“Που είναι η σοβαρότητα; Μας θεωρούν χαζούς;” αναρωτιέται η Βαλέρια Κουρούπη.
Η Βαλέρια Κουρούπη παραχώρησε συνέντευξη στο Enjoy και τη δημοσιογράφο Μαρία Ανδρέου για την κατάσταση που επικρατεί στον καλλιτεχνικό κόσμο με το δεύτερο lockdown να βρίσκεται ήδη σε ισχύ.
Πως περάσατε την πρώτη καραντίνα;
Την πρώτη φορά τα πράγματα τα αντιμετώπισα πιο ψύχραιμα, γιατί ήταν κάτι πρωτόγνωρο για όλους μας αυτό το ξαφνικό κλείσιμο στο σπίτι, ερχόταν και η άνοιξη, μεγάλωνε η μέρα, ζέσταινε ο καιρός και η ψυχολογία έφτιαχνε προς το καλύτερο. Δεν ξέραμε και τι μας περιμένει οικονομικά και επαγγελματικά. Το κράτος είχε δώσει ένα επίδομα, το υπουργείο Πολιτισμού, μετά την πίεση των καλλιτεχνών, είχε αφήσει με αυστηρά μέτρα να γίνουν υπαίθριες παραστάσεις. Τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει τραγικά. Ξέρουμε τι μας περιμένει. Ανεργία, φτώχεια. Οι αντοχές μας, οι ανοχές μας έχουν εξαντληθεί. Ο πολιτισμός και οι άνθρωποι του πολιτισμού και της τέχνης έχουμε αδικηθεί κατάφωρα, δεν νιώθουμε πλέον καμία ασφάλεια. Τα πρώτα που έκλεισαν ήταν τα θέατρα, και τώρα πάλι και σε αυτή την καραντίνα ήταν τα πρώτα που έβαλαν ξανά λουκέτο. Έχω θυμώσει πάρα πολύ με όλα αυτά. Ξέρετε ότι έδωσαν στους καλλιτέχνες ένα επίδομα 530 ευρώ από τον Ιούνιο και έχουν περάσει έξι μήνες και δεν έχουν πάρει οι ηθοποιοί καμία άλλη οικονομική βοήθεια; Τα θέατρα είναι κλειστά. Μισθός δεν τρέχει. Όσοι έχουμε δουλειά στην τηλεόραση νιώθουμε ευλογημένοι. Εγώ ξέρω καλλιτέχνες που τρέφονται από τα συσσίτια. Αυτή είναι η Ελλάδα του πολιτισμού ή η Ευρώπη του πολιτισμού;
Πνιγερή κατάσταση. Που είναι το κράτος για τους καλλιτέχνες μέσα στην πανδημία;
Πραγματικά είναι αστείο. Έδωσαν 530 ευρώ ως επίδομα το καλοκαίρι και τελείωσαν. Αυτή είναι μεγάλη περιφρόνηση στους καλλιτέχνες, απαξίωση, υποτίμηση, χλευασμός. Ένα μπούλινγκ, για να χρησιμοποιήσω και τη νέα μοντέρνα ορολογία… Οι καλλιτέχνες είμαστε φυλακισμένοι!
[…] Τα νέα παιδιά περνούν πολύ δύσκολα, κακά τα ψέματα….
Τα νέα παιδιά, τα 18χρονα που βράζει το αίμα τους πρέπει να τρώνε σίδερα με αυτόν τον εγκλεισμό. Είναι νέοι και δεν μπορούν να χαρούν τη ζωή, τους φίλους, τα πάρτι, τον αθλητισμό, το σχολείο, τον έρωτα. Έχουν χάσει την αισιοδοξία τους. Έχω έναν 16χρονο γιο, τόσο ψύχραιμο, καλό παιδί, πολύ ώριμο για την ηλικία του, που ανησυχεί όμως για τις σπουδές του. Αυτός μού δίνει πιο πολύ δύναμη από ότι εγώ, όταν σκέφτομαι οικονομικά αν θα τα καταφέρουμε εγώ, ο πατέρας του, η χώρα μας. Πραγματικά, γιατί κλειστήκαμε την προηγούμενη άνοιξη στα σπίτια μας για δύο μήνες αν δεν πρόλαβε η Πολιτεία να φτιάξει νέες ΜΕΘ, αν δεν κατάφερε να προσλάβει και άλλους γιατρούς και νοσηλευτικό προσωπικό; Γιατί οι πολιτικοί μας άνοιξαν τα σύνορα το καλοκαίρι; Που είναι η σοβαρότητα; Μας θεωρούν χαζούς; Έγιναν λάθη. Δεν φταίνε μόνο οι νέοι στις πλατείες για τον κορονοϊό. Αλλά για τους πολιτικούς που έχουμε και μα κυβερνούν φταίμε και εμείς που τους ψηφίζουμε.
