“Δεν μου άρεσαν τα πράγματα του σχολείου, δεν μου άρεσε να πρέπει να παίξω μπάσκετ όταν εγώ ήθελα να κάνω χορό” ομολογεί, μέσα σε όλα, ο Λευτέρης Ζαμπετάκης.
Για την μάχη που έδωσε με την κατάθλιψη αλλά και τα παιδικά του χρόνια μίλησε με ειλικρίνεια ο ηθοποιός Λευτέρης Ζαμπετάκης όταν συνάντησε στο Στούντιο 4 τη Νάνσυ Ζαμπέτογλου και τον Θανάση Αναγνωστόπουλο στην ΕΡΤ.
“Η ποιητική μου συλλογή περιγράφει μια πολύ δύσκολη περίοδο της ζωής μου. Κατάθλιψη, βαριά κατάθλιψη ψάχνοντας όμως πολύ φως. Αναζητούσα εναγωνίως το φως γιατί ήμουν σίγουρος ότι υπήρχε. Προέρχομαι από μια υπέροχη οικογένεια, έχω πάρει πάρα πολλή αγάπη, νιώθω ευλογημένος, έκανα το επάγγελμα που τελικά ήθελα να κάνω.
Ο ψυχίατρος απεφάνθει το εξής όντας τότε νεαρός, “έχετε μια ροπή προς την μελαγχολία εκ γενετής”. Την είχα και την ένιωθα, ναι. Το θέατρο όμως με βοήθησε λίγο να βγω στον κόσμο.
Απομονονώμουν πάρα πολύ, δυσκολεύομουν στο σχολείο πάρα πολύ και έχω πολύ ευαισθησία αν και δεν μου φαίνεται και στους ρόλους” εξομολογήθηκε αρχικά ο Λευτέρης Ζαμπετάκης.
“Οι γονείς μου καταλάβαιναν καταρχήν ότι ήμουν διαφορετικός, το έλεγα και γω και ήμουν σίγουρος ότι έρχομαι από άλλη οικογένεια! Είχα πάντα καλλιτεχνική φύση και έγραφα και ήμουν πάρα πολύ μοναχικό παιδί. Δνε ένιωθα άνετα με τον κόσμο καθόλου και τώρα δεν νιώθω, δυσκολεύομαι.
Ένιωθα ότι δεν χωρούσα πουθενά. Δεν μου άρεσαν τα πράγματα του σχολείου, δεν μου άρεσε να πρέπει να παίξω μπάσκετ όταν εγώ ήθελα να κάνω χορό. Ο πατέρας μου, επειδή δεν χόρευε ποτέ, με πήγε και έκανα χορό. Έμαθα παραδοσιακούς χορούς για 9, 10 χρόνια και ήθελα να μπω στο χορευτικό”.
“Έφαγα πολύ μπούλίνγκ στο σχολείο γιατί ήμουν το μοναδικό αγόρι που χρειαζόταν για να χορέψει ένα τσάμικο και να κάνει μια φιγούρα. Για αυτό και το “Κάνε ότι κοιμάσαι” είναι τόσο σκληρά επίκαιρο συνδυάζοντας πράγματα που βίωσα και γω τότε αλλά και πως τα βιώνουμε και σήμερα.
Για μένα, όταν δεν ήμουν σε κάποια παρέα, ήταν πολύ εύκολο να είσαι το εύκολο θύμα για να ασχοληθούν. Τα πάντα υπέστη.
Μέσα από τη συγγραφή προσπαθούσα να είμαι αόρατος, να κλείνομαι στο δωμάτιο μου και αργότερα στο καμαρίνι του θεάτρου” πρόσθεσε ακόμα ο Λευτέρης Ζαμπετάκης στο ψυχαγωγικό μαγκαζίνο της δημόσιας τηλεόρασης.