Γράφει ο Μάνος Αντώναρος (manosantonaros@gmail.com)
-Μ αρέσει να κρατώ τους ανθρώπους σε απόσταση! μου προχθές η κοήκλα-καλός άνθρωπος φίλη μου, η Ρίτα.
Το σκέφτηκα μόνος μου αργότερα.
Η αλήθεια είναι ότι εγω δεν κρατω τους ανθρώπους σε απόσταση… είμαι πολύ flexible σε ότι αφορά τις αποστάσεις γενικώς… είμαι σχετικά καχύποπτος (κι αυτό τοπαθα μεγαλώνωντας) αλλά όχι επιφυλακτικός… τωρα πώς πάνε αυτά τα δυο μαζί….δεν ξέρω να σας πω…
Προφανώς βοηθα η ενσωματωμένη μου άγνοια κινδύνου.
Θυμήθηκα εκείνη την καρα-κούκλα (παραμυθένια) συμμαθητρια μου, που μας κραταγε ΟΛΟΥΣ σε απόσταση… λες και υπήρχε αόρατη τάφρος γύρω της με τον Σηφη (το κροκόδειλο ντε) να κολυμπά μέσα της…δεν μας άφηνε να την φτάσουμε.
Τη συνάντησα μερικά χρόνια μετα το σχολείο. Μόλις είχε τελειώσει το Πανεπιστήμιο. Πιο κούκλα πεθαίνεις… με την ίδια απροσπέλαστη απόσταση… με τα γκαρσόνια, με τους καινουργιους της φίλους, με μένα … με όλους.
Η «απόσταση» δεν κάνει εξαιρέσεις. Είναι μηχανή του κυμά.
Τη ξανασυνάντησα τυχαία πριν από 2 μήνες. 30+ χρόνια μετά. Μια όμορφη κυρία. Μου φάνηκε σαν να στέγνωσε.
Χάρηκε που με είδε… κι εγώ… Ηταν μεσημέρι στη Γλυφάδα… καλοκαίρι…
-Πάμε να φάμε; της είπα
-Αμέ…(μα πού πήγε η απόσταση;…σαν λασκαρισμένη μου φάνηκε).
Πήγαμε στην μπιφτεκούπολη.
Μου τα’πε όλα… πώς αυτή η καταραμένη απόσταση…δεν την άφησε να φτιάξει τη ζωή της… για τον αυστηρό μπαμπά… για την επιφυλακτικότητα… για την παγωμάρα που σκόρπιζε γύρω της… για το πόσο πολύ το μετανιωσε… αλλά ακόμα και τώρα δεν ξέρει τι να κάνει για να το αποβάλει.
Τα μάτια της ήταν το ίδιο υπέροχα, όπως όταν ήταν 15 χρονών… Υπέροχα, αλλά με κουρασμένο βλέμμα μάτια.
Πώς μπορεί ένας άνθρωπος που μια όλόκληρη ζωή περπατούσε μια συγκεκριμένη περπατησιά να την αλλάξει και να περπατά αλλιώς… Θα σκοντάψει στο δεύτερο βήμα.
Δεν είμαι σίγουρος να σας πώ αν κάνω σωστα που δεν κρατώ αποστάσεις… ξέρω να σας πω μόνο… ότι αυτό με βοήθησε να γνωρίσω πολλές καταστάσεις στη ζωή μου… άλλες καλές κι άλλες κάκιστες… η εμπειρία βασίζεται στις σχέσεις με τους άλλους… όσο πιο πολύ τραβιέσαι από τους άλλους τόσο η εμπειρία χάνει επεισόδια.
Δεν υπάρχει πιο απολαυστικός περίπατος στη ζωή από το χέρι-χέρι.
Είναι το password για τη συντροφικότητα…
Όχι δεν είναι πάντα ερωτικό, αλλά είναι πάντα συντροφικό.
Εχω δει δεκάδες φορές άνδρες στο γήπεδο… να κρατιούνται χέρι-χέρι μέχρι να μπει ή να μην μπει γκολ το πέναλτι στο τελευταίο λεπτό σε κρίσιμο μάτς.
Χέρι-χέρι… με τον φίλο και μετα αγκαλιές με τον διπλανό άγνωστο… Η κοινή αγάπη για κάτι καρέ-καρέ σε όλο της το μεγαλείο!
Στις κηδείες οι άνθρωποι πιάνονται χέρι-χέρι… Η δύναμη της ύπαρξης…η συμπόνοια… ο φόβος… ειδικά ο φόβος.
Η απόσταση είναι ένα χαλί που τα κρύβει όλα αυτά… όμως κάτω από ένα χαλί μόνο επίπεδα και ευπλαστα πράγματα μπορείς να κρύψεις… π.χ. ένα χαρτί… Τα παραπάνω συναισθήματα δεν είναι ούτε επίπεδα…ούτε καν εύπλαστα….
Και όταν έρθουν…τα συναισθήματα αυτά… η μοναδική ανακούφιση είναι να μπορείς να τα μοιραστεις με κάποιον άλλον…
Αλλιως βλέπεις μια ταινία στον κινηματογράφο μόνος σου κι αλλιώς χέρι-χέρι…
Όταν οι Ελληνες πιαστούμε χέρι-χέρι τότε θα αλλάξουν πολλά πράγματα σ’ αυτή τη χώρα.
Ο Καρατζαφέρης το ‘κανε συνθημα και κατά κάποιο τρόπο κυβέρνησε για ένα διάστημα την Ελλάδα… μη ξεχνιόμαστε!
Καλό Σαββατοκύριακο.