Η Εβελίνα Παπούλια γυρίζει πίσω τον χρόνο και επικεντρώνεται στη σειρά «Δύο Ξένοι» που ήταν μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της καριέρας της. Μιλάει για τον ρόλο της και τη συνεργασία με τον Νίκο Σεργιανόπουλο. Τις ατελείωτες πρόβες και τη στιγμή που κατάλαβε πως οι κόποι της έχουν ανταμειφθεί με τον καλύτερο τρόπο. Αρχικά της φαινόταν περίεργο το ότι έγινε γνωστή μέσα από μια κωμωδία. Της ήταν δύσκολο να διαχειριστεί την δημοσιότητα που έφερε η επιτυχία.
Η Εβελίνα Παπούλια μίλησε για κομβικές στιγμές της ζωής της, στην Αργυρώ Μποζώνη και στη Lifo. Στάθηκε στη σειρά «Δύο Ξένοι» που άφησε εποχή στην ελληνική τηλεόραση: «Αυτό τον ρόλο δεν ήθελα να τον δω μονοδιάστατα. Ήθελα να υπάρχουν και οι δραματικές στιγμές και αυτές με χαζομάρα και αφέλεια, όσο πιο αληθινές γίνεται».
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
«Έψαχνα να βρω μια ταυτότητα και μια αλήθεια στον ρόλο, να δείξω πόσο χειριστική ήταν η Μαρίνα Κουντουράτου, που δεν ήταν καθόλου χαζή αλλά γινόταν ελκυστική μέσα από την αφέλειά της. Με τον Αλέξανδρο Ρήγα και τον Νίκο Σεργιανόπουλο κάναμε έναν μήνα πρόβες. Είχαμε το σενάριο πολύ νωρίτερα, ξέραμε τις σκηνές μας πριν μπούμε στο πλατό, είχε βρεθεί η χημεία, κάτι που σήμερα δεν συμβαίνει» θυμάται η Εβελίνα Παπούλια.
«Το πρώτο πλάνο που κάναμε ήταν στο στούντιο της Μαρίνας Κουντουράτου, κάτι που ο Αλέξανδρος θεωρούσε πολύ δύσκολο κι εγώ πολύ εύκολο και απελευθερωτικό, γιατί είχε τραγούδι και χορό. Λύθηκα και νιώσαμε όλοι ασφάλεια και επικοινωνούσαμε με τα μάτια. Ο Νίκος για μένα, πέρα από πολύ όμορφος και γοητευτικός άντρας, με το πιο βαθύ βλέμμα που έχω δει σε Έλληνα ηθοποιό, ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος, ένας εκπληκτικός συνεργάτης, γλυκός και δοτικός, που λάτρευε τη γυναίκα. Είχε μια ποιότητα που συναντάς σπάνια».
«Αυτή η σειρά έγινε επιτυχία με το “καλημέρα”, αλλά εγώ εκείνη την εποχή έπαιζα στο “Βίρα τις άγκυρες” στο Εθνικό και έτρεχα από το πρωί μέχρι το βράδυ, γιατί τα γυρίσματα ήταν πολύ απαιτητικά. Την επιτυχία του σίριαλ δεν την καταλάβαινα, γιατί δεν είχα δει ούτε ένα επεισόδιο. Μου μιλούσαν και δεν ήξερα πώς να αντιδράσω. Μου έβγαινε και ένα “κομπλεξικό” κομμάτι, ότι ήμουν δραματική ηθοποιός και έγινα γνωστή από κωμωδία».
«Χαιρόμουν, αλλά μέσα μου είχε ξεσηκωθεί μια θύελλα συναισθημάτων, και ενώ μέχρι τότε είχα μια ήσυχη ζωή, σε κάθε βήμα μου κάποιος με σταμάταγε για να μου μιλήσει. Αυτό ήταν δύσκολο στη διαχείριση. Καταλάβαινα την αξία της δουλειάς μας, αλλά ήμουν σε μια μεταιχμιακή κατάσταση, σε μια διαρκή σύγχυση και θλίψη, έκλαιγα τόσο που τρόμαζα με τους λυγμούς μου».
«Με ταρακούνησε το εξής περιστατικό: βγαίνοντας από ένα μαγαζί, με σταμάτησε μια κοπέλα, με αγκάλιασε και μου είπε “πέθανε ο πατέρας μου και σε ευχαριστώ γιατί η μοναδική στιγμή που νιώθω χαρά είναι όταν βλέπω τη σειρά”. Εκεί μου έφυγαν όλα τα κόμπλεξ, τα ερωτήματα, και κατάλαβα ότι κάτι καλό γινόταν. Ωστόσο, ήταν μια πολύ έντονη περίοδος και άρχισα να θέλω να κρύβομαι. Ήθελα να οχυρωθώ και να ξαναμπώ στην Εβελίνα που ήξερα, να μην είμαι τόσο εκτεθειμένη. Αυτό με έκανε να αρχίσω να βλέπω και να θέλω κι άλλα πράγματα».
