ (τον υποδύεται ο Τζέσι Γκαρσία) αποδίδεται η δημιουργία των Flamin’ Hot Cheetos, χρησιμοποιώντας αρχικά στην κουζίνα του ρινίσματα από σνακ αυτής της εταιρίας που είχαν θεωρηθεί ακατάλληλα για πώληση.
Το σνακ έγινε φαινόμενο της παγκόσμιας ποπ κουλτούρας.
«Όλοι γράφουμε τις δικές μας ιστορίες», λέει ο πρωταγωνιστής στο πρώτο τρέιλερ του «Flamin’ Hot». «Αυτή είναι η δική μου».
Στην ταινία βλέπουμε επίσης τον CEO της PepsiCo (μητρική εταιρεία της Frito-Lay) Ρότζερ Ενρίκο, τον οποίο υποδύεται ο Τόνι Σαλούμπ.
Η ταινία δημιούργησε αρκετό «θόρυβο». Σε άρθρο τους το 2021 οι «Los Angeles Times» ανέφεραν ότι ο Μοντάνιεζ είχε υπερβάλει αναφορικά με τον ρόλο που διαδραμάτισε στη δημιουργία του Flamin’ Hot Cheetos.
Ακολούθησε απάντησε από την PepsiCo αναφέροντας ότι: «Αποδίδουμε την κυκλοφορία και την επιτυχία του Flamin’ Hot Cheetos και άλλων προϊόντων σε πολλά άτομα που εργάστηκαν στην PepsiCo, συμπεριλαμβανομένου του Ρίτσαρντ Μοντάνιεζ».
Rustin
Υποψηφιότητα: Α’ Ανδρικός (Κόλμαν Ντομίνγκο)
Η ταινία βασίζεται στην αληθινή ιστορία του ακτιβιστή Μπάγιαρντ Ράστιν ο οποίος βοήθησε τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και άλλους να οργανώσουν την Πορεία του 1963 στην Ουάσιγκτον.
Στο Rustin βλέπουμε την περίοδο της ζωής του κατά την οποία ήρθε αντιμέτωπος με τον ρατσισμό και την ομοφοβία προσπαθώντας να βοηθήσει στην αλλαγή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων βοηθώντας τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ στη διοργάνωση της θρυλικής Πορείας της Ουάσινγκτον το 1963.
Η ταινία τα καταφέρνει να παρουσιάσει βήμα – βήμα το πώς στήθηκε η πορεία προς την Ουάσιγκτον.
Αφηγείται πώς ο Μπάγιαρντ Ράστιν κατάφερε να δώσει οργανωτική και πολιτική υπόσταση μια ανομοιογενή ομάδα παιδιών, λευκών και μαύρων και πώς οδήγησε τους διαδηλωτές στο Μνημείο του Λίνκολν.
Την σκηνοθεσία υπογράφει ο Τζορτζ Γουλφ, σε σενάριο των Τζούλιαν Μπρις και Ντάστιν Λανς Μπλακ.
Σε παραγωγή των Μισέλ και Μπαράκ Ομπάμα, το «Rustin» αποτελεί μια προσπάθεια αποκατάστασης της τεράστιας κληρονομιάς του Μπάγιαρντ Ράστιν.
Io Capitano
Υποψηφιότητα: Διεθνής Ταινία
Η ταινία του Ματέο Γκαρόνε, υποψήφια για Όσκαρ Καλύτερης Διεθνούς Ταινίας, είναι μια ταινία εμπνευσμένη από αληθινές ιστορίες, και παρακολουθεί την σύγχρονη οδύσσεια δύο εφήβων από τη Σενεγάλη, που εγκαταλείπουν τους δικούς τους αναζητώντας ένα καλύτερο αύριο στην Ευρώπη.
Ο 16χρονος Σεϊντού και ο ξάδερφος του Μούσα, ζουν φτωχικά σε ένα χωριό στη Σενεγάλη.
Ονειρεύονται να ζήσουν στην Ευρώπη, εκεί που, όπως νομίζουν, όλα είναι δυνατά, ακόμα και μια μουσική καριέρα για το Σεϊντού.
Το ταξίδι τους αρχίζει με ελπίδα, εξελίσσεται σε μία αδιανόητη Οδύσσεια και καταλήγει σε έναν εφιάλτη: διακινητές, δουλέμποροι, διεφθαρμένοι αστυνομικοί, μαφιόζοι, εκβιάζουν και βασανίζουν απεγνωσμένους μετανάστες στη Λιβύη.
«Η ταινία βασίστηκε σε πολλές ιστορίες νέων παιδιών που διέσχισαν την Αφρική με προορισμό την Ευρώπη. Καθώς άκουγα τις μαρτυρίες τους, έγινε ξεκάθαρο μέσα μου πως οι ιστορίες αυτές αποτελούν πιθανότατα την μόνη πραγματικά επική αφήγηση των καιρών μας» λέει ο σκηνοθέτης και συνεχίζει:
«Πριν κάνω την ταινία, γνώριζα από τα ΜΜΕ για τις ακρότητες που υφίστανται οι μετανάστες στα ταξίδια αυτά, αλλά μέσα από εικόνες πτωμάτων που επιπλέουν, βυθισμένων πλοίων και ανθρώπων που κραυγάζουν για βοήθεια, και μέσα από τους τραγικούς απολογισμούς θυμάτων και επιζώντων.
