«Έχω ζήσει πάρα πολλές τραγικές στιγμές και έχω ανέβει να παίξω», λέει η Ελένη Γερασιμίδου.
Συνέντευξη στο περιοδικό «Λοιπόν» και τη Νάνσυ Νικολαϊδου έδωσε η Ελένη Γερασιμίδου. Η γνωστή ηθοποιός μίλησε, μεταξύ άλλων, για την Επίδαυρο, αλλά και τις δύσκολες στιγμές που έχει βιώσει στο θέατρο.
Έχουμε ακούσει πολλές φορές ηθοποιούς να παίζουν στο θέατρο παρά κάποια απώλεια που βιώνουν. Μήπως αυτός είναι και ένας λόγος που κάνει την πορεία του θεατρικού ηθοποιού δύσκολη; Ότι αντιπαρέρχεται δύσκολες προσωπικές στιγμές για να βρεθεί στο σανίδι; Ή μήπως συμβαίνει το αντίθετο; «Μπαίνοντας» σε έναν ρόλο, μειώνεται ο πόνος;
Έχω ζήσει πάρα πολλές τραγικές στιγμές και έχω ανέβει να παίξω… Έτσι κι αλλιώς έχω χάσει όλη τη μητρική και πατρική μου οικογένεια.
Τους γονείς μου, όπως ξέρεις την αδελφή μου και το πιο δυνατό χτύπημα για μένα ήταν ο τελευταίος και πιο πρόσφατος θάνατος του αδελφού μου, μόλις στα 67 του χρόνια. Εκεί πια λύγισα… Παρόλα αυτά έπαιξα.
Γιατί αυτή η δουλειά είναι φάρμακο. Και επίσης γι’ αυτό διαφωνώ με αυτό που λένε «γέλα παλιάτσο». Δεν ισχύει… Το θέατρο είναι θεραπεία. Το να ανέβεις δύο ώρες στη σκηνή και να λυτρωθείς απ’ ό,τι σε πονά και σε βασανίζει είναι απίστευτο συναίσθημα. Να, για μένα αυτή είναι η μέθεξη που συζητούσαμε πιο πριν…
Τι κάνει την Επίδαυρο ένα από τα πιο ξεχωριστά και περιώνυμα θέατρα στον πλανήτη;
Ότι είναι σημείο πολιτισμού… Ότι αισθάνεσαι πως εκεί η Τέχνη ξανά γεννιέται… Στην Επίδαυρο έχω παίξει δύο φορές, όπως έχω παίξει και σε άλλα πιο μικρά αρχαία θεατράκια που έχει ο τόπος μας, – όπως είναι αυτό του Βόλου -, και είναι πραγματικά στολίδια.
Επειδή λοιπόν, την σκηνή την κάνω… σπίτι μου, να ξέρεις ότι με το ίδιο πάθος και την ίδια αγάπη παίζω όπου κι αν βρεθώ. Στην Επίδαυρο νιώθεις το δέος και το ρίγος περισσότερο όταν είσαι θεατής και όχι όταν βρίσκεσαι στη σκηνή. Εκεί αντιλαμβάνεσαι την ιερότητα του χώρου.
