Χρειάστηκε μόνο ένα τρέιλερ με πρωταγωνιστή τον Γιώργο Καπουτζίδη και την Μαρία Κοζάκου για να δείξει την φτώχεια του ελληνικού τελικού της Eurovision.
Το τρέιλερ ήταν έξυπνο, καλοφτιαγμένο με τον Γιώργο Καπουτζίδη να δείχνει το ταλέντο του και να μας κάνει να γελάσουμε. Γιατί μέχρι εκείνη την ώρα κλαίγαμε. Κλαίγαμε από απογοήτευση, βλέποντας την μιζέρια, την ξεπέτα, την επιστροφή πολλές δεκαετίες πίσω.
Γιατί, για να γίνει ένα αξιοπρεπές σόου δεν χρειάζεται να ξοδέψεις εκατομμύρια. Χρειάζεται έμπνευση, χρειάζεται καλά κείμενα και όχι αυτοσχεδιασμούς. Χρειάζεται να σου βγαίνουν οι τηλεφωνικές γραμμές και να μην γίνεσαι ξεφτίλα στον αέρα.
Από την ΕΡΤ έχουμε απαιτήσεις. Και δικαίως. Η διοργάνωση του ελληνικού τελικού δεν είναι κάτι που γίνεται πρώτη φορά στο ραδιομέγαρο της Αγίας Παρασκευής. Δεν είναι κάτι που δεν ξέρουν πως γίνεται. Είναι στο DNA της ΕΡΤ η διοργάνωση τέτοιων γεγονότων και γι΄ αυτό δικαιούμαστε να έχουμε απαιτήσεις.
Ένα φανταχτερό σύνολο από την παρουσιάστρια και ένας καλός ηθοποιός δεν φτάνουν για να πείσουν το τηλεοπτικό κοινό το οποίο είναι εκπαιδευμένο και απαιτητικό. Τρία καλά τραγούδια με καλογυρισμένα βιντεο κλιπ δεν φτάνουν για να δείξουν ότι κάποιοι δούλεψαν και πιστεύουν στον θεσμό.
Ο χθεσινός ελληνικός τελικός για να αποφασίσουμε ποιο τραγούδι θα στείλουμε στην Eurovision έδειξε σε όλους μας ξεκάθαρα ότι κάποιοι στην ΕΡΤ δεν πιστεύουν και δεν θέλουν τον θεσμό. Και με την στάση τους υπονομεύουν αυτό που σίγουρα βαθιά μέσα τους και στις παρέες τους αποκαλούν υποτιμητικά «πανηγυράκι».
Και πιστεύουν δυστυχώς ότι βάζοντας τρικλοποδιά και παράγοντας αυτό το άθλιο αποτέλεσμα κάνουν κακό στον θεσμό.
Δεν ξέρουν οι δύσμοιροι ότι στον εαυτό τους κάνουν κακό αφού υπονομεύουν το μαγαζί στο οποίο δουλεύουν και το απαξιώνουν στα μάτια όσων το αγαπούν. Γιατί την αγαπάμε την ΕΡΤ και μισούμε την μετριότητα.