“Θα ήμουν πολύ καλός πατέρας, έτσι κι αλλιώς, πολλές γυναίκες μού το έχουν πει αυτό και η ίδια η αδελφή μου μου λέει” δήλωσε ο Χάρης Ρώμας.
Ο Χάρης Ρώμας έδωσε συνέντευξη στην εφημερίδα On Time και στη δημοσιογράφο Σίσσυ Μενεγάτου και μίλησε για το νομοσχέδιο για τα ομόφυλα ζευγάρια και το γεγονός πως δεν έχει αποκτήσει παιδί.
Πρόσφατα, η Νέα Δημοκρατία έφερε στη Βουλή το σχέδιο νόμου για το γάμο των ομόφυλων ζευγαριών, που τελικά ψηφίστηκε. Ποια είναι η δική σου γνώμη γι’ αυτό και για την απόκτηση παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια;
Δημόσια βγήκα και είπα ότι είμαι υπέρ αυτού του νόμου, κι όχι για να κάνω το χατίρι του Μητσοτάκη, γιατί εγώ ούτε καν εγγεγραμμένος δεν είμαι στη Νέα Δημοκρατία, δεν είμαι σε κόμμα, δεν έχω ανάγκη να είμαι μέλος κόμματος, γιατί κι αυτούς τους είδα και τους έμαθα, τους παρατρεχάμενους στα κόμματα, για να έχουν κάποια οφέλη. Δεν έχω καμία σχέση με αυτό. Και γι’ αυτό είμαι υπερήφανος. Ότι δεν είμαι εγώ ένα από τα… πιράνχας που γυρίζουν γύρω από τα κόμματα. Δεν το αποδέχομαι καθόλου. Μάλιστα, το αποφεύγω μετά βδελυγμίας. Αλλά επειδή το πίστευα πραγματικά, συντάχτηκα με τον πρωθυπουργό σε αυτό και φυσικά είμαι υπέρ. Είναι θέμα ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Το θέμα της τεκνοθεσίας δεν υφίσταται στο νόμο, αλλά σίγουρα υπάρχει «παράθυρο» για να γίνεται στο εξωτερικό ή στο μέλλον να γίνει κι αυτή η διορθωτική κίνηση και για την Ελλάδα. Ούτε και σε αυτό είμαι εναντίον, αλλά εγώ προσωπικά δεν θα το έκανα, γιατί δεν θα ήξερα πώς να το χειριστώ. Θα ήμουν πολύ καλός πατέρας, έτσι κι αλλιώς, πολλές γυναίκες μού το έχουν πει αυτό και η ίδια η αδελφή μου μου λέει: «Είναι κρίμα που δεν έγινες πατέρας». Εγώ όμως δεν αισθάνομαι ότι θα ήθελα να το κάνω.
Το ότι δεν έχεις ένα δικό σου παιδί -γιατί έκανες κι ένα γάμο, θα μπορούσες να έχεις ένα παιδί-, δεν το θέλησες;
Ήταν έγκυος η πρώην γυναίκα μου, αλλά απέβαλε. Σίγουρα, αν είχαμε κάνει το παιδί, θα ήμουν χαρούμενος. Στο κομμάτι το δικό μου, του πατέρα, θα ήμουν εκεί. Όπως είμαι και για άλλα παιδάκια τώρα, που είναι ανίψια μου, τα αγαπάω.
Σου λείπει τώρα ένα δικό σου παιδί;
Όχι. Τα παιδιά που έχουν μπει στη ζωή μου πιο πολύ, δηλαδή κάποια ανίψια μου, που τους στάθηκα και τους στέκομαι και μ’ αγαπούν, ή κάποιοι μαθητές μου, που είναι νέα παιδιά, γιατί όταν ξεκινάει κάποιος δεκαοκτώ, δεκαεννιά χρόνων στη δραματική σχολή, πραγματικά έχω όλη την πατρική συγκίνηση, όταν βλέπω μια επιτυχία τους, κι έχω δακρύσει πολλές φορές μαζί τους. Δηλαδή, καταλαβαίνω ότι υπάρχει το πατρικό ένστικτο έντονο μέσα μου. Απλώς εκτονώνεται με αυτούς τους τρόπους, που δεν τους θεωρώ υπολανθάνοντες, τους θεωρώ παράπλευρους.