Ειμαι 58 ετών…
Σας το λέω για να θυμηθείτε στο τέλος ότι μάλλον το υποκειμενικό είναι ο οδηγός. Θα προσπαθήσω να μην είναι…αλλα το βλέπω κομματάκι δύσκολο.
Eίμαι μπλεγμένος με τους υπολογιστές και αργότερα με το internet εδώ και πολλά χρόνια.
Επρηζα τον Ευαγγελάτο –από τότε που δουλεύαμε μαζί στην τηλεόραση- για το internet.
-Μανο, δεν είναι ακόμα η ώρα…. μου’λεγε και είχε δίκιο.
Πριν ακόμα ανοίξει το newsit με φώναξε για να μου πει τα σχέδια του.
-Ησουν ο πρώτος που μου το’πε… μου είπε.
Είναι ωραίο feeling αυτό.
Όχι το μόνο το feeling της αναγνωρισης (που βέβαια είναι ωραίο), αλλά το feeling ότι ο μικρότερος σε ηλικία «άκουσε» κάτι από τον μεγαλύτερο.
Και ο Νίκος είναι κατά πολύ νεώτερος μου.
Συνήθως στη ζωή οι μεγαλύτεροι επιβάλουν. Δεν είναι ωραίο αυτό…εμένα τουλάχιστον δεν με συγκινεί… Όταν προτιμηθεί η σκέψη τους από έναν νεωτερο τους, τότε είναι επιτυχία… τότε παίζεται η «νεότης» του μεγαλύτερου.
Στη γενιά μου ήμουν ο Βενιαμίν της οικογένειας. Με μεγάλες διαφορές από τον αδελφό μου και τα υπόλοιπα ξαδέλφια μου…
Εφτασα 20 χρονών μέχρι να πάψω να είμαι ο μικρότερος όοοοολης της οικογένειας… Συνήθισα… Φυσικό είναι….
Και ξαφνικά –τάφερε έτσι η ζωή- και έγινα ο μεγαλύτερος… όχι μόνο στην οικογένεια μου… αλλά και στη δουλειά μου… και στο FB…
Ξαφνικά γίνεται αυτό… Μια μέρα απλώς το συνειδητοποιείς.
Μεγάλωσα… λέγεται με μια λέξη.
Μμμμμμ ναι… αλλά συνεχίζει να μη μ αρέσει. Μ αρέσουν δλδ 4-5 πράγματα που φέρνει ο χρόνος… αλλά γενικώς δεν μ αρέσει.
-Πιές ξύδι! είναι η σωστη απάντηση.
Λοιπόν όσο και να μην το πιστέψετε….έχω πιεί πολύ ξυδι και συνεχίζει να μη μ’ αρέσει…
Όχι, η αλήθεια είναι ότι πετρέλαιο δεν εχω δοκιμάσει ακόμα… πιθανώς να’ναι πιο δραστικό.
Και ξαφνικά εμφανίζονται τα social media… και ξαφνικά οι ηλικίες δεν υπάρχουν… ωχ λάθος! …υπάρχουν και παραυπάρχουν… όμως μπορει να μην υπάρχουν αν σέβεσαι τους κανόνες του παιχνιδιού.
Θα σας πω ένα παραδειγμα:
Πριν ποολλά χρόνια κάπoιος εγκατέστησε στον υπολογιστή μου το Photoshop! Λατρεύω να επεξεργάζομαι φωτογραφίες στο Photoshop. Oταν άνοιξα το πρόγραμμα… μου φάνηκε σαν πιλοτηριο τζάμπο… δεν ειχα την παραμικρή ιδέα τι να κάνω…
Επίσης κανένας στη δουλειά ή στη γενιά μου δεν ήξερε να μου πει. Βασικά δεν ήξεραν τι είναι το Photoshop.
Eκείνη την εποχή ήταν πολύ της μόδας τα forum… Ομάδες ανθρώπων από όλον τον κόσμο που κουβεντιάζουν για πράγματα που αγαπούν.
Ετσι μπήκα σε ένα forum για Photoshop.
Στο καλύτερο.
Και ποιο ήταν το καλύτερο;
Των πιτσιρικάδων βέβαια… που κάνανε και λέγανε παπάδες.
Πολύ πιτσιρικάδες …κάτω των 16…
Μπήκα κι εγω τριαλαρούμ τριαλαρα κι άρχισα τις ερωτήσεις… στην αρχη δεν καταλαβαινα τι γράφανε… φυσικα είχαν κώδικα .. από πού βγήκανε νομίζετε όλες αυτές οι καρδούλες, τα γελάκια κ.λ.π. ποιοι νομίζετε ότι «φαγανε» τα φωνήεντα;
Ηταν μια άλλη γλώσσα… ιερογλυφικά το πιο κιντινό που μουρχεται.
Σιγα σιγα όλοι μαθαινουν….
Αρχισα λοιπόν τις ερωτήσεις…
Δεν μου΄δωσε κανείς σημασία.
Λες και δεν υπήρχα.
Εκανα μεγάλες προσπάθειες… απλά δεν υπήρχα γι’ αυτούς… Λες και δεν με διαβάζανε.
Ηταν απλό… από τον τρόπο που έγραφα καταλάβαιναν ότι δεν είμαι 16αρης… και δεν γουστάρανε. Τέλος!
Ετσι παρέμεινα απλός παρατηρητής.
Μια μέρα (νύχτα δλδ) στο forum τέθηκε ένα πρόβλημα για το Photoshop που κανείς δεν είχε την απάντηση.
Την είχα όμως εγω!
Δειλα-δειλά και μη προσπαθώντας να μιμηθώ τον κωδικά τους έδωσα την απάντηση.
Αυτό ήταν!
Αμέσως άνοιξε η κάνουλα της επικοινωνίας. Εγινα αμέσως ένας απ’ αυτούς… που απλώς αγαπούσε το Photoshop… ήμουν ο manosant από την Ελλάδα και τους ήταν αδιάφορο αν είμαι 35, 105, 15 ή πέντε.
Όλα είναι θέμα κώδικα.
Δεν γίνεται να γίνεις μικρότερος…
Γίνεται μόνο να ανανεωθείς.
Κι αυτό γίνεται μόνο όταν σε αποδέχονται οι μικρότεροι.
Και για να σε αποδεχτούν υπάρχει μόνο ένας τρόπος:
Να τους σέβεσαι.
Κι όταν τους σέβεσαι τόσε σε σέβονται κι αυτοί.
Στο internet αυτό είναι απαράβατος κανόνας.
Ξερω… ολοι νιωθουμε παιδιά.
Το θέμα όμως δεν είναι μόνο πώς νιώθουμε εμείς, αλλά πώς μας νιώθουν και οι άλλοι…
Σημειώση: Ναι αναλαμβάνω την ευθύνη…το post ηταν εντελώς υποκειμενικό…. Βασισμένο μάλιστα στις σοφές παροιμίες: «Τωρα που βρήκαμε παπά, ας θάψουμε 2-3!» και «Άλλα λόγια να αγαπιόμαστε!».
