“Μου φάνταζε ακατόρθωτο. Όμως στο τέλος δεν ξέρω τι Θεός, τι δύναμη, τι επιφοίτηση είχα, που βγήκα στη σκηνή και έπαιξα κανονικά” ανέφερε η Άνδρη Θεοδότου.
Η Άνδρη Θεοδότου έδωσε συνέντευξη στο Λοιπόν και στην Νάνσυ Νικολαϊδου και μίλησε μεταξύ άλλων για τη δύσκολη στιγμή που χρειάστηκε να διαχειριστεί επί σκηνής.
Έχουμε ακούσει πολλές φορές ηθοποιούς να παίζουν στο θέατρο παρά κάποια απώλεια που βιώνουν. Μήπως αυτός είναι και ένας λόγος που κάνει την πορεία του θεατρικού ηθοποιού δύσκολη; Ότι αντιπαρέρχεται δύσκολες προσωπικές στιγμές για να βρεθεί στο σανίδι; Ή μήπως συμβαίνει το αντίθετο; «Μπαίνοντας» σε έναν ρόλο, μειώνεται ο πόνος;
Τώρα αγγίξατε ένα πολύ ευαίσθητο σημείο μου. Την ημέρα που κάναμε πρεμιέρα με τον Μποστ, έχασα τη μητέρα του συζύγου μου και έπρεπε να βγω να παίξω. Μου φάνταζε ακατόρθωτο. Όμως στο τέλος δεν ξέρω τι Θεός, τι δύναμη, τι επιφοίτηση είχα, που βγήκα στη σκηνή και έπαιξα κανονικά. Στάθηκα στα πόδια μου, άντλησα δύναμη, δεν ξέχασα τα λόγια μου, φυσικά ήταν όλοι οι συνάδελφοι μου στο πλευρό μου και έγινε το θαύμα!
Από την άλλη η σκέψη που με κράτησε, ήταν η σκέψη ότι αν εκείνη ήταν εδώ, αυτό θα ήθελε να γίνει. Να βγω να παίξω. Χώρια που θα ήταν κι από κάτω και θα με έβλεπε. Μετά λοιπόν, από αυτή την εμπειρία, μπορώ να σου πω ότι ναι σίγουρα όλες οι μέρες για εμάς τους ηθοποιούς δεν είναι εύκολες – γιατί είμαστε άνθρωποι και όχι μικροί Θεοί -, αλλά κι από την άλλη μεριά το θέατρο σε βοηθά για δυο ώρες να αφήσεις πίσω σου τα πάντα και να δραπετεύσεις σε έναν άλλο κόσμο.
