Στο σημείωμά του ο Κανάκης αναφέρει ότι «Αυτό δεν είναι ένα λογοτεχνικό βιβλίο. Είναι ένα πέρα για πέρα αληθινό κείμενο, που περιγράφει τα συναισθήματα, τις σκέψεις, τις αντιδράσεις, τα γεγονότα, είκοσι περίπου συγκεκριμένων ημερών. Ίσως στο μέλλον αντιμετωπίσω τα πράγματα διαφορετικά. Πιο φιλοσοφημένα ίσως, δεν ξέρω… Τις είκοσι, όμως, αυτές ημέρες αυτά έζησα, αυτά ένιωσα, αυτά σκέφτηκα, αυτά φώναξα, αυτά έκανα.»

Όλον αυτόν τον καιρό παρακολουθώ και διαβάζω τις απόψεις πολλών για την απόφαση του Αντώνη Κανάκη να «εκτεθεί» και ως συγγραφέας. Μάλλον όχι…! Διορθώνω. Ο ίδιος λέει ότι «δεν είναι λογοτεχνικό βιβλίο» αλλά τα συναισθήματά του, οι σκέψεις του και όσα βίωσε. Άρα δεν διεκδίκησε τον τίτλο του «συγγραφέα» αλλά θέλησε να μοιραστεί με τον κόσμο, με όποιον θελήσει να το διαβάσει, τα όσα αυτός βίωσε. Κάτι που γίνεται καθημερινά μέσα από τα social media με τις «εξομολογήσεις» και τις απόψεις, αναγνωρίσιμων και μη…! Μόνο που ο Κανάκης αυτές τις σκέψεις του και τα όσα έζησε με την απώλεια του πατέρα του τα «έβαλε» σε ένα βιβλίο και μάλιστα τα έσοδα από τις πωλήσεις του θα δοθούν για την οικονομική ενίσχυση του ορφανοτροφείου «Άγιος Στυλιανός»! Ακόμα κι αυτό λοιπόν προκάλεσε κάποιους που σχολίασαν το πώς κατάφερε να κάνει το βιβλίο, το πόσο γρήγορα το έγραψε, το πόσο το διαφήμισε, το πόσο… το πόσο… το ποιο δηλαδή…; Λες και ο συγκεκριμένος είχε ανάγκη να διαφημιστεί μέσα από ένα βιβλίο, μέσα από την «κατάθεση» που κάνει, μέσα από τη… μοιρασιά των συναισθημάτων του. Εντάξει…! Απόψεις είναι αυτές και κάπου ίσως -ορισμένες πικρόχολες ανθρώπων που πασχίζουν να δουν τα συγγραφικά τους δημιουργήματα στις προθήκες των βιβλιοπωλείων και δεν έχουν τη «δύναμη» του Κανάκη να τους το πάρει αμέσως ένας μεγάλος εκδοτικός οίκος- να είναι και δικαιολογημένες!

Εγώ θα μείνω στην ουσία της «εξομολόγησης» και σήμερα που είναι Παγκόσμια Ημέρα του Πατέρα έπιασα ξανά τις σελίδες του στα χέρια μου, τις διάβασα ξανά και «έζησα» μέσα από αυτές όσα πέρασε ο Κανάκης με την απώλεια του Γιάννη του. Ίσως να σκέφτηκα όσα πέρασα κι εγώ με το «φευγιό» του δικού μου πατέρα…! Πέρα λοιπόν από τις «λιποψυχίες»… ή μάλλον όχι, δεν θέλει εισαγωγικά! Πέρα λοιπόν από τις λιποψυχίες ορισμένων είναι χρήσιμο, όχι μόνο σήμερα, Παγκόσμια Ημέρα του Πατέρα, αλλά συχνά πυκνά να ανατρέχουμε στις σελίδες «Μιας κανονικής ημέρας»…! Γιατί σίγουρα θα εκτιμήσουμε περισσότερο αυτούς που είναι δίπλα μας…!

ΥΓ-1: Δεν έχω καμία πρόθεση να κάνω το… δικηγόρο του Αντώνη Κανάκη απέναντι σε όσους σχολίασαν αρνητικά. Πιστεύω ότι ούτε ο ίδιος έχει ανάγκη, αλλά και ότι είναι δικαίωμα του καθενός να εκφράζει την άποψή του, χωρίς βέβαια να προσβάλλει τον άλλον…!

ΥΓ-2: Σκέφτομαι πως όσοι θεώρησαν ότι μέσα από αυτό το κείμενο ο Αντώνης Κανάκης θα κερδίσει ακόμα μεγαλύτερη αναγνωρισιμότητα μάλλον δεν έδωσαν σημασία, ή δεν ήθελαν να δώσουν, σε αυτό που αναφέρει στο σημείωμά του: «Το κείμενο αυτό είναι μια αντίδραση, μια ανάγκη, ένα καταφύγιο, μια ενέργεια που δεν την αποφάσισα εγώ. Το κείμενο αυτό δεν γράφτηκε για να δημοσιευθεί. Το κείμενο αυτό εύχομαι να μην είχε γραφτεί ποτέ. Το κείμενο αυτό γράφτηκε από εμένα για τον Μπαμπά μου και από μένα για μένα. Γράφτηκε για όλους τους Μπαμπάδες, για όλους τους γιους, για όλες τους Μαμάδες-συντρόφους, για όλες τις κόρες. Για όλους όσοι το βιώσατε και για όλους όσοι θεωρείτε αδιανόητο το ότι μια μέρα θα το βιώσετε…»!

ΥΓ-3: Είναι σίγουρο ότι το «Μπαμπά… (μια κανονική ημέρα)» δεν θα διεκδικήσει το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Άλλωστε είναι σίγουρο ότι δεν είχε τέτοιο σκοπό. Όταν όμως θα πέσει στα χέρια σας να είστε σίγουροι ότι θα συνεχίσετε να το κρατάτε ακόμα κι όταν φτάσετε στην τελευταία σελίδα. Και τότε θα «ανοίξουν» οι δικές σας «κανονικές ημέρες»…!