Στράτος Τζώρτζογλου για την κατάθλιψη: Πήρα 12 κιλά, σαν να ήθελα να κάνω κακό στον εαυτό μου

“Την περίοδο της κατάθλιψης ένιωθα ότι δεν ήθελα να κάνω τίποτα. Δεν ήθελα να είμαι ερωτικός. Δεν ήθελα να είμαι σέξι” είπε ο Στράτος Τζώρτζογλου.

Σε μία εκ βαθέων εξομολόγηση προχώρησε ο Στράτος Τζώρτζογλου στο περιοδικό ΟΚ! και στον Αστέρη Κασιμάτη για την περίοδο που πέρασε κατάθλιψη και το πως επηρέασε τη σχέση του με τη σύζυγό του Σοφία Μαριόλα.

Στράτο, είπες πριν για τα δύο χρόνια που πάλεψες με την κατάθλιψη. Ήταν η απώλεια της μητέρας σου που σε επηρέασε;

Ίσως ο θάνατός της να ήταν η κορυφή του παγόβουνου και να είχε ξεκινήσει από πιο πριν. Επειδή δούλευα πολύ, ίσως κούρασα τον εαυτό μου περισσότερο από όσο άντεχε. Δεν σταμάτησα για να αφουγκραστώ τι θέλει η ψυχή μου. Η Σοφία μού στάθηκε με αγάπη αλλά χωρίς γνώση γι’ αυτό που αντιμετώπιζα.

Τους πρώτους μήνες έκανε υπομονή, αλλά όταν συμπληρώθηκε ένας χρόνος άρχισε να ενοχλείται. Το ερωτικό πάθος έπαψε να υπάρχει. Γίναμε δύο δρόμοι παράλληλοι μέσα στο ίδιο σπίτι αλλά ποτέ δύο ξένοι. Όποια διαφορά κι αν έχω με τη Σοφία, εκείνο που κυριαρχεί είναι ότι σεβόμαστε ο ένας τον άλλο. Η σχέση μας στηρίζεται στην αγάπη. Αυτές οι δύο αξίες μάς δένουν και έτσι μπορέσαμε να ξεπεράσουμε το πρόβλημα.

Ανακάλυψες ποια ήταν η βαθύτερη αιτία της κατάθλιψής σου;

Συνεχίζω να κάνω συνεδρίες με ψυχολόγο. Ανασκαλεύουμε διάφορα γεγονότα από το παρελθόν και βγαίνουν στην επιφάνεια. Θεωρώ ότι ήταν η κούρασή μου πάρα πολλά χρόνια που δεν μπορούσα να εκφράσω τα συναισθήματά μου στον κοντινό μου περίγυρο. Πάντα είχα τον ρόλο του νικητή και στήριζα τους άλλους. Η ζωή μου είναι ένα συνεχές ρόλερ κόστερ. Από μικρό παιδί έχω συνηθίσει στις δύσκολες καταστάσεις.

Εκείνο που δεν είχα λύσει ήταν να μπορώ να εκφράσω ότι «τώρα είμαι κουρασμένος, ηττήθηκα». Πάντα ήμουν μαχητής. Ήθελα να κάνω περήφανους τους γονείς μου κι αργότερα τον γιο μου, Αλκιβιάδη, και τη Σοφία.

Την περίοδο της κατάθλιψης ένιωθα ότι δεν ήθελα να κάνω τίποτα. Δεν ήθελα να είμαι ερωτικός. Δεν ήθελα να είμαι σέξι. Πήρα 12 κιλά. Σαν να ήθελα να κάνω κακό στον εαυτό μου και να πω: «Αγαπήστε με – στη χειρότερη μορφή μου». Μπορεί να ήταν κι αυτό.