Tις προάλλες μου διηγήθαν μια συγκινητική ιστορία… πολύ συγκινητική…ευαίσθητη…. τρυφερή… το χέρι μου αυτοματα σκουπισε ένα μικρό τόσο δα δάκρυ που ξεπετάχτηκε –σκλαντς- χωρίς την άδεια μου από το μάτι μου.
Μια ιστορία για κάποιους που μου είναι άγνωστοι και που βέβαια που δεν είχα καμμιά συμμετοχή, αλλά ένιωσα ένοχος.
Σε όλους έχει συμβεί ε;
Είναι το μικρό αυτό τοσο δα δάκρυ, που καθαρίζει (στιγμιαία) τη ψυχή σαν υαλοκαθαριστήρας αυτοκινήτου, που τον ενεργοποιείς και απενεργοποιείς αμέσως.
Διαβάζω καθημερινά (λόγω επαγγελματικής διαστροφής) όλες τις πολιτικές ειδήσεις. Εδώ και ποοοοολλά χρόνια. Φυσικά και τώρα…
Ετσι και σήμερα το πρωί… και διαβάζοντας μου’ρθε η συγκινητική ιστορία που λέγαμε και το μικρό τοσο δα δάκρυ και σκέφτηκα… ό,τι ούτε έναν, ούτε μία από τους/τις πολιτικούς δεν τον είδα ποτέ να σφουγγίζει αυτό το τόσο δα μικρό δάκρυ από τα μάτια τους.
Προφανώς ούτε μία ιστορία εκ των 11.000.000 Ελλήνων, που τους εξέλεξε δεν την βρήκαν αρκούντως συγκινητική.
Ούτε μία δεν τους ζούληξε την καρδιά.
Ο τελευταίος πολιτικός που έκλαψε δημοσίως –αν θυμάμαι καλά- ήταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής… ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας… όταν εσκασε το θεμα της ονομασίας των Σκοπίων…
Προσωπικά τους βλέπω μόνο να χασκογελούν στην τηλεόραση για κάποιο κρύο inside joke (δικό τους αστείο)… ή (υποθέτω) σπίτι τους αμα λάχει και χάσουν την έδρα τους.
Καταλήγω στο καθόλου αυθαίρετο συμπέρασμα.
Ολες οι καρδιές ζουλιούνται για να βγάλουν ένα τοσο δα μικρό δάκρυ.
Ολες πλην των πέτρινων!
Σας χαιρετώ…χαίρομαι που θα τα λέμε!
