Οκ, πριν προχωρήσουμε παρακάτω, να κάνουμε μια επισήμανση: εμείς οι άντρες δεν κλαίμε. Ποτέ. Δακρύζουμε μόνο. Και αυτό, μόνο υπό συγκεκριμένες συνθήκες.
Όταν χάνει η ομάδα, όταν χαλάσει το playstation κι όταν χτυπάμε το μικρό δάχτυλο του ποδιού στο καταραμένο τραπεζάκι του σαλονιού. Ενίοτε όμως, δακρύζουμε και στο σινεμά, κάτω από το προστατευτικό σκοτάδι της κινηματογραφικής αίθουσας.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Πάμε να δούμε, λοιπόν, δέκα σκηνές από ταινίες που μπορούν να κάνουν και τον πιο σκληρό να… χύσει δάκρυα συγκίνησης -και όχι μόνο-! (Spoiler alert)
Η ιστορία θυμίζει λίγο το «τι θα γινόταν αν ο Ρόκυ ήταν γυναίκα;», όμως εδώ ο Κλιντ Ίστγουντ δε μας δίνει το happy end που θέλουμε. Όχι κυρίες και κύριοι, δε μας την κάνει τη χάρη.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Η σκηνή: Το φινάλε. Εκεί που ο γερο-Φράνκι πηγαίνει στο νοσοκομείο για να πραγματοποιήσει την τελευταία επιθυμία της τετραπληγικής, πλέον, Μάγκι: την ευθανασία. Πριν της κάνει την ένεση αδρεναλίνης, της μιλάει, αποκαλύπτοντας την έννοια του “Mo cuishle”, του παρατσουκλιού που της είχε δώσει, που σημαίνει «αγάπη μου, αίμα μου». Σαν να μην έφτανε αυτό, πριν την επίσκεψη του στο νοσοκομείο, τον βλέπουμε να τοποθετεί δυο σύριγγες με αδρεναλίνη μέσα στην τσάντα του, αφήνοντας να αιωρείται το συμπέρασμα ότι τη δεύτερη την κράτησε για τον εαυτό του. Πόσο να αντέξουμε και εμείς.
Πιθανότητα να δακρύσουμε: 100%
Στις αρχές του ‘80 ο Ντέιβιντ Λιντς μας αφηγείται την αληθινή ιστορία του Τζον Μέρικ (ο Γουίλιαμ Χαρτ αγνώριστος, κάτω από ατέλειωτα στρώματα προσθετικών και μέικ-απ), γνωστού κι ως Άνθρωπος Ελέφαντας, που έζησε στις αρχές του 20ου αιώνα.
Η σκηνή: Και πάλι το φινάλε. Ο Μέρικ επιστρέφει στο δωμάτιο του ύστερα από μια βραδιά στην όπερα. Ολοκληρώνει την κατασκευή του μοντέλου ενός καθεδρικού ναού, κι ύστερα ξαπλώνει «σαν κανονικός άνθρωπος», χωρίς τη στήριξη μαξιλαριών στην πλάτη του, γεγονός που τον οδηγεί στο θάνατο λόγω του παραμορφωμένου κεφαλιού του. Καθώς πεθαίνει, βλέπει σε όραμα την μητέρα του να απαγγέλλει το ποίημα του Άλφρεντ Τέννυσον «Nothing will die».
Πιθανότητα να δακρύσουμε: 200%
3. The Lord of the Rings: Τhe Return of the King
Στο τελευταίο μέρος της τριλογίας ο Πίτερ Τζάκσον τα δίνει όλα. Μάχες, δράμα, συγκίνηση. Από το φινάλε, που διαρκεί είκοσι λεπτά, καταλαβαίνεις πως ακόμα κι ο ίδιος δεν μπορεί να πει αντίο στους χαρακτήρες που, με τόση μαεστρία, ζωντάνεψε στο πανί.
Η σκηνή: Η στέψη του βασιλιά. Ο Άραγκορν πετυχαίνει το 2/2: στέφεται επιτέλους βασιλιάς της Γκόντορ, παίρνει και το κορίτσι. Εκεί λοιπόν, που τα τέσσερα χόμπιτ μαζί με τους υπόλοιπους υπηκόους του υποκλίνονται, εκείνος τους πλησιάζει, λέγοντάς τους: “My friends…You bow to no one”. Γιατί; Για να πέσει ο ίδιος στα γόνατα μαζί με την υπόλοιπη αυλή, μπροστά στον εμβρόντητο Φρόντο και την παρέα του.
Πιθανότητα να δακρύσουμε: 80%
Η ρουτίνα σε μια πτέρυγα θανατοποινιτών της Λουιζιάνα ανατρέπεται με την εμφάνιση του καινούργιου κρατούμενου: ο Τζων Κόφι είναι ένας γιγάντιος άντρας, που ίσως να κρύβει πολλά περισσότερα απ’ όσα δείχνει. Βασισμένη στο μυθιστόρημα του Στίβεν Κινγκ, οι Τομ Χανκς και Μάικλ Κλαρκ Ντάνκαν υποδύονται δεσμοφύλακα και θανατοποινίτη αντίστοιχα, σε μια ταινία που έχει μείνει ανεξίτηλη, στο μυαλό και την καρδιά μας.
