Όσα είπε η Βίκυ Κουλιανού στη νέα της συνέντευξη.
Για τη συμβολή των social media στην αναγνωρισιμότητα, σήμερα, μίλησε μέσα σε όλα η Βίκυ Κουλιανού στο περιοδικό ΕΓΩ και τη δημοσιογράφο Νάντια Αδαμοπούλου. Και δεν μάσησε τα λόγια της!
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Έχετε ζήσει στην χρυσή εποχή τόσο του modeling όσο και της τηλεόρασης. Τότε που υπήρχε αληθινό star system και δεν ήταν όλοι γνωστοί όπως τώρα με τα social media. Την νοσταλγείτε εκείνη την εποχή;
Τα social media και το Instagram κυρίως, από την μία βοηθά και δίνει αναγνωρισιμότητα, ωστόσο πρέπει να έχεις το ήθος και το μέτρο ώστε να το χρησιμοποιήσεις σωστά. Δυστυχώς το Instagram είναι η εύκολη λύση για να γίνεις γνωστός και αναρωτιέμαι πόση πραγματικότητα και κανονικότητα έχει αφαιρέσει από τον χαρακτήρα των ανθρώπων; Στην ουσία με τα social media δεν γνωριζόμαστε, είναι απρόσιτα. Ο κόσμος δεν γνωρίζει πως να φλερτάρει, πως να κάνει κανονικές φιλίες.
Είμαστε εγκλωβισμένοι σε μία κατάσταση εικωνική, παρωδική και ψεύτικη. Υπάρχουν άνθρωποι που παρουσιάζουν φανταχτερές ζωές τις οποίες δεν έχουν στην πραγματικότητα αλλά ακόμα και να τις είχαν, ποιος ο λόγος να τις παρουσιάσεις; Στην δική μου εποχή, που δεν απέχει και πολύ χρονικά, οι αξίες, οι στόχοι και οι σκοποί της ζωής ήταν διαφορετικοί. Εγώ το modeling δεν το επέλεξα, εκείνο με επέλεξε.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Εμένα στόχος μου ήταν να φοιτήσω στην Σχολή Καλών Τεχνών γιατί ζωγράφιζα, όπως και ο μπαμπάς μου. Ήθελα να ακολουθήσω αρχιτεκτονική και σχέδιο. Τελικά τα πράγματα ήρθαν αλλιώς και είμαι πολύ ευγνώμων γι’ αυτό όμως εκείνο το καιρό δουλεύαμε πολύ και δουλεύαμε πάρα πολύ σκληρά για να αναγνωριστούμε σε αυτό που κάνουμε. Τώρα βλέπεις κάποια παιδιά που κάνουν 5 – 6 φωτογραφίες και αγοράζουν ψεύτικα Likes και νομίζουν ότι γίνονται γνωστά.
Πραγματικά το κάνουν τελείως λάθος και υπάρχουν κι εκείνοι οι wanna be, που δεν ξέρουν στην πραγματικότητα τι θέλουν να γίνουν και παρουσιάζουν άλλες ζωές από αυτές που κάνουν. Έχει μία θλίψη η εποχή μας αλλά είμαι αισιόδοξη. Αυτό είναι και το μότο μου. Δεν έχω λυγίσει σε καμία δυσκολία, δεν μου δόθηκε τίποτα στο πιάτο, οι γονείς μου δεν μου έδωσαν σπίτι, αυτοκίνητο, καριέρα.
Είμαι ένας άνθρωπος που σε όλη του την ζωή παλεύω να χτίσω κάποια πράγματα. Και μπορεί ότι χτίσεις να γκρεμιστεί αλλά τι σημαίνει αυτό; Θα πέσεις στα πατώματα; Οι άνθρωποι στην εποχή μας δεν βάζουν στόχους γιατί βαριούνται.
Ζούμε σε μια εποχή fast food στα πάντα, στις σχέσεις, στις δουλειές. Ο απόλυτος υλισμός. Είναι η αρρώστια της εποχής μας. Παλιά κανείς μας δεν ήξερε πως ζούσαμε, που ζούσαμε, αλλά υπήρχε κάτι άλλο… υπήρχε η ανθρωπιά, η αγάπη, η συμπόνια, ο έρωτας, η σύμπνοια, και η αξιοπρέπεια.
