Αντρέας Γεωργίου: Το μεγάλο του άγχος για το X Factor

«Έχουν περάσει 17 χρόνια από τότε, είναι σαν να συνέβη σε μια άλλη ζωή», λέει ο Αντρέας Γεωργίου.

Ο Αντρέας Γεωργίου έδωσε συνέντευξη στο περιοδικό ΟΚ και τη Φανή Πλατσατούρα, όπου μίλησε για το X Factor, το μεγάλο του άγχος, αλλά και το Dream Show.

Φέτος έκλεισες τα 40, ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σου;

Η ταινία που σου ανέφερα, το να ασχοληθώ και με κάποιο άλλο είδος σειράς –πλην του καθημερινού– και γενικά να υπάρχει μια εξέλιξη μέχρι να πεθάνω. Προσπαθώ να ζω το τώρα, να κοιτάω μπροστά και να κάνω όνειρα για το μέλλον.

Είναι μεγάλα τα όνειρά σου;

Νομίζω ότι αν δεν ονειρεύεσαι μεγάλα πράγματα, δεν μπορούν ούτε τα μικρά να συμβούν.

Το να γίνεις παρουσιαστής, όπως τώρα που σε παρακολουθούμε κάθε Κυριακή μέσα από το X Factor στο Mega, ήταν ένα από τα όνειρά σου;

Πάντα προσπαθώ να ακούω το ένστικτό μου. Όταν μου έγινε αυτή η πρόταση, το ένστικτό μου φώναζε να το κάνω. Είναι κάτι πολύ καινούριο για μένα και έχω μάθει πολλά μέσα από αυτό. Καταρχάς, όλη τη διαδικασία ενός live show και τι μπορεί να πάει λάθος. Έχω νιώσει ξανά μαθητής, με μια νέα ομάδα και νέα συναισθήματα κι αυτό με έχει ανανεώσει πολύ μέσα μου.

Ποιο ήταν το μεγάλο σου άγχος για το X Factor, δεδομένου ότι δεν το έχεις ξανακάνει;

Να βγάλω ασπροπρόσωπους τους ανθρώπους που με επέλεξαν για αυτό τον ρόλο. Δεν είχα ιδιαίτερο άγχος για το ίδιο το πρότζεκτ και πώς θα είμαι μέσα σε αυτό. Γιατί το μόνο που ήθελα είναι να μπορώ να είμαι ο εαυτός μου και νομίζω ότι το πέτυχα αυτό. Κάθε φορά νιώθω να γίνομαι και λίγο καλύτερος.

Σκέφτηκες ποτέ «κοίτα να δεις! Κάποτε συμμετείχα ως παίκτης σε ένα talent show και τώρα είμαι σε ένα άλλο κεντρικός παρουσιαστής».

Έχουν περάσει 17 χρόνια από τότε, είναι σαν να συνέβη σε μια άλλη ζωή. Καμιά φορά σκέφτομαι πόσο γρήγορα περνούν τα χρόνια… Πάντως, το είπαμε και παρασκηνιακά μεταξύ μας «κοίτα πώς τα φέρνει η ζωή». Από εκεί και πέρα, σίγουρα μπορώ να μπω και στις δύο πλευρές. Και στη θέση του κριτή –γιατί και εμείς για τις σειρές μας οντισιόν κάνουμε και βλέπουμε κόσμο– και να νιώσω τα παιδιά και το άγχος τους.