«Ήταν ένα σοκ», εξομολογείται η Άννα Αδριανού.
Η ηθοποιός και σεναριογράφος Άννα Αδριανού, σε συνέντευξη που έδωσε στο περιοδικό ΕΓΩ και τη Νάντια Αδαμοπούλου, μίλησε, μεταξύ άλλων, και για τον τραγικό χαμό του αδερφού της σε τροχαίο δυστύχημα.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Πώς βιώσατε το χαμό του αδερφού σας;
Δύσκολη περίοδος. Ήταν μικρότερός μου, ήταν από την οικογένεια του πατέρα μου, με την οποία είχα και έχω εξαιρετική σχέση. Ήταν 18 ετών, σκοτώθηκε με τη μηχανή στην τελευταία τάξη του λυκείου. Ο Μάριος αρχικά δεν πρόλαβε να μου λείψει, αυτό έγινε εκ των υστέρων, γιατί αυτό που πραγματικά με συγκλόνισε ήταν η στεναχώρια του πατέρα μου και της μητέρας του Μάριου, την οποία αγαπώ πολύ.
Για να καταλάβετε πόσο σπουδαίος ήταν ο πατέρας μου, δεν ήθελε να μου φορτώσει ούτε αυτό τον πόνο. Θυμάμαι την ημέρα της κηδείας του Μάριου μου είπε «είμαι τυχερός άνθρωπος, γιατί αν έπρεπε να χάσω ένα παιδί, έχασα τον Μάριο, που είναι πιο μικρός και ζήσαμε λιγότερα μαζί, ενώ με σένα έχω ζήσει περισσότερα».
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Αποτελούν τα βιώματά σας πηγή έμπνευσης για τα έργα σας;
Τα δικά μου βιώματα με έχουν βοηθήσει περισσότερο στην υποκριτική, όχι τόσο στη συγγραφή. Γιατί σε ένα δραματικό ρόλο, για παράδειγμα, αν δεν έχεις ζήσει τον πόνο, πώς θα τον παίξεις; Πώς θα τον προσεγγίσεις; Εκεί, ανασύρεις από μέσα σου βιώματα. Βγάζεις από μέσα σου αυτό που ένιωσες. Μετά θέλει λίγη ώρα να επανέλθεις. Δεν είναι εύκολη διαδικασία.
Έπαιζα στο «Το μπουφάν της Χάρλεϊ» αυτόν τον συγκλονιστικό μονόλογο, στον οποίο μια μάνα έχει χάσει το παιδί της από ατύχημα. Όλο αυτό το λέει, το ανασύρει και το βλέπει μπροστά στα μάτια της. Εγώ δεν το είχα καταλάβει, αλλά ο άντρας μου μού έλεγε ότι εγώ ήμουν σε κατάθλιψη. Δεν ήμουν πολύ καλά.
Ο ρόλος αυτός σας δημιούργησε κατάθλιψη;
Ο ρόλος και το ίδιο το κείμενο. Όταν το βιώνεις, το μυαλό σου καταλαβαίνει ότι αυτό είναι ένα ψέμα, ένας ρόλος. Όμως, το σώμα σου δεν το ξέρει. Το σώμα σου το έχει βιώσει. Είναι ένας είδος ανθυποβολής. Το σώμα σου δεν το ξεγελάς. Όταν ερμηνεύεις ένα ρόλο, τον ερμηνεύσεις στ’ αλήθεια.
Μετά από αυτό το ρόλο, χρειαστήκατε καιρό για να επανέλθετε;
Ναι. Με γέμισε μεν πάρα πολύ, γιατί μέσα από αυτόν μπόρεσα να θρηνήσω για τον θάνατο του αδερφού μου. Με ανακούφισε σε ένα κομμάτι, αλλά ήταν ένα σοκ. Εκείνη την περίοδο σκεφτόμουν πολύ τον αδερφό μου.
