Ο Άκης Πετρετζίκης μίλησε για μία απίστευτη περιπέτεια που έζησε στο Τελ Αβίβ, αλλά και για ητν εμπειρία του από το Masterchef.
Στον καναπέ του Tik Talk κάθισε ο Άκης Πετρετζίκης. Ο Άκης Πετρετζίκης μίλησε και για το πως πήρε το θάρρος να δηλώσει συμμετοχή στο πρώτο MasterChef και να βγει νικητής. “Παίζεις σε μια ρώσικη ρουλέτα και λες είμαι έτοιμος να δω που θα κάτσει” ανέφερε χαρακτηριστικά για την συμμετοχή του στο Master Chef.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
«Είναι φανταστικό πως μπορεί να αλλάξει η ζωή σου. Όντως πολλές σκέψεις. Αν το βάλεις κάτω και πεις αν βγήκα κερδισμένος στην ζωή μου ή όχι από αυτό θα τρελαθείς γιατί δεν μπορείς να ξέρεις. Βραχυπρόθεσμα ήταν καλό ξεκίνημα αλλά πιο κάτω στην ζωή σου δεν ξέρεις τι θα γίνει. Δεν μου το είχα να το κάνω γιατί γενικά ήμουν πολύ συνεσταλμένος και δεν ήμουν ο άνθρωπος που θα βγω σε μία κάμερα να μιλήσω ή που θα δεχτεί να βγει πανελληνίως σε ένα κανάλι.
Το να πας σε ένα ριάλιτι θέλει κότσια, δεν είναι μια απλή δουλειά γιατί τα ποσοστά είναι εναντίον σου, όχι υπέρ σου για να βγεις κερδισμένος. Έχουμε δει ανθρώπους παγκοσμίως να καταστρέφονται από ριάλιτι ή να απογειώνονται. Παίζεις σε μια ρώσικη ρουλέτα και λες είμαι έτοιμος να δω που θα κάτσει.
Εκτός των άλλων, μίλησε στον Αντώνη Σρόιτερ για μία απίστευτη περιπέτεια που έζησε στο Τελ Αβίβ ότν βρέθηκε εκεί για μία δουλειά.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Ο επιτυχημένος σεφ μεταξύ άλλων μίλησε και για το πως βίωσε την καραντίνα αλλά και κατά πόσο επηρέασαν αυτές οι συνθήκες τις επιχειρήσεις του.
«Επιχειρηματικά το πρώτο μέλημα μας ήταν οι εργαζόμενοί μας. Προσπαθήσαμε με όσα ξέραμε αλλά κι από τα ΜΜΕ να πληροφορηθούμε τι έχουμε να αντιμετωπίσουμε. Σκεφτόμασταν τα παιδιά στα εστιατόρια επειδή έρχονταν σε επαφή με περισσότερο κόσμο από οποιονδήποτε άλλον. Φοβόντουσαν μην κολλήσουν ο ένας τον άλλον κι εγώ φοβόμουν μην μπούνε άλλοι και τους κολλήσουν.
Έπιασα κάθε μαγαζί ξεχωριστά κι είπα μέσα από την καρδιά μου στα παιδιά τι πρέπει να προσέξουν π.χ. να φροντίζουν τα τραπέζια περισσότερο για αυτούς. Προσπαθούσαμε να κρατήσουμε όλα τα μέτρα αλλά δυσκολευτήκαμε γιατί θέλαμε να είμαστε τυπικοί και δεν ήμασταν κι αστυνομικοί για να βρισκόμαστε πίσω από κάθε άτομο και να του λέμε βάλε την μάσκα. Δεν ήταν δική μας υποχρέωση.
Σου έλεγαν άνοιξε αλλά να είσαι κι ο σερίφης του μαγαζιού, που ουσιαστικά ήταν αδύνατον. Νιώθαμε ενοχικά μέχρι που μας έκλεισαν. Ίσως ανακουφιστήκαμε αρχικά μέχρι που ήρθαν οι πρώτοι λογαριασμοί, όπου από ανακούφιση έγινε λίγο δυσφορία αλλά εντάξει είναι αναγκαίο κακό και πάνω από όλα η υγεία, πάνω από τις επιχειρήσεις.
Το πρόβλημα ήταν κυρίως με τους οικογενειάρχες που έπαιρναν ένα συγκεκριμένο μισθό και με το επίδομα υπήρχε πρόβλημα γιατί έπρεπε να προσαρμοστούν σε νέα δεδομένα. Ένας δύο μήνες εντάξει αλλά μισός χρόνος και δίνοντας 500 ευρώ είναι δύσκολο. Αρκετοί εργαζόμενοι μου έχουν χτυπήσει την πόρτα για να ζητήσουν βοήθεια. Είναι λογικό.»
