Η Βίκυ Βολιώτη μίλησε στο «Πάμε Δανάη» για το μάθημα ζωής από το θάνατο των γονιών της, τους ανθρώπους που την πλήγωσαν, την αντίθεση της στη διαιώνιση του DNA μέσω των παιδιών και την υιοθεσία.

Η αγαπημένη ηθοποιός Βίκυ Βολιώτη αναφέρθηκε μεταξύ άλλων και στην παράσταση «Ιζαμπέλ Ρεμπό, ο δικός μου Αρθούρος» στο θέατρο «Μικρό Άνεσις», που πρωταγωνιστεί, αλλά και στην οικογένειά της.

«Η παράσταση μιλάει για τους ανθρώπους που καταφέρνουν να ξεπερνούν στερεότυπα και κοινωνικές αγκυλώσεις, σπάζοντας κλισέ και στεγανά της κοινωνίας. Από τον θάνατο του πάτερα μου, που ήμουν σε πολύ τρυφερή ηλικία, άλλα και από το θάνατο της μητέρας μου, βγήκα με μία τρομερή όρεξη για ζωή.

Οι γονείς μου, φεύγοντας από τη ζωή, ήταν σα να μου έδειχναν τη φωτεινή πλευρά, δεν ήταν όλα εύκολα, άλλα η ζωή είναι ωραία, να μη λυγίζουμε», είπε αρχικά η Βίκυ Βολιώτη.

Για την τηλεόραση, την υποκριτική αλλά και τη διαχείριση της δημοσιότητας η Βίκυ Βολιώτη ανέφερε: «Όταν μπήκαμε εμείς στη σχολή δημιουργήθηκε η ιδιωτική τηλεόραση, ήταν λίγο ταμπού στην αρχή, “η τηλεόραση δεν είναι για τους ηθοποιούς”.

Βασανίστηκα και πέρασα δύσκολα σε αυτή τη δουλειά, σε μία παράσταση βάζεις ολόκληρη τη ζωή σου, η έκθεση αυτή είναι τρομακτική γιατί εκθέτεις τον εαυτό σου. Όταν ως ηθοποιός αποτυγχάνεις και τρως τις ήττες, είναι σα να απορρίπτεσαι εσύ και όχι απλώς η δουλειά σου».

Στη συνέχεια, η Βίκυ Βολιώτη ανέφερε: «Είναι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού οι άνθρωποι που με έχουν πληγώσει, δημιουργήθηκε τρομακτική απόσταση μετά από άτυχη συμβάντα.

Αυτό που δεν μπορώ να συγχωρήσω είναι το ότι δεν ζητήθηκε ποτέ συγγνώμη, είναι τρεις συγκεκριμένοι άνθρωποι και κανένας δεν είναι σκηνοθέτης».