5 ταινίες τρόμου που δεν πρέπει με τίποτα να δείτε μόνοι σας!

Όλοι γνωρίζουμε τον πασίγνωστο συγγραφέα τρόμου και φαντασίας, Στίβεν Κινγκ. Σίγουρα έχουμε διαβάσει κάποιο βιβλίο του ή έχουμε παρακολουθήσει μεταφορά του στη μεγάλη οθόνη, και πάντα η κατάληξη είναι η ίδια: είτε θα πλαντάξουμε στο κλάμα από τη συγκίνηση είτε θα μας σηκωθεί η τρίχα από την τρομάρα.

Ο Στίβεν Κινγκ, λοιπόν, υποστηρίζει πως η ζωή είναι γεμάτη από μικρούς και μεγάλους τρόμους και πως μια μια καλή ιστορία τρόμου πρέπει να λειτουργεί σαν ένα δοχείο: καθώς περνάς από δίπλα της, παίρνεις ένα από τα φανταστικά είδη τρόμου του δοχείου και αφήνεις ένα πραγματικό δικό σου, έστω και προσωρινά. Ένα είδος κάθαρσης. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με μια καλή ταινία τρόμου, μόνο που μερικές φορές, οι δημιουργοί των ταινιών αυτών δείχνουν… υπερβάλλοντα ζήλο.

Αυτές είναι πέντε ταινίες τρόμου της τελευταίας εικοσαετίας, που θα σας αναγκάσουν να σηκωθείτε και να ανάψετε τα φώτα για να κάνετε (και καλά) ένα διάλειμμα για να ξεμουδιάσετε, να τσεκάρετε το κινητό σας ή να βγείτε στο μπαλκόνι για να πάρετε αέρα. Με λίγα λόγια, πέντε ταινίες που θα φέρουν στα όρια ακόμα και τους πιο μυημένους του είδους και καλό θα ήταν να μην τις παρακολουθήσετε μόνοι σας.

The Ring (2002)

Η ταινία αποτελεί ριμέικ της ομώνυμης ιαπωνικής ταινίας του 1998, και παραδόξως είναι από τις ελάχιστες φορές που μια διασκευή στέκεται επάξια απέναντι στο πρωτότυπο φιλμ, για να μην πούμε πως σε μερικά σημεία το ξεπερνάει κιόλας. Η Ναόμι Γουότς υποδύεται μια δημοσιογράφο που ερευνά την υπόθεση μιας βιντεοκασέτας που… σκοτώνει όποιον δει το περιεχόμενό της, μετά από επτά μέρες.

Η ταινία, ατμοσφαιρική και επιβλητική, είναι βουτηγμένη στις σκιές και σε εξωτερικά πλάνα μιας πόλης όπου σχεδόν πάντα βρέχει, στάζει (καθόλου τυχαία) υγρασία και μοιράζει ανατριχίλες, ενώ μοιάζει, παράλληλα, να είναι βγαλμένη από εφιάλτες ή από το μυαλό του Ντέιβιντ Λιντς (κάτι, που αν το καλοσκεφτείς, είναι το ίδιο πράγμα). Προσοχή! Απενεργοποιήστε το κινητό και το σταθερό σας τηλέφωνο γιατί αν χτυπήσουν κατά τη διάρκεια της ταινίας, υπάρχει κίνδυνος λιποθυμίας…

The Descent (2005)

Η επανένωση μιας παρέας γυναικών παίρνει άσχημη τροπή, όταν βρίσκονται εγκλωβισμένες σε ένα υπόγειο σύστημα σπηλαίων. Και σαν να μην έφτανε αυτό, στην πορεία ανακαλύπτουν ότι κάτι απειλητικό ελλοχεύει στην σκοτεινή άβυσσο. Αυτό που κάνει την ταινία του Νιλ Μάρσαλ να ξεχωρίζει, είναι η αίσθηση της κλειστοφοβίας που αποκομίζει ο θεατής και που, ώρες – ώρες είναι πραγματικά αβάσταχτη.

Αν προσθέσετε και τα ανθρωποειδή τυφλά πλάσματα που διψούν για ανθρώπινη σάρκα, η ένταση και η φρίκη απογειώνονται. Μην έχετε αμφιβολίες: Κατά τη διάρκεια της ταινίας θα πιάσετε τον εαυτό σας να αγωνίζεται να πάρει μικρές, κοφτές ανάσες, όπως ακριβώς και οι άτυχες ηρωίδες.