Είχα συνηθίσει να βλέπω νούμερα και όχι ανθρώπους. Όταν όμως επισκέφθηκα ένα κέντρο υποδοχής ανηλίκων στην Κατάνια, και άκουσα την ιστορία ενός νεαρού 15χρονου Αφρικανού, κατάλαβα πως ήθελα η κάμερά μου να εστιάσει σε όλα αυτά μέσα από μια οπτική που θα είναι ακριβώς αντίθετη από αυτήν των μίντια, την οπτική δηλαδή αυτών των ανθρώπων» καταλήγει.
Maestro
7 Υποψηφιότητες: Πρωτότυπο Σενάριο, Ήχος, Φωτογραφία, Α’ Ανδρικός (Μπράντλεϊ Κούπερ), Α’ γυναικείος (Κάρεϊ Μάλιγκαν), Ταινία, Κομμώσεις & Μακιγιάζ
Η ταινία Maestro βασίζεται στη ζωή του συνθέτη Λέοναρντ Μπερνστάιν. Η ταινία, με πρωταγωνιστή και σκηνοθέτη τον Μπράντλεϊ Κούπερ εστιάζει στην περίπλοκη σχέση του Μπερνστάιν με τους έρωτες της ζωής του δηλαδή τη μουσική, τη σύζυγό του Φελίσια Μοντεαλέγκρε, αλλά και τις εξωσυζυγικές σχέσεις του με άντρες.
Η Φελίσια Μοντεαλέγκρε παντρεύεται τον Λέοναρντ Μπερνστάιν έχοντας επίγνωση της σεξουαλικότητάς του. Η ίδια μάλιστα, όπως του έγραψε κάποτε σε μια επιστολή που δημοσιεύτηκε, θεωρούσε τον γάμο τους «ένα αιματηρό χάος».
Κάτι που όμως δεν την απέτρεψε από το να μείνει παντρεμένη μαζί του για περισσότερα από 25 χρόνια.
«Είσαι ομοφυλόφιλος και μπορεί να μην αλλάξεις ποτέ. Δεν παραδέχεσαι την πιθανότητα μιας διπλής ζωής, αλλά αν η ψυχική σου ηρεμία, η υγεία σου, ολόκληρο το νευρικό σου σύστημα εξαρτώνται από ένα συγκεκριμένο σεξουαλικό μοτίβο, τι μπορείς να κάνεις;… Είμαι πρόθυμη να σε δεχτώ όπως εσύ είναι, χωρίς να είσαι μάρτυρας… ας προσπαθήσουμε να δούμε τι θα γίνει αν είσαι ελεύθερος να κάνεις ό,τι θέλεις, αλλά χωρίς ενοχές και ομολογία».
Η ίδια παραδέχεται μάλιστα στην ίδια επιστολή πως δε μετάνιωσε ποτέ της που τον παντρεύτηκε.
Φίλοι και μέλη της οικογένειας επιβεβαιώνουν ότι ο Μπερνστάιν και η Μοντεαλέγκρε αγαπιόντουσαν πολύ.
Ο Μπερνστάιν προσπαθούσε να κρύψει τον πραγματικό του εαυτό από μια βαθιά ομοφοβική Αμερική της δεκαετίας του 1950. Ζητούσε συμβουλές από τον Άαρον Κόπλαντ, έναν συνθέτη που ήταν ανοιχτά ομοφυλόφιλος, αλλά εξακολουθούσε να έχει μια πολύ ιδιωτική ζωή.
Στην ταινία περιγράφονται επίσης και οι επαναλαμβανόμενες σχέσεις του Μπερνστάιν με τον μουσικό μελετητή Τομ Κόθραν, με τον οποίο έκαναν κοινές διακοπές στη Βόρεια Καρολίνα.
Past Lives
2 Υποψηφιότητες: Ταινία, Πρωτότυπο σενάριο
Το «Past Lives» είναι το σκηνοθετικό ντεμπούτο της Σελίν Σονγκ και μια βαθιά προσωπική ιστορία, για την αγάπη, τη μοίρα και όλα όσα καθορίζουν την προσωπικότητα και την πορεία ενός ανθρώπου. Η κορεάτικης καταγωγής Σελίν Σονγκ σκηνοθετεί μια ταινία με αυτοβιογραφικές αναφορές.
Η ταινία «Past Lives», συνοψίζει 25 χρόνια αγάπης μεταξύ δύο ανθρώπων που κατοικούν σε διαφορετικές ηπείρους και τους χωρίζουν αμέτρητα μίλια. Ξεκινά από τα πρώτα εφηβικά σκιρτήματά τους στη Σεούλ του ’90 και ολοκληρώνεται στη σημερινή Νέα Υόρκη όταν, ενήλικες πλέον βλέπουν τις αισθηματικές φαντασίες που καλλιέργησαν από μακριά να αναμετριούνται με την πραγματικότητα.
Το Past Lives θεωρείται φαβορί για τα Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας και Πρωτότυπου Σεναρίου, δίπλα στο Poor Things του Γιώργου Λάνθιμου, την Priscilla της Σοφία Κόπολα και το American Fiction του Κόρντ Τζέφερσον.
«Πιστεύω ότι υπάρχει ένα κομμάτι που αφήνεις πίσω στο μέρος από όπου έφυγες» λέει η Σονγκ, που όπως η πρωταγωνίστριά της, μετανάστευσε από την Κορέα στο Τορόντο στα 12 της χρόνια λίγο πριν μετακομίσει στη Νέα Υόρκη στα 20.
