Στα 92 της χρόνια, τα ξημερώματα της Κυριακής του Πάσχα (05.05.2024), έφυγε από τη ζωή η γιαγιά της Ελεονώρας Μελέτη. Η παρουσιάστρια και υποψήφια ευρωβουλευτής την αποχαιρέτισε με ένα μακροσκελές post στο Instagram.
Η Ελεονώρα Μελέτη ανέβασε μια σειρά από φωτογραφίες της γιαγιάς της και αποκάλυψε ότι παρόλο που εκείνη πέθανε στον ύπνο της τα ξημερώματα της Κυριακής του Πάσχα, η ίδια το έμαθε μόλις σήμερα γιατί η μητέρα της, δεν ήθελε να της χαλάσει τις ολιγοήμερες διακοπές της.
Η γιαγιά Ελένη, αποκάλυψε η Ελεονώρα Μελέτη, μπορεί να μην είχε αρρωστήσει ποτέ, μπορεί τα τελευταία χρόνια να άντεξε δυο ορθοπεδικά χειρουργεία και μια νοσηλεία Covid, αλλά δεν είναι αρρωστήσει ποτέ.
Είχε όμως άνοια. Και όπως περιγράφει η Ελεονώρα Μελέτη, αν και την αναγνώριζε, συχνά τη ρωτούσε πότε θα παντρευτεί και πότε με τον σύζυγό της θα κάνουν ένα παιδάκι…
«Την έχω πενθήσει τη γιαγιά μου, εδώ και μήνες. Όταν έκλαιγα μετά τις όλο και πιο αραιές επισκέψεις που της έκανα μη μπορώντας να διαχειριστώ τη Δύση της», έγραψε η Ελεονώρα Μελέτη.
Όλη η συγκινητική ανάρτηση
«Τη θυμάστε;
Πολλές φορές σας είχα μιλήσει για εκείνη.
Για την ομορφιά της.
Το χιούμορ της.
Τα κόκκινα νύχια.
Τη κοκεταρία της.
Την αξιοπρέπεια της.
Το γέλιο της.
Τα τηγανητά αυγά της.
Τα καλλιτεχνικά ταλέντα της.
Το πάθος της για το ασταμάτητο κάπνισμα. Karelia lights κάπνισε. Πακέτα την ημέρα.
Η γιαγιούλα μου, αυτή η μικρή θέα που όταν έβγαζε ωραίες φωτογραφίες ήθελε να τις ανεβάζω στο instagram, «έφυγε» τα ξημερώματα της Κυριακής του Πάσχα.
Δεν το ήξερα. Το έμαθα σήμερα, γιατί η μητέρα μου, και κόρη της, δεν ήθελε να μου χαλάσει τις οικογενειακές ολιγοήμερες διακοπές.
Η γιαγιά μου η Ελένη, «έφυγε» στον ύπνο της, παθολογικά υγιής, με τέλειες εξετάσεις. 92 χρόνια δεν είχε αρρωστήσει ποτέ! ΠΟΤΕ! Και παρά την ηλικία της, τον τελευταίο χρόνο άντεξε δυο ορθοπεδικά χειρουργεία και μια νοσηλεία Covid!
Τα τελευταία χρόνια όμως είχε άνοια. Αυτό το ανεξήγητο φαινόμενο που μαγαρίζει την ύπαρξη πατώντας σιγά σιγά delete σε όλα όσα την όριζαν σε βάθος χρόνου.
Μας αναγνώριζε, αλλά είχε κενά. Ήμουν πάντα η εγγονή της, είτε με έβλεπε είτε με άκουγε. Απλά μέχρι το τέλος, ανησυχούσε για το αν θα βρω επιτέλους ένα καλό παιδί να παντρευτώ. Βέβαια όταν έκανε face time με τον Θοδωρή, όλο «αγόρι μου κ αγόρι μου» ήταν, ρωτούσε όμως μετά αν θα κάνουμε και κανένα παιδάκι! Την Αλεξάνδρα ωστόσο τη λάτρευε και συχνά ρωτούσε για εκείνη. Όταν θυμόταν την ύπαρξη της.
Την έχω πενθήσει τη γιαγιά μου, εδώ και μήνες. Όταν έκλαιγα μετά τις όλο και πιο αραιές επισκέψεις που της έκανα μη μπορώντας να διαχειριστώ τη Δύση της, ή όταν μιλούσαμε στο τηλέφωνο και πλέον ο κόπος που έκανε να βγάλει φωνή ακούγοντας επιβαρυντικός.
Πριν δυο μήνες έχασε το παιδί της. Τον γιο της. Δεν το έμαθε ποτέ.
Λιγοστός ο χρόνος μας στη γη. Ελάχιστοι εκείνοι που θα πονέσουν στη φυγή μας. Ακόμα πιο λίγοι αυτοί που θα μας θυμούνται μέχρι να φύγουν κ εκείνοι , για να περάσουμε όλοι στο αδιάφορο μιας ιστορίας της οποίας αποτελούμε μια ελάχιστη κουκκίδα.
Να γιατί δεν σκάω.
Να γιατί δεν βλέπω μπροστά μου τίποτα κ κανέναν που αναλώνεται σε οποιαδήποτε ενέργεια δεν εκτιμά το φως. Γιατί είτε αυτό λάμπει εκτυφλωτικά κατά τη διάρκεια της απόλυτης ζωής, είτε αυτό σβήσει μετά το τέλος, θα τους καθιστά αόρατους».