Γράφει ο Μάνος Αντώναρος (manosantonaros@gmail.com)
Φέτος το καλοκαίρι είχα πάει στη θάλασσα με την κόρη μου. Μπήκαμε στο νερό… παίξαμε… ανέβηκε στους ώμους μου… μαζέψαμε πετρούλες… και μετα ασχολήθηκε με τα κουβαδάκια της στην ακρογιαλιά… κι εγω ένα μέτρο μακρυά της στην ξαπλώστρα έπαιζα με το κινητό μου….
Κοιταξα τη μικρή.
Έλαμπε από χαρά… η όμορη Ελλάδα την φλερτάριζε…. Χαμογέλασα.
Ξαφνικά την ακούω και μιλά… Ένα αγοράκι στην ηλικία της…γύρω στα 5 είχε πλησιάσει και ανοιγανε μαζί λάκκους στην άμμο.
-Γιάννη, μην ενοχλείς…ήρθε μια άλλη φωνή. Μια γνωστή φωνή….
Σηκώνω τα μάτια κάτω από το τζόκεϋ και βλέπω την Αντιγόνη. Μια παλιά μου και καλή φίλη….
-Ρε Αντιγόνη!!!!
-Μάνοοοοοοο!
Αγκαλιαστήκαμε , φιληθήκαμε σταυρωτά… είχαμε μερικά χρόνια να συναντηθούμε…. Είχαμε χάσει κεφάλαια που λένε…
-Δικός σου είναι αυτός; τη ρωτησα δείχνοντας το αγοράκι.
-Ναι, εσένα κόρη σου;
-Κόρη μου! Μόνοι σας ειστε εδώ ή με παρέα;
-Μόνοι μας…
-Κάτσε να τα πούμε…
Η Αντιγόνη είναι όμορφη, έξυπνη, αποτελεσματική… κάναμε πολύ παρέα πρίν 15 χρόνια… φιλαράκια… μέχρι που παντρευτηκε έναν περίεργο τύπο και χάθηκε… Σημερα θα’ναι δεν θα΄ναι 40 ετών.
Τραβηξα κοντά μιαν άδεια ξαπλώστρα…. Εφερε τα πράγματα τους.
Ο κώδικας μεταξύ των ανθρώνων –που πάντα είναι διαφορετικός κατά περίπτωση- δεν χάνεται ποτέ. Μισό λεπτό θέλει για να ενεργοποιηθεί. Ετσι συνέβη και μεταξύ εμένα και της Αντιγόνης.
Τα παιδιά έπαιζαν στην παραλία και εμείς λέγαμε τα δικά μας.
Είχε χωρίσει… τα έβγαζε σχετικά δύσκολα ως μαμά-μόνη… δεν είχε κάποιον σοβαρό δεσμό… ήταν στεναχωρεμένη… φλερταριζε με την κατάθλιψη.
Με άλλα λόγια δεν πρωτοτυπούσε καθόλου…
Προσωπικά είμαι φύσει αισιόδοξος άνθρωπος και προσπαθω πάντα να το εμφυσήσω στους απαισιόδοξους….
Δυσκολο… πολύ δύσκολο… γιατι οι απαισιοδοξοι έχουν δικαιολογίες… οι αισιόδοξοι όχι… τι να τι κάνουν άλλωστε τις δικαιολογίες;
-Πάω να ριξω μια βουτιά…μου είπε.
Σηκώθηκε!
Θεά! Πιο θεά πεθαίνεις….
-Ρε συ Αντιγόνη….
Γυρισε…
-Τι;
-Χαίρομαι που συνεχίζεις νασαι κούκλα!
Με κοίταξε ένα πρόσωπο που είχε εκδηλη την έκπληξη;
-Εγωωωωωωωω;…μάζεψε με έναν περιεργο τρόπο όλο το κορμί της και βούτηξε όσο πιο άτσαλα και γρηγορα μπορούσε στο νερό….
Εμεινα με ανοικτο το στόμα.
Μια τοσο όμορφη γυναίκα…εξεπλάγη (απίστευτα πολύ)…που κάποιος (από τον οποίο δεν «κινδυνεύει»)… της είπε άδολα ότι είναι όμορφη.
Όταν βγήκε από το νερό… και τυλιξε την ομορφιά της στην πετσέτα… το συζητησαμε.
Ημουν από πριν σίγουρος τι θα συζητούσαμε… απλώς δεν το’χα εντοπίσει στο παρελθόν γιατί ήταν φίλη μου.
Έλλειψη αυτοπεποίθησης.
Μια σύγχρονη (;) μάστιγα… που ξεθάρρεψε ακόμα περισσότερο χέρι-χέρι με την κολλητή της: την κατάθλιψη… στα χρόνια της κρίσης…
Η Αντιγόνη μου διηγηθηκε πώς δεν ένιωσε ποτέ αυτοπεποίθηση… πως πίστευε ακράδαντα ότι δν άρεσε σε κανέναν (ενώ οι περισσότεροι ήταν ερωτευμένοι μαζί της… άνδρες κι άνδρες με είχαν εκείνη την εποχη αναγκάσει να πιω έναν ποτάμο αλκοολ μαζί τους για να μου εκμυστηρευτούν τον έρωτα τους προς αυτην!)
Της το’πα…
-Ρε, απαρατα μας…
-Αααααα, άκουσε με που σου λέωωωωωω…
-Καλά.Τραγούδα! Δεν αλλάζουν οι άνθρωποι χρυσε μου… πάντα υπερβοικός ήσουν.
Εφυγε μετα από λίγη ώρα χέρι χέρι με τον γιό της… η έλλειψη αυτοπεποίθησης την είχε οδηγήσει κατευθείαν σε εκείνον τον περίεργο τύπο που είχε παντρευτει. Ευτυχώς είχε δώρο Θεού, τον γιό της…
Η έλλειψη εμπιστοσύνη είναι και στην εμφάνιση… όπου τα πράγματα είναι σχετικά βατά… αλλά και στις ικανότητες, στην αποτελεσματικότητα…στην εμπιστοσύνη στον εαυτο σου γενικά.
Μ αρέσουν οι άνθρωποι που δεν κολώνουν.
Ακόμα κι αυτοί που έχουν μεγαλύτερη ιδέα για τον εαυτο τους…από όση πραγματικά πρέπει να’χουν.
Μπορει να θυμώνω συχνά μαζί τους… αλλά βασικά τους καταλαβαίνω ή μάλλον τους συγκρίνω με αυτούς που έχουν έλλειψη αυτοπεποίθησης.
Τεράστιος αριθμός ταλέντων χάνεται για πάντα επειδή ποτέ δεν τόλμησαν να βγάλουν τα ποιηματα τους από το συρτάρι… να τραγουδήσουν δυνατά… να πάνε σε ένα γραφειο και να διεκδικήσουν στα ίσια μια δουλειά… να πεταχούν την κρίσιμη στιγμή και να πουν «εγώ θα το κάνω!»
Είναι οι άνθρωποι που δέχονται συνεχώς κτυπήματα κάτω από τη ζώνη. Είναι εκείνοι που υποχωρούν.
Κάποτε ενας σπουδαίος Αμερικανός Ολυμπιονίκης στο επι κοντώ (μου διαφεύγει το ονομά του) είπε σε μια εκδήλωση που τον βράβευσαν: «Αυτό το βραβείο το αφιερωνω στους ανθρωπους που θα πηδούσαν πιο ψηλά από μένα, αλλά δεν τόλμησαν ποτέ να πιάσουν το κοντάρι.»
Δεν χρειάζεται να γίνετε εγωσιτικά γουρούνια ή ψωνισμένοι!
Απλως πιστέψτε στον εαυτό σας!
Το χρειάζεται επειγόντως η εποχή.