Η σκηνή: Η εκτέλεση του Τζων Κόφι. Το γεγονός ότι στην πορεία της ταινίας, μαθαίνουμε οτι ο Κόφι είναι αθώος, καθιστά την παρακολούθηση της εκτέλεσης ακόμα πιο δύσκολη.
Πιθανότητα να δακρύσουμε: 90%
5. Star Trek ΙΙ: The Wrath of Khan
Η δεύτερη ταινία της σειράς και, ίσως, η καλύτερη. Σίγουρα, πάντως, είναι η πιο αξιομνημόνευτη καθώς ένας από τους πιο εμβληματικούς χαρακτήρες θυσιάζεται για να σώσει τους φίλους του.
Η σκηνή: Ο Σποκ μπαίνει στον αντιδραστήρα του πλοίου για να τον επισκευάσει, θυσιάζοντας τον εαυτό του για να σωθούν οι υπόλοιποι. Ωστόσο, κρατιέται στη ζωή αρκετά ώστε να πουν μερικά τελευταία λόγια με τον κολλητό του, τον κυβερνήτη Κερκ.
Πιθανότητα να δακρύσουμε: 70%. (Αν είσαι geek 100%)
Κόστνερ, Κόνερι και Γκαρσία εναντίον Ντε Νίρο, στην εποχή της ποτοαπαγόρευσης. Χρειάζεται να πούμε κι άλλα για το coolness αυτής της ταινίας;
Η σκηνή: Ο θάνατος του Μαλόουν. Σε μία έξοχα σκηνοθετημένη σκηνή (κλασσικός Ντε Πάλμα, με τα γνωστά του πλάνα), ο Μαλόουν τσιμπάει το δόλωμα και παίρνει στο κυνήγι έναν εισβολέα, μόνο και μόνο για να γίνει σουρωτήρι από το ημιαυτόματο του αρχιεκτελεστή του Καπόνε. Τα τελευταία του λόγια στον Νες, καθώς και το σάουντρακ του Μορικόνε, θα παραμείνουν χαραγμένα στο μυαλό σας.
Πιθανότητα να δακρύσουμε: 100%.
Υ.Γ. Ο Κόνερι πήρε Όσκαρ Β’ ανδρικού ρόλου για τη συγκεκριμένη ταινία.
Εντάξει, εδώ δεν ξέρουμε αν δακρύζουμε απλά ή αν πέφτουμε σε κατάθλιψη. Η ταινία είναι τόσο δυνατή κι έντονη, που οι περισσότεροι αντέχουν να την δουν μόνο μια φορά. Υπερβάλουμε; Μπορεί.
Η σκηνή: Τα τελευταία δέκα λεπτά. H τραγική κατάληξη των τεσσάρων βασικών χαρακτήρων, άψογα μονταρισμένη. Μία κατάβαση στην κόλαση. Κατά την επιστροφή στον πραγματικό κόσμο, όταν το φιλμ φτάνει στο τέλος του, ανακαλύπτεις ότι έχεις πάρει μαζί σου ένα κομμάτι του. Για πάντα.
Πιθανότητα να δακρύσουμε: 70%. Να πάθουμε κατάθλιψη: 120%
Τι να πούμε τώρα εμείς. Κλασσική.
Η σκηνή: Όταν ο Δον Κορλεόνε αντικρίζει το άψυχο σώμα του δολοφονημένου γιού του, Σόνι, στο γραφείο κηδειών. “Look how they massacred my boy!” αναφωνεί, με σπασμένη φωνή. Ο Μπράντο στα καλύτερά του.
Πιθανότητα να δακρύσουμε: 80%
9. Stand by me
Βασισμένη, και πάλι, σε νουβέλα του Στίβεν Κινγκ, η ταινία εξιστορεί το road trip τεσσάρων φίλων. Ο τελικός τους προορισμός: να βρουν το πτώμα ενός αγνοούμενου παιδιού. Ένας φόρος τιμής (κλισέ, but true) στην παιδική φιλία.
Η σκηνή: Ο αφηγητής της ταινίας, ενήλικας πια, μας περιγράφει την πορεία των φίλων του και τελειώνει το γράψιμο του βιβλίου του με την εξής φράση: “I never had any friends later on like the ones I had when I was twelve. Jesus, does anyone?”.
Πιθανότητα να δακρύσουμε: 90%
10. There’s something About Mary
Ναι ναι ξέρουμε, είναι κωμωδία. Παρόλα αυτά υπάρχει μια σκηνή που μας κάνει να δακρύζουμε… μάλλον όχι από συγκίνηση.
Η σκηνή: Ο Τεντ είναι στην τουαλέτα και βλέπει από το απέναντι παράθυρο, κατά λάθος, την Μαίρη ημίγυμνη, την ώρα που εκείνη ντύνεται. Μαζί της είναι και η μητέρα της. Όταν τον αντιλαμβάνονται, εκείνος σπεύδει να ανεβάσει το φερμουάρ και παθαίνει αυτό που όλοι μας ευχόμαστε να μην πάθουμε ποτέ στην ζωή μας. Ακολουθούν ουρλιαχτά πόνου (και από τους θεατές).
Πιθανότητα να δακρύσουμε: 450%