Rec (2007)

Η επόμενη ταινία μας έρχεται από Ισπανία, είναι το πρώτο (και καλύτερο) μέρος μιας τριλογίας και υπάγεται στο είδος του found footage. Ακολουθούμε μια νεαρή δημοσιογράφο, η οποία, με τον κάμεραμάν της, καλύπτει την καθημερινή ρουτίνα ενός πυροσβεστικού τμήματος για της ανάγκες της εκπομπής της. Όταν οι πυροσβέστες του τμήματος απαντήσουν σε μια κλήση για απεγκλωβισμό ηλικιωμένης, θα βρεθεί μαζί τους παγιδευμένη στην πολυκατοικία. Ο λόγος; Η ύπαρξη ενός ιού που μετατρέπει όσους έχουν μολυνθεί σε λυσσασμένους κανίβαλους.

Γεμάτη ένταση, αδρεναλίνη και μπόλικο αίμα, που πολλές φορές λεκιάζει ακόμα και τον φακό, η ταινία μας τραβάει κάθε λεπτό όλο και πιο βαθιά στους σκοτεινούς διαδρόμους και τις γωνίες των διαμερισμάτων και ανεβάζει την αγωνία μας στα ύψη. Ιδιαίτερα όταν οι πρωταγωνιστές ανεβαίνουν στο ρετιρέ του κτηρίου θα βιώσετε ίσως το πιο αριστουργηματικό 15λεπτο φινάλε από άποψη έντασης και τρόμου!

Martyrs (2008)

Αδιαμφισβήτητα μία από τις πιο σκληρές και σοκαριστικές ταινίες των 00’ς. Το Martyrs, δεν αποτελεί μόνο το απαύγασμα του λεγόμενου γαλλικού νέου ακραίου κύματος τρόμου -αυτοί με γερό στομάχι ας αναζητήσουν τα Frontiers (2007), Inside (2007) και High Tension (2003)- αλλά και την πιο διαβόητη ταινία του. Το σοκ αρχίζει από την πρώτη κιόλας σκηνή, κι ενώ ο χρόνος περνά θα νιώθετε ένα σφίξιμο στο στομάχι που θα σας κρατήσει στην άκρη του καναπέ σας μέχρι και την τελευταία σκηνή.

Το δεύτερο μισό της ταινίας είναι και το πιο σκληρό, μια άσκηση αντοχής ακόμα και για τον πιο σκληραγωγημένο λάτρη του είδους. Το μεγαλείο της ταινίας, όμως, βρίσκεται στο σενάριο: υπάρχει μια έξυπνη ιδέα πίσω από όλη τη βία και το αίμα που καθιστά την απεικόνισή τους απόλυτα δικαιολογημένη και που συνδέεται άρρηκτα με τον τίτλο του φιλμ.

Hereditary (2018)

Η πρώτη ταινία του Άρι Άστερ είναι μια ιστορία για την απώλεια, τη θλίψη και την οικογενειακή τραγωδία, μεταμφιεσμένη σε μια υπερφυσική ιστορία φαντασμάτων και κακόβουλων θεοτήτων. Μετά το θάνατο της ηλικιωμένης μητέρας της, η Άννι (που την υποδύεται αριστουργηματικά η Τόνι Κολέτ) και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς της, αρχίζουν να βιώνουν παράξενα περιστατικά και να νιώθουν την παρουσία μιας υπερφυσικής ύπαρξης. Κι αν όλο αυτό σας ακούγεται κοινότοπο, τότε περιμένετε έως τη μέση του φιλμ όπου έρχονται τα πάνω κάτω…

Ο Άστερ έχει δηλώσει πως η ταινία είναι μια οικογενειακή τραγωδία κι εμείς θα συμφωνήσουμε απόλυτα, προσθέτοντας πως το ευρηματικό στοιχείο του συγκεκριμένου φιλμ είναι το ότι πρόκειται για μια οικογένεια αλλόκοτη και ήδη μισοδιαλυμένη από μια τραγωδία, με το κάθε μέλος της να κουβαλά το δικό του σκοτάδι. Και ναι, το Hereditary καταφέρνει να μας δώσει αντίστοιχα στιγμές αγνού, ανόθευτου τρόμου, τόσο σε υπαρξιακό όσο και σε υπερφυσικό επίπεδο, επιτυγχάνοντας μια υποδειγματική ισορροπία δράματος και θρίλερ.