“Ωραία είναι που κάνουμε πλάκα και που είμαστε «βατράχια» και είμαστε σκληροί, μέχρι που έρχεται ο θάνατος να σου χτυπήσει την πόρτα και να σου θυμίσει ότι δεν είσαι τίποτα” δήλωσε ο Ηλίας Βαλάσης.

Ο Ηλίας Βαλάσης κάθισε στον καναπέ του Στούντιο 4 με την Νάνσυ Ζαμπέτογλου και το Θανάση Αναγνωστόπουλο και έκανε μία αναδρομή στην ζωή του και στην περίοδο που ήταν στον στρατό.

«Σε μία άκυρη στιγμή της ζωής μου έρχεται ο στρατός, ενώ ήμουν ναυαγοσώστης. Μέχρι τότε υπήρχε μόνο χαβαλές, εκεί μέσα υπήρχαν δυσκολίες, πόλεμοι, αποστολές, θάνατοι. Εκεί ήμουν ο χαβαλές της παρέας, ακόμη και ως βατραχάνθρωπος», θυμάται ο Ηλίας Βαλάσης.

«Ήταν συγκλονιστική εμπειρία, μέχρι που ήρθε ο πρώτος θάνατος συναδέλφου. Μετά ήρθε ο δεύτερος, μετά ήρθε μία αναπηρία, μετά μία άλλη αναπηρία», περιγράφει ο ηθοποιός.

«Στον πρώτο θάνατο, ο κολλητός μου ξεψύχησε στα χέρια μου. Από λάθος χειρισμό του αλεξίπτωτου, μπροστά στα μάτια όλων μας.

Ωραία είναι που κάνουμε πλάκα και που είμαστε «βατράχια» και είμαστε σκληροί, μέχρι που έρχεται ο θάνατος να σου χτυπήσει την πόρτα και να σου θυμίσει ότι δεν είσαι τίποτα», παραδέχεται ο Ηλίας Βαλάσης και σοκάρει.

«Εκεί άρχισε η αντίστροφη μέτρηση μέσα μου, γιατί το ένα παιδί έγιναν δύο, τα δύο τρία, να και ένας μαθητής και μία αναπηρία, ο άλλος χωρίς πόδια, ο άλλος παράλυτος… οπότε εκεί δεν άντεξα.

Νιώθεις ότι είσαι βιονικός, πάνω απ’ όλους», εξομολογείται ο Ηλίας Βαλάσης